به گزارش ایران اکونومیست؛ نصرتی درباره حضورش در لیگ رومانی اظهار داشت: خدا را شکر شرایطمان در اروپا خوب است و هیچ مشکلی نداریم. همه چیز به موقع، منظم و طبق برنامه پیش می رود که باعث شده ما هیچ دغدغه ای در آنجا نداشته باشیم. هندبال در اروپا جایگاه خوبی دارد و به بهترین شکل به این رشته توجه می شود.
نصرتی ادامه داد: به نظرم در اروپا بعد از فوتبال هندبال مورد توجه است و به همین دلیل نیز این قاره در هندبال به قدرت اول تبدیل شده و دارای لیگ های معتبری هم است. دقیقا به همین دلیل هم در ایران هندبال رشد نمی کند چون هیچ گونه توجهی به آن نمی شود.
ملی پوش هندبال ایران با اشاره به برخی صحبت های اخیر درباره لژیونرها بیان کرد: متاسفانه در روزهای اخیر دیواری کوتاه تر از ما پیدا نشده است و هر فردی که می خواهد حرفی بزند علیه ما می گوید.
او افزود: متاسفانه هندبال ایران در حال حاضر به هیچ وجه وضعیت خوبی ندارد. تیم ها در مسابقات شرکت نمی کنند چون هزینه سفر ندارند. فدراسیون مسئول ندارد و یک نفر نیست که به ملی پوشان زنگ بزند بگوید اصلا زنده هستید یا نه.
نصرتی با بیان این مطلب که هندبال به عنوان یک رشته تیمی نیاز به تلاش گروهی دارد، تصریح کرد: کشورهای مختلف در آسیا را ببینید که با چه برنامه ریزی خوبی کار می کنند. نمونه یک برنامه ریزی قهرمانی قطر در جام ملت های فوتبال بود. در شرایطی که کشورهای نامدار نتیجه نگرفتند این کشور به قهرمانی رسید. ما کار پایه داریم؟ در هندبال بازیکنی ساخته شده است؟ نوجوانان و جوانان ما چه شرایطی دارند؟
لژیونر هندبال ایران بیان کرد: ما نسل طلایی هندبال بودیم که چند لژیونر داریم. با این نسل چه کردند؟ بازیکنان در 32 و 33 سالگی در سراسر جهان مورد حمایت هستند چون همه اعتقاد دارند که در بلوغ فنی و فکری قرار دارد و کاملا پخته است اما در ایران می گویند پیر شده و باید برود. من واقعا بعد از بازی های آسیایی جاکارتا دیگر کاری به کار هندبال ندارم.
او افزود: باورتان نمی شود وقتی خانواده ها تماس می گیرند و می گویند که فرزندشان به هندبال علاقه دارد، می ترسم که بگویم وارد این رشته شود چون می دانم هیچ آینده ای ندارند. رشته ای که رئیس فدراسیون ندارد، سرمربی تیم ملی ندارد، لیگ ندارد، روابط عمومی ندارد و هیچ کس نمی داند در آنجا چه خبر است چه سرنوشتی برای یک نوجوان رقم خواهد خورد.
نصرتی با اشاره به پتانسیل هندبال ایران گفت: باور کنید که پتانسیل هندبال ایران بالا است. ما باز هم می توانیم لژیونر داشته باشیم اما مشکل ما از پایه است. فدراسیون ما از اساس مشکل دارد که متاسفانه درست هم نمی شود. متاسفانه قدر بازیکنان را در ایران نمی دانند.
ملی پوش هندبال ایران با اشاره به این موضوع که آنها متهم به بازیکن سالاری شده اند، گفت: این موارد را مطرح می کنند اما اشکالی ندارد. هر کس که با هندبال آشنا باشد می داند دقیقا چه کسانی دلسوز و چه کسانی به دنبال منافع شخصی خود هستند. ما یک عمر زحمت کشیدیم تا به اینجا رسیدیم اما در هر شرایط مثل یک سرباز در خدمت کشورمان بودیم و برای تیم ملی جان هم دادیم.
او افزود: ما که همه چیز را مثل اروپا نمی خواهیم. اگر حرفی زده ایم برای بهتر شدن است. حداقل 50 درصد نیازهای حرفه ای یک ورزشکار در اختیار ما باشد. اگر ما مربی خوب، سازماندهی خوب و برنامه ریزی مناسب می خواهیم بازیکن سالاری است؟ کدام ورزشکاری است که نمی خواهد رشته اش و تیم ملی کشورش پیشرفت کند؟
بازیکن سابق تیم کالاراش رومانی همچنین گفت: ما هر جا که باشیم دلمان با هندبال ایران است اما برخی به دنبال اهداف خودشان هستند.
لژیونر هندبال ایران بیان کرد: متاسفانه وقتی ارتباطات نباشد مشکلات ایجاد می شود و بعد همه چیز بر گردن بازیکن می افتد. بازی های آسیایی در تقویم فدراسیون جهانی نیست و باشگاه های خارجی می توانند به بازیکنان خود اجازه ندهند که به تیم ملی برسند. اما اگر مذاکره با باشگاه انجام شود و وقت گذاشته شود می توان باشگاه را راضی کرد که به بازیکن خود اجازه بدهد. اما برای جاکارتا این اتفاق نیفتاد و دیدید که برادران استکی، حیدری، نوروزی و دیگر لژیونرها هم به تیم ملی نرسیدند در حالیکه آنها می توانستند به تیم ملی کمک کنند.
ملی پوش هندبال ایران در پاسخ به این پرسش که مدیریت علیرضا رحیمی را چطور ارزیابی می کند، تصریح کرد: رحیمی وقتی آمد با مشکلات زیادی روبرو بود. فدراسیون بدهی زیادی داشت اما او در حال حل کردن مشکلات بود که با موضوع بازنشستگی روبه رو شد. چرا یک فدراسیون باید ظرف مدت 2 سال 6 رئیس عوض کند.
وی در ادامه افزود: سال آینده مرحله مقدماتی بازیهای المپیک و جام ملت های آسیا را داریم. چه برنامه ریزی برای آن انجام شده است، رئیس فدراسیون کجاست، سرمربی تیم ملی چه کسی است؛ به نظرم رسانه ها نیز باید بیشتر به وضعیت هندبال بپردازند. اینکه بگویند لژیونرها به فکر تیم ملی نیستند هم درست نیست. ما هر زمان که بخواهند هستیم فقط نیاز به یک حامی داریم. چیز زیادی نمی خواهیم، همین که حمایت معنوی از ما شود کافی است.
