به گزارش ایران اکونومیست؛ هرگاه نزدیک بازی های آسیایی و المپیک می شویم، مسئولان ورزش کشور از خواب بیدار می شوند که باید سراغی از فدراسیون های مدال آور بگیرند و با اتمام این رویدادها، دوباره قهرمانان رشته های افتخار آفرین فراموش می شوند.
ووشو، کشتی، تکواندو، کاراته، والیبال، وزنه برداری، ششمیربازی، دوومیدانی، کبدی و ... از رشته هایی هستند که در سال های اخیر بار سنگین مدال آوری در بازی های آسیایی، قهرمانی جهان و قهرمانی آسیا را به دوش کشیده اند.
در ادوار مختلف المپیک که مهمترین رویداد ورزش جهان است نیز کشتی، وزنه برداری، تکواندو و یک مرتبه دوومیدانی توانسته اند برای ایران افتخارآفرینی کرده و پرچم کشورمان را به اهتزاز درآورند.
با این حال تمامی این فدراسیون ها و قهرمانان آنان با مشکلات عدیده مالی دست و پنجه نرم می کنند، چرا که بخش اعظمی از بودجه و هزینه ورزش کشور با احترام و 2 دستی تقدیم فوتبال می شود و ثمره آن تنها رسیدن به جام جهانی و حسرت در جام ملت های آسیا در 2 دوره متوالی با شکست برابر عراق و ژاپن است.
زمانی که مسئولان و دست اندرکاران ورزش تمام هم و غم خود را برای تامین بودجه چندصد هزار دلاری می گذارند تا با چمدان های مملو از دلار به امارات بروند تا پاداش پیروزی برابر تیم های آماتور یمن و ویتنام را به سرمربی و اعضای تیم ملی پرداخت کنند، دلمان برای قهرمانان رشته های مظلوم می سوزد.
قهرمانانی که سال ها برای مدال جهانی و قاره ای تلاش می کنند تا شاید با پاداش آن بتوانند گره ای از مشکلات عدیده زندگی خود بازکنند.
اما از سوی دیگر کادر فنی و بازیکنان زیاده خواه تیم ملی ایران با داشتن بهترین امکانات و دریافت پاداش های سنگین، باز هم به اطاعت از سرمربی خود، از کمبودها می گویند.
البته آنان مقصر نیستند بلکه مقصر مسئولان محترم وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک هستند که پس از تحقیر تیم کی روش برابر ژاپن، پیام احساسی صادر می کنند و موجب خشم اهالی رشته های دیگر می شوند. مقصر آنهایی هستند که در طول هشت سال هر چه سرمربی تیم ملی خواست برای او مهیا کردند.
این تبیعض های دردآور مسئولان ورزش به حدی است که حتی صدای اعتراض «محمد بنا» سرمربی پرافتخار تیم ملی کشتی فرنگی را درآورد.
او پس از اینکه خبر پاداش چندصد هزار دلاری برای برتری مقابل یمن جنگ زده و ویتنام ضعیف منتشر شد، دیگر نتوانست پایمال شدن حق شاگردانش و رشته های دیگر را بربتابد.
بنا در مطلبی خواندنی و البته عامیانه نوشت: «این روزها هر جا حرف از فوتبال و جام ملتها شد بحث کردم، آرزو کردم حتی داد زدم که من فوتبالو دوست دارم! دلم می خواد فوتبال ملی این دوره با اقتدار قهرمان آسیا بشه. هیچ موقع نه به چیزی، نه به کسی حسودی نکردم، نذاشتم نبودِ چیزی واسه خودم و شاگردام حسرت بشه، چون همیشه یادشون دادم که همه چی رو میتونن خودشون به دست بیارن. اونم بی منت».
«همیشه هم بهترین هارو برای ورزشکار، مربی و همه کسایی که برای ورزش و سلامت جامعه زحمت میکشن خواستم. تو تمام این سالهام گله نکردم چون با تمام وجود و عشقم کار کردم. البته که مزد کارمم گرفتم نه اینکه بی مزد و پاداش کار کرده باشم».
«ولی امشب دلم گرفت، افسوس خوردم به خاطر این همه تفاوتی که بین فوتبال و بقیه ورزش هاست. بازم میگم من همه ورزشکاران را دوست دارم و برای کسی سوءبرداشت پیش نیاد. ولی خب بلاخره من کشتی گیرم، تعصب کشتی رو می کشم. مبارزه تن به تن، پارگی ابرو، پارگی رباط صلیبی، وزن کم کردنای وحشتناک، خستگی هایی که از درد داد بزنی همه رو دیدم و چشیدم؛ چه زمان کشتی و چه زمان مربیگری اما تا الان دم نزدم چون میگفتم عشقمه، ورزشمه، دوسش دارم».
«ولی امروز یه خبر یه تلنگر زد بهم که تو وجودم یه لحظه احساس بی ارزشی کردم! خبر این بود؛ پاداش فوتبالیست های ما برای پیروزیهای گروهی داده شد: سه هزار دلار برای هر برد به فوتبالیست و 2 برابرش پاداش کی روش»
نگاهی به نوشته ساده اما از ته دل «محمد بنا» تفاوت از زمین تا آسمان را نشان می دهد. مطلبی که نه تنها حرف دل جامعه کشتی، بلکه حرف همه رشته های مظلوم و مدال آوری است که فقط نزدیکی بازی های آسیایی و المپیک یادی از آنان می شود.
