60 سال را داشتند. در صف نانوایی بعد از مدت‌ها همدیگر را دیده بودند. من پشت سرشان بودم. چند دقیقه‌ای با هم حرف زدند و جویای احوال خانواده شدند. احوال‌پرسی ادامه داشت تا آنکه موهایش سفیدتر بود، پرسید: عیدی شما را هم ریختند؟ آن یکی گفت: آره، یک و نیم میلون رختن به حساب!
مرد مو سفیدتر گفت: با خودشون چه فکری کردند. اینها اصلا از قیمت‌ها خبر دارند؟ به خدا اگه داشته باشند.
سبد فروشگاه را به مسئولین بدهید تا با 1.5 میلیون عیدی خرید کنند!
دیگری گفت: یک فروشگاه بریم، بیایم، یک و نیم میلیون که هیچ، حقوق‌مون را هم باید بدیم بره. فکر نمی‌کنند با این بازنشسته است، نوه داره، میان و میرن، آخه با این پول کجای زندگی‌اش پر کنه تو این گرونی؟
نوبت‌شان رسید، هر کدام نان‌شان را گرفتند و رفتند. دور می‌شدند اما صدای‌شان می‌آمد. دیگری هنوز داشت می‌گفت: اینها با خودشان چه فکر کردند؟
بعد از اینکه حسابی دور شدند، من هم از خودم پرسیدم که مسئولین با خودشان چه فکر کردند که برای بازنشستگان تامین اجتماعی یک و نیم میلیون تومان عیدی ریختند؟
از گرانی و تورم خبر ندارند؟ نمی‌دانند قیمت‌ها در همین یک سال اندازه 10 سال بالا رفته است. یک و نیم میلیون تومان عیدی برای 10 سال قبل هم کم بود چه برسد به این روزها که میلیون دیگر تبدیل به یک شوخی شده است.
کاش می‌شد یک سبد دست مسئولین می‌دایدم و به آنها می‌گفتیم برو با یک و نیم میلیون خرید کن. همین الان برای دو کیلیو گوشت، آنهم از فروشگاه‌های تخفیف‌دار باید بالای 300 هزار تومان پول داد. چند کیلو میوه، نزدیک به 100 هزار تومان خرج بر می‌دارد. لباس و اینها را هم که حرفی در موردشان نزنیم بهتر است.
جالب است سال قبل این عیدی یک میلیون تومان بوده و امسال شده است یک میلیون و پانصد هزار تومان. تورم به اندازه غول‌های افسانه‌های ایرانی قد کشیده است و عیدی فقط 500 هزار تومان افزایش پیدا کرده است.
کاش در این روزهای سخت که هم کرونا هست و هم گرانی و تورم، کمی بیشتر هوای مردم به ویژه بازنشستگانی که با سیلی صورت‌شان را سرخ نگه می‌دارند، باشید.
شاید شما هم دیده باشید، این روزها پیران شهر هم رو به مسافر کشی آورده‌اند. یکی از همین رانندگان در میان حرف‌های مسافر و رانندگی، گفت: که نوه‌هایم به خاطر کرونا، نمی‌امدند، امروز بعد از مدت‌ها می‌آیند، می‌خواهم برای‌شان کباب بخرم. به خاطر همین گفتم کمی با ماشین کار کنم. خرج زیاده آقا، درآمدمون کفاف زندگی را نمی‌دهد.
وقتی برای مردم تصمیم می‌گیرید، خود را جای آنها بگذارید. سری به بازار بزنید و ببیند با حقوق یا عیدی که تعیین می‌کنید، بازنشسته خسته از شرایط می‌تواند زندگی کند یا نه؟
عصرایران
مصطفی داننده
