آقای روحانی برای شما چقدر منتظر بمانیم؟

رئیس جمهور منتخب ملت ایران
جناب حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسن روحانی
سلام علیکم

پیروزی جنابعالی را در انتخابات که با رأی قاطع ملت ایران به اعتدال و پرهیز از افراط و تفریط رقم خورد صمیمانه تبریک می گویم.

اینجانب به عنوان فرزندی از فرزندان مام میهن تصمیم گرفتم از طریق این نامه مطلبی را با شما در میان بگذارم. احساس کردم ارسال نامه به یک سایت خبری پربیننده بهترین روش برای رساندن پیامم به شما در کمترین زمان ممکن است. می دانم کارهای بسیاری دارید پس از مقدمه می کاهم و به اصل مطلب می پردازم.

جناب آقای روحانی! چنان که مستحضر هستید از روزگاران کهن، یکی از سنت های ایرانیان مانند بسیاری دیگر از مردم جهان، سنت به پیشواز و بدرقه مهمان رفتن بوده است که نمونه هایی از آن هم در تاریخ ذکر شده است. این رسم استقبال تا امروز ادامه یافته و از شخصیت های مذهبی و مذهبی-سیاسی، به دیگر مقامات از جمله رئیسان جمهور هم تسری پیدا کرده است. سال هاست که "حجم" استقبال کنندگان از رئیس جمهور نشان دهنده میزان محبوبیت اوست و حتی برخی معتقدند در صورتی که جمعیت استقبال کننده از رئیس جمهور به عنوان مقام ارشد سیاسی و اجرایی در جمهوری اسلامی ایران، انبوه و فشرده نباشد این به معنای وهن نظام جمهوری اسلامی است. این استدلال سبب شده تا در سفرهای رئیسان جمهور به مناطق مختلف کشور با تعطیلی یکی دو روزه مدارس و ادارات و حضور جمعیت های میهمان و سخنرانی رئیسان جمهور در روزهای کاری و در ساعات اداری مواجه باشیم.

اگرچه این روند مختص هشت سال اخیر نیست اما با کمال تأسف در این هشت سال شاهد رویدادهای ناخوشایندی در این ارتباط بودیم. تا چند سال قبل اگر در بخش های خبری تلویزیون تصاویر دویدن مردم در اطراف کاروان رئیس جمهور و هیأت همراه به نمایش در می آمد، پس از آن اما رسم دیگری در پوشش خبرهای اینچنینی باب شد که در آن خبرنگاران اعلام می کردند به علت حضور انبوه جمعیت استقبال کننده، مسیر فلان کیلومتری از فرودگاه تا مرکز شهر را که به طور عادی فی المثل در ۱۵ دقیقه طی شود اتومبیل حامل رئیس جمهور در چند ساعت طی کرد.

از این هم بدتر آن که اگر تا هشت سال قبل، از مردمی که برای شنیدن سخنرانی رئیس جمهور در ورزشگاه یا میدان شهر گرد آمده بودند بابت معطل شدنشان عذرخواهی می شد، در این سال ها از این مردم خواسته می شد بلند اعلام کنند در سرما و گرما از چه ساعتی در انتظار دیدن رئیس جمهور و شنیدن سخنان او سر پا ایستاده اند؟ ۱۳؟ ۱۲؟ ۱۱؟ ۱۰؟...... و بگویند خسته هم نشده اند که خسته، دشمن است. و گویا تنها در این صورت بود که حسی که نمی دانم چیست اما هر چه هست به گمانم نسبتی با نوکری و خدمتگذاری مردم ندارد، ارضا می شد. گویی نشان دادن مردمانی که به دنبال ماشین رئیس جمهور می دوند، حتی آنها که صرفا به خاطر دیدن رئیس جمهور و نه برای خواهشی و درخواستی، فشار می بینند و فشار می دهند به اندازه ی کافی از بینندگان دل نمی برد که این پیرایه ها را نیز بر آن بستند. صد البته انتقاد هم بی فایده بود زیرا چنان که گفته شد این عمل با هدف نشان دادن پایگاه مردمی رئیس جمهور به "جهانیان" صورت می گرفت.

کوتاه سخن این که یکی از آرزوهای اینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی که به رغم شرکت در همه انتخابات ها و بسیاری راهپیمایی ها، هیچ گاه پشت خودرو هیچ رئیس جمهوری ندویده و این حرکت را معادل حمایت از نظام ندانسته، آن است که مردم ایران هم بتوانند به شیوه ی محترمانه تر و عزت مندانه تری از رئیس جمهورشان استقبال کنند؛ که لازم نباشد به شما هم با صدای بلند اعلام کنند از چه ساعتی منتظرتان ایستاده اند؛ که تلویزیون با خبرنگاران و مدیران خبری جوان و کم تجربه و با رفتارهای چاپلوسانه به این "داستان پر آب چشم" دامن نزند؛ که دولت های محترم بیش از آن که به "حجم" استقبال کنندگان فکر کنند به فکر ایجاد شرایط مطلوب و محترمانه برای حضور "شهروندان" در مراسم استقبال باشند و اگر در شهری با حضور اندک مردم مواجه شدند، آن را وهن نظام ندانند.

رئیس جمهور منتخب ملت ایران! اینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی قطعا با اصل استقبال از یک مقام سیاسی و اجرایی مشکلی ندارم و آن را در صورتی که عزت و کرامت انسانی هموطنانم را خدشه دار نسازد بسیار هم مفید می دانم. برعکس، نمایش صحنه های استقبال به شیوه ی فعلی را از شبکه های مختلف تلویزیونی، ضد تبلیغی برای جمهوری اسلامی ایران می بینم. به همین سبب امیدوارم در دوره ریاست جمهوری خود هرگاه به شهری تشریف می برید مردم برای استقبال از شما، منظم و محترم، در حاشیه ی خیابان ها با پرچم هایی در دست بایستند و به شما سلام دهند و خوشامد بگویند، امیدوارم برای استقبال از جنابعالی و شنیدن سخنانتان مدارس و ادارات هیچ شهری تعطیل نشود، اتومبیل حامل دانش آموزان استقبال کننده از شما که از شهرهای دیگر آورده شده اند در هیچ جاده ای تصادف نکند و هیچ خانواده ای به خاطر استقبال از جنابعالی داغدار نشود.

جناب آقای روحانی! بسیار امیدوارم تدبیری به خرج دهید تا همه بدانند و بیاموزند که با دویدن دنبال خودرو شما -آنچنان که حضرت علی (ع) به مردمان شهر ایرانی انبار که در استقبال از ایشان در اطراف مرکب آن حضرت می دویدند فرمودند- در دنیا به خود سخت می گيرند و در آخرت هم خود را به سختی می اندازند و به شما هم سودی نمی رسانند.