به گزارش خبرنگاران جوان، نویسندگی نوعی فکر کردن است که با چیدن کلمات در کنار یگدیگر داستانی را خلق می کند که شاید در ذهن هیچ کسی شکل نگرفته باشد. رمان نویسی و داستان نویسی از دیرباز به شیوه های گوناگون وجود داشته است؛ زیرا اگر داستان ها و افسانه های کهن نوشته نمی شد قطعا نسل به نسل هم منتقل نمی شد.
شاید در خیال بسیاری از ما رمان و داستان نویسی کار ساده ای است و روایت یک داستان که در ذهن ما شکل گرفته و نوشتن آن روی کاغذ ما را تبدیل به نویسنده می کند؛ در نگاه اول این امر ممکن است اما نویسندگی هم مهارت های خاص خود را می طلبد.
آرایش, بیان و نگارش درست کلمات و واژه ها و استفاده درست از آن ها که در مجموع درست نویسی را تشکیل می دهد, از بخش های مهم داستان نویسی است و اگر رعایت نشود داستانی نامفهوم و نامناسب را شکل می دهد. در صنعت نشر خصوصاً در اروپا و آمریکا به کتاب هایی داستانی رمان گفته می شود که بیش از 300 صفحه باشد. این موضوع باعث می شود شخص نویسنده خود را مقید به تعداد صفحات کند تا بتواند داستان خود را با عنوان رمان عرضه نماید، ولی این مقید کردن تاحدودی از تمرکز بر روی درست نویسی کم می کند و کاهش تمرکز بر روی درست نویسی با کاهش کیفیت اثر همراه خواهد بود. در نتیجه تنها اگر قصد روایت داستانی را دارید باید توجه خاصی به کیفیت آن داشته باشید.
بسیاری از ما در وجود خود نویسنده ای داریم که در زمان های مختلف خود را نشان می دهد. بسیاری از ما اگر قلمی در دست بگیریم، می‌توانیم متن های گوناگون را که در ذهن داریم، بنویسیم. برخی از ما این نویسنده را پرورش می دهد و آن را به کمال می رساند و در نتیجه کتاب ها, رمان ها و داستان هایی می سازد که مردم جهان را شگفت زده می کند؛ اما برخی این نویسنده را پرورش نداده و با همان سواد کم سعی در تولید کتاب دارند که ادامه دار شدن این مسئله خود ضربه ای به ادبیات و داستان نویسی است.
مهدی رضایی نویسنده و مدرس داستان نویسی درخصوص بهبود نویسندگی و یادگیری بهتر فنون داستان نویسی نویسندگان تازه کارگفت: در کشورهای خارجی زمانی که شخصی قصد ورود به هنری را داشته باشد, دوره هایی را می گذراند. برای نمونه در آمریکا کلاس های نویسندگی خلاق بسیار مخاطب دارد. البته این کلاس ها فقط مرتبط به داستان نویسی نیست و هر شخصی در هر رشته ای باید یک دوره نویسندگی خلاق بگذراند تا حتی اگر در رشته خود مقاله ای می نویسد، طوری باشد که برای خوانند جذاب بوده و در نوشته خود خلاقیت به خرج دهد.
وی ادامه داد: متأسفانه در ایران ۹۰ درصد افراد بدون آگاهی شروع به نوشتن می‌کنند. حتی داریم نویسندگانی که ۴ یا ۵ کتاب و رمان نوشته و عرضه کردند، اما زمانی که در کلاس‌های داستان نویسی شرکت می‌کنند و با اصول آن آشنا می‌شوند، می‌گویند که گویا تازه از نو شروع کرده اند.
رضایی با اشاره به اینکه رشته تخصصی ادبیات داستان نویسی از دانشگاه‌ها حذف شد، بیان کرد: به یاد دارم در دوره‌ای در دانشگاه تربیت مدرس کرج رشته ادبیات تخصصی و داستان نویسی برگزار می شد، اما به دلایلی این رشته حذف شد در صورتی که این رشته در کشورهای گوناگون به صورت آکادمیک دنبال می‌شود. با این حال ما نویسندگان بسیار موفقی در کشور داریم که آثار آنها از آثار نویسندگان خارجی بسیار بهتر و بالاتر است، ولی نبود یک فرآیند در حلقه داستان نویسی سبب به وجود امدن سردرگمی می‌شود.
وی افزود: من دوستان تک کتابی زیاد دارم که با انتشار اولین کتاب خود می‌گفتند در ادبیات تحولی ایجاد خواهند کرد؛ اما کارهایشان دیده نشد. در مجموع کار کتاب اولی‌ها دیده نمی‌شود. هرچند ما سعی داریم نویسندگان ناشناس را در ماهنامه و سایت خود معرفی کنیم، اما باید نهاد‌های دولتی برای کتاب اولی‌ها کلاس‌های رایگانی در این خصوص برگزار کنند تا اصول آن را فرا گیرند.
رضایی در خصوص فراگیری اصول داستان نویسی کتاب اولی‌ها و اختصاص زمانی برای معرفی آنها گفت: اگر نهاد‌های دولتی چنین امکانی را فراهم کنند، افرادی کار‌های خود را آورده، نقد می‌شوند و سعی در ارائه آثار بهتری می‌کنند و حتی اگر نویسندگان خوب هم شرکت کنند، تشویق شده و به روند کار خود ادامه می‌دهند. ما نویسندگانی داریم که در سن ۶۰ سالگی هم اولین کتاب خود را می‌نویسند، اما با وجود تجربه بالای این افراد هنوز آنها را نویسندگان جوان می‌دانیم. ساراماگو نیز نویسنده‌ای بود که در سن ۶۰ سالگی با تجربه‌های بالایی اولین کتاب خود را نوشت و جایزه نوبل را از آن خود کرد.
