برای واژگون کردن اساس یک مملکت، هیچ وسیله‌ای ظریف‌تر و مطمئن‌تر از کاهش ارزش پول رایج نیست. تنزل ارزش پول رایج، تمام نیروهای پنهان اقتصادی را در راستای نابودی به کار می‌گیرد و این عمل را به گونه‌ای انجام میدهد که حتی یک نفر از میلیون‌ها نفر نیز متوجه آن نمی‌شود. (جان مینارد کینز)
این عبارت آنچنان معروف است که نیازی نیست برای یافتن آن چندان در میان کتابهای اقتصادی بگردید، متاسفانه باید گفت یکی از بزرگترین اشتباه هایی که محمود احمدی نژاد طی دوران ریاست جمهوری اش مرتکب شد، حرکت در همین مسیر بود.
روایت آمارها از رشد سریع نقدینگی حرف تازه ای ندارد، تازه ترین حجم نقدینگی اعلام شده از سوی محمود بهمنی رئیس کل بانک مرکزی در پایان سال 91 حجم نقدینگی را 460 هزار میلیارد تومان اعلام می کند.
نگاهی به انتشار اسکناس در دوران محمود احمدی نژاد نشان میدهد که حجم اسکناس و مسکوک منتشره توسط بانک مرکزی از 4.8 هزار میلیارد تومان در سال 83 به 33.8 هزار میلیاردتومان رسیده است یعنی 570 درصد رشد در چاپ اسکناس در دوران فعالیت محمود احمدی نژاد البته بدون لحاظ آمارهای سال 91 که هنوز از سوی بانک مرکزی منتشر نشده اند.
در حالی که در سالهای 77 تا 83 کل انتشار و مسکوک منتشر شده 2.8 هزار میلیارد تومان بوده است، یعنی در زمینه انتشار اسکناس در دوران محمود احمدی نژاد با یک جهش 900 درصدی مواجه هستیم آنهم در شرایطی که رشد اقتصادی در سالهای 76 تا 83 معادل 4.9 درصد بوده در حالیکه رشد اقتصادی طی سالهای 84 تا 91 معادل 3.6 درصد بوده است.
انتشار اسکناس بی پشتوانه تنها دلیل رشد نقدینگی در کشور نبوده است، بزرگترین خطای احمدی نژاد در بازی با پول ملی رواج تجارت پول به جای حمایت از تولید بوده است.
رشد تجارت پول در افزایش حجم شبهه پول در مقایسه با پول در سرجمع نقدینگی قابل شناسایی است، تغییرات اجزای نقدینگی نشان میدهد که طی سالهای 84 تا پاییز سال 91 نسبت پول به شبهه پول از 53 درصد به 29 درصد رسیده است، این نشان می دهد که حجم خلق نقدینگی توسط سیستم مالی کشور اعم از بانکها،موسسات مالی، صندوقهای قرض الحسنه و شرکتهای لیزینگ و دیگر مجموعه های واسطه گری پول به شدت افزایش پیدا کرده است وهمین مسئله به آنچه به عنوان تجارت پول می شناسیم دامن زده است.
در حال حاضر تعداد شعب بانکها در برخی از مناطق از تعداد واحدهای صنفی خرده فروشی بیشتر شده و این به خوبی گویای سود بالای دلالی پول است، آیا واقعا محمود احمدی نژاد که با شعار روبی شدن سیستم بانکی به صندلی ریاست جمهوری تکیه زده می تواند مدعی شود که در طول دوران فعالیت اش رباخواری را کاهش داده است؟
در نهایت آنچه در آینه آمار دیده می شود چیزی نیست به غیر از بازی با ارزش پول ملی، چیزی که مبنای اقتصادی کشور را به چالشی جدی کشیده است و تبعات اجتماعی آن مانند گسترش فساد در دستگاههای دولتی تا رشد شکاف طبقاتی کاملا قابل لمس است.
سرانه نقدینگی در کشور در دوران فعالیت محمود احمدی نژاد از یک میلیون تومان در سال 84 به 6 میلیون تومان در سال 91 رسیده است، این شش برابر شدن حجم نقدینگی (در بهترین حالت) با نصف شدن قدرت خرید ریال همراه شده است و همین قدرت نصفه و نیمه باقی مانده نیز به مدد درآمدهای کلان نفتی و سرریز واردات ارزان چینی باقی مانده است که در صورت اندکی خلل در درآمدهای نفت به شدت بیشتری سقوط خواهد کرد، این همان پرتگاهی است که کینز به آن اشاره می کند و امروز تمامی مردم آنرا لمس کرده اند.
