میزبانی خوب مردمان شهرستان جم از جشن قهرمانی لیگ برتر موجب تحسین فوتبال دوستان شد. درمان ویروس خشونت فوتبالی آن شب نه با تدبیر فدراسیون، بلکه این مردم شهرستان جم بودند که با نظم خودجوش، رفتار حرفه ای در قبال تیم و هواداران رقیب را دارویی برای درمان این خشونت ها می دانستند.
اما رفتارهای آموزنده آنان کمتر از 24 ساعت دوام آورد زیرا زد و خورد در مستطیل سبز در جریان دیدار تیم های فوتبال زنان ذوب آهن اصفهان و شهرداری سیرجان، بازیکن نماینده فوتبال اصفهان را راهی بیمارستان کرد.
این حاشیه ها موجب شد تا کارشناسان به این باور برسند که رفتارهای ناهنجارهای فوتبالی مختص مردان نیست بلکه معضلی فراگیر است که باید ریشه های آن را در عوامل مختلف جستجو کرد. البته نباید در شکل گیری و گسترش این معضل از نقش فدراسیون فوتبال چشم پوشی کنیم؛ فدراسیونی که در برخورد نخست با این اتفاقات، به کمیته انضباطی و اخلاق دستور جریمه خاطیان را خواهد داد.
اما آنچه در میان نامه نگاری های پرتعداد فدراسیون و کمیته های آن به فراموشی سپرده می شود چرایی این اتفاقات و عدم کارایی جرایم است؛ جرایمی که نمی تواند درد سرطان خشونت را در فوتبال ایران تسکین دهد زیرا به گواه برخی از حقوقدان ها و کارشناسان جریمه های فدراسیون هزینه ای برای فرد و تیم خاطی ندارند.
برگزاری لیگ و رقابت ها با هر قیمتی در حالی به تصمیم اساسی و غیر قابل تغییر فدراسیون تبدیل شده است که واکاوی خشونت در فوتبال ایران نشان می دهد که جرایم کمیته انضباطی و اخلاق فدراسیون نه تنها این اتفاقات را کم نکرده بلکه در چند سال اخیر افزون بر خشونت های کلامی و فیزیک، خشونت های نوین و طراحی شده در فضای مجازی در حال رشد است.
این رویه یک موج منفی از خشونت گرایی را ایجاد خواهد کرد که تبعات زیانبار فراوانی برای جامعه دارد زیرا فوتبال آنچنان که از خرده فرهنگ های خشونت آفرین جامعه تاثیر می پذیرد خود مدرسه ای است که جامعه آماری فراوانی را تحت تاثیر قرار می دهد؛ جامعه ای که بیشترین فراوانی آن مربوط به نسل نوجوان و جوان است و این استمرار این رویه نمی تواند خبر خوبی برای آینده باشد.
حال سوالی که فدراسیون نشین ها باید به آن پاسخ دهند این است که چرا فوتبال به عنوان یک کنش اجتماعی و ورزشی تاثیر گذار در جامعه به چنین ویروس غیر قابل درمانی گرفتار شده است آیا ضرورت ندارد هزینه های یک سال برگزاری رقابت های لیگ برتر مردان و زنان ایران را به فرهنگ سازی و نظم بخشی در ورزشگاه ها اختصاص داده شود.
همچنین سرایت خشونت از زمین فوتبال به جامعه موجب شده تا برخی از فرصت طلبان بر روی این معضل موج سواری کنند.
با توجه به اتفاقات تلخ فوتبال ایران باید گفت سرایت ویروس خشونت به فوتبال زنان ایران دیگر آژیر خطر محسوب نمی شود بلکه وضعیتی بحرانی است که در آینده تبعات آن برای جامعه و نسل های مختلف بیشتر نمایان خواهد شد؛ تبعاتی که با کمترین هیجانات فوتبالی زمین مسابقه را به زد و خورد های غیر ورزشی تبدیل می کند.
منبع: ایرنا
