به گزارش ایران اکونومیست،
از قدیم گفته اند:«هر سنی یک اقتضائاتی دارد» و من هم در یکی از دوران زندگیم که دوره نوجوانی باشد دوست داشتم به شهرک سینمایی غزالی بروم و شهرکی را که بزرگمرد سینما و تلویزیون ایران علی حاتمی ساخته بود، از نزدیک ببینم. چندی قبل رویای دوران نوجوانی من به تحقق رسید و توفیقی شد تا شهرک سینمایی را از نزدیک ببینم.
عکسها: حسین طباطبایی
اما ای کاش نمی رفتم و یا حداقل همان یک دهه پیش زمانی که رویای من بود به دیدنش می رفتم چراکه آنچه در این شهرک دیدم فقط و فقط به پاک شدن رویاهای خوش گذشته منجر شد! به هر کجا از شهرک که چشم می انداختم تخریب بناها بود که دیده می شد. گویی این بناها با تمنا از من می خواستند تا فریادهای خاموششان را به گونه ای به گوش آنها که می توانند برای کمک به آن کاری کنند برسانم. کجاست بزرگ مردی که رهایی دهد این شهرک را از فرسایشی فراگیر؟
فرسایش این شهرک که برآمده از نوعی رهاشدگی به حال خود است، دل هر انسان فرهنگی را به درد می آورد. در این شهرک بسیاری از مجموعه های تاریخی ما فیلمبرداری شد و روا نیست که حالا این چنین شهرک بدون حامی به حال خود رها شود.
فرسایش قدم به قدم این شهرک، که زمانی زیبایی و قدمت تهران با طای دسته دار را فریاد می زد، نهایت بی توجهی مدیران را نشان می دهد. من دوست داشتم شهرک سینمایی غزالی را ببینم نه ویرانه های آن را!!
حال می فهمم که چرا مدیر شهرک به من، که بارها و بارها تماس گرفتم و تلاش کردم، اجازه بازدید و تهیه گزارش تصویری از شهرک را نمی داد چراکه خود می دانست امانت دار خوبی نبوده و نیست. اما این را نمی دانست که روزنامه نگار جماعت است و هزار ترفند برای گرفتن خبر از موضوعی که دستمایه کار کرده است.
وضعیت این شهرک درست در امتداد صحبتهای اخیر رییس سازمان سینمایی است که گفت سینمای این روزهای ما بیشتر از پروژه های فاخر به کار بر روی زیرساختهای سینمایی نیاز دارد؛ کیست که نداند در کنار اسباب سخت افزاری تولید فیلم و البته سالنهای سینما، شهرکهای سینمایی مطلوب که بتوان دوره های تاریخی مختلف را در آنها بازسازی کرد مهمترین زیرساخت لازم برای توسعه صنعت سینما به شمار می روند.
//
