به گزارش سايپانيوز، با اين كه فناوري هاي خودران ها با موانع واقعي و مهمي رو به رو است و تا محقق شدن آن زمان و فاصله ي زيادي باقي مانده، براي خودروسازان، تجاري شدن و سودآور بودن مهمترين بخش نامعلوم قضيه است. در حالي كه ميلياردها دلار سرمايه گذاري در معرض ريسك قرار دارد، الان براي خودروسازان مهمترين زمان براي انتخاب گزينه هاي استراتژيك در ايجاد كسب و كار مناسب در فناوري هاي نوظهور خودران ها است.
تحليلگران صنعت خودرو هشدار مي دهند كه يكي از گزينه هاي بسيار مهمي كه خودروسازان بايد از آن به جد اجتناب كنند، رقابت با شبكه هايي مثل اوبر و ليفت [مشابه آن در ايران اسنپ و تپسي] است. اما اين درست همان اشتباهي است كه برخي از خودروسازان و شركت هاي تابعه آن به آن دچار شده اند. براي مثال در جنرال موتورز آمريكا يك بخشي داير شده تحت عنوان Cruise Automation كه قصد دارد خدماتي ارائه دهد كه بيشتر به حمل ونقل نوين و خدمات شركت هاي اوبر و ليفت مربوط مي شود. تسلا هم اعلام كرده است كه مي خواهد همين خدمات را از طريق «شبكه ي خودران هاي تسلا» انجام دهد. اما اين ميدان نبردي است كه ساليان سال ادامه پيدا مي كند و هزينه هاي اين نبرد بسيار پرهزينه خواهد بود. در حالي كه بخش هايي مغفول مانده وجود دارد كه در آن كمبود ها شديد مشاهده مي شود.
يك اشتباه مهمي كه ناظران و حاضران در صنعت خودرو مرتكب مي شوند اين است كه خودران ها را «وقفه انداز» disruptive مي دانند كه با تغيير پارادايم، در وضعيت موجود تحول بنيادي ايجاد مي كند و بخشي از فناوري هاي امروزي را به طور كامل منقرض خواهد كرد، به همين دليل تصور آنها اين است كه تازه وارداني كه اين خودران را به خدمت خواهند گرفت به احتمال زياد باعث خاتمه ي كار كهنه كاران خواهند بود. اما اين فرض، درست نيست. هيچ فناوري اي ذاتاً وقفه انداز و برانداز وضع موجود نيست؛ آن چه كه مي تواند در بازاري خاص موجب انقراض يك كسب و كار شود، شيوه به كارگيري نوآوري است. اگر خودروسازان تمركز خود را روي ساخت خودران ها و سيستم هاي عامل آن بگذارند، در آن صورت شركت هايي مثل اوبر و ليفت، تمركز خود را روي خدمات به كارگيري اين خودران ها خواهند گذاشت، در آن صورت كهنه كاران هر بخش از بازار، موقعيت خود را در كسب و كار حفظ خواهند كرد.
با گسترش استفاده از خودران ها، شركت هايي مثل اوبر و ليفت مي توانند خدماتي كه تا به حال ارائه مي دادند، بهتر كنند، خودران ها تغيير بنيادي در شيوه پولسازي خدمات حمل و نقل نوين ايجاد نخواهند كرد، حتي تعاريف خدمات اين شركت ها را نيز تغيير نمي دهند. مردم نياز دارند از جايي به جاي ديگر تغيير مكان دهند و شركت هايي مثل اوبر و ليفت اين نقل مكان را با خدمات خود تسهيل مي كنند و خودران ها در اين مفهوم تغيير بنيادي ايجاد نمي كنند، شايد ايمني را بالاتر برده و ميزان تصادفات را كاهش دهند اما فقط باعث بهبود همان خدماتي مي شوند كه در حال حاضر وجود دارد. در اين جا پارادايم تغيير نكرده است.
به علاوه، در اكثر موارد، تازه واردان به عرصه رقابت، زماني كه با سر شيرجه مي روند، به كهنه كاران مي بازند. شايد فقط 6 درصد از سرمايه گذاري هاي جديد در اين زمينه با موفقيت همراه شود و غالباً هم با هزينه هاي سنگين همراه است. در اين مثال حاضر، كروز اتوماسيون جي ام و شبكه تسلا در برابر اوبر و ليفت حكم همان تازه كاراني را دارند كه به جنگ كهنه كاران رفته اند و منابعي كه در اختيار آنها است به هيچ عنوان قابل مقايسه با امكانات و منابعي كه كهنه كاران در اين عرصه گردآورده اند نيست. ريختن پول و سرمايه دردي را دوا نمي كند بلكه زمينه را براي دور ريختن پول در سال هاي آتي فراهم مي كند، به احتمال زياد هم يك جنگ قيمت اتفاق مي افتد كه كهنه كاران تحمل آن را دارند اما تازه واردان از پا در مي آيند.
خودروسازان مي توانند از جنگ قيمت ها اجتناب كرده و يكي از دو رويكرد زير را در پيش بگيرند: يك اين كه خودروسازان سازنده خودران ها هستند و مي توانند «مغز» اين خودران ها را در اختيار بگيرند و سود خود را از بخش نرم افزاري اين داستان پي بگيرند. دوم آن كه ناوگان خودران ها در شبكه خدمات سواري را تأمين كرده و حكم «رانندگان» را در حمل و نقل نوين داشته باشند.
در هر يك از اين دو رويكرد، خودروسازان تلاش خود را روي بخش هاي پولساز فناوري هاي جديد متمركز كرده اند. نكته مهم هم اين است كه در فناوري خودران ها در آينده، بخشي كه هنوز با كمبود شديد رو به رو است، بخش سيستم عامل operating system است. هميشه پاسخگويي در بخشي كه كمبود شديد دارد، پولساز است و اين رويكرد به نفع خودروساز خواهد بود.
