به گزارش ایران اکونومیست؛ رقابت های وزنه برداری قهرمانی جهان روزهای 10 تا 19 آبان در عشق آباد ترکمنستان در حالی برای نخستین مرتبه در 10 وزن جدید مردان و زنان برگزار شد که همه تیم ها می توانستند با 10 وزنه بردار در این مسابقات شرکت کنند، اما تیم ایران با ترکیبی ناقص و هشت نفره پای به این رویداد گذاشت.
این در حالی است که فدراسیون وزنه برداری نام 12 وزنه بردار (دو نفر رزرو) را اعلام کرده بود که فدراسیون بین المللی بر روی نام محمد زارعی، همایون تیموری و علیرضا سلیمانی خط قرمز کشید.
دلیل این موضوع نیز آن است که ورزشکارانی که قصد حضور در مسابقات بین المللی را دارند، براساس قوانین جدید از سه ماه پیش از آغاز مسابقات باید در حوضچه آنتی دوپینگ سازمان جهانی مبارزه با دوپینگ (وادا) قرار گیرند و به نظر می رسد نام سه وزنه بردار تیم ملی ایران دیرتر از موعد مقرر به فدراسیون بین المللی اعلام شد.
به طور حتم حضور دو نماینده دیگر ایران از نظر تیمی می توانست جایگاه ایران را تا نایب قهرمانی ارتقا دهد که به دلیل عدم برنامه ریزی فدراسیون، این جایگاه از کشورمان گرفته شد.
حذف نام سهراب مرادی بعد از پایان دوران محرومیتش برای حضور در رقابت های جهانی سال 2015 در آمریکا نیز به همین دلیل بود که سبب شد حضور این نابغه وزنه بردار برای بازی های المپیک به خطر بیفتد، اما با تمهیدات فدراسیون، مرادی در بازی های المپیک 2016 ریو حضور یافت و مدال طلا را نیز به گردن آویخت.
اما بعد از خداحافظی بهداد سلیمی، مصدومیت سعید علی حسینی، سید ایوب موسوی، سعید محمدپور و کنارگذاشتن کیانوش رستمی از رقابت های جهانی، تیم ملی به یک باره خالی از ستاره هایی شد که امید زیادی برای کسب مدال آنها وجود داشت و به نوعی مدال آوران سنتی ایران در میادین جهانی در این سالها بودند.
بنابراین کادر فنی تیم ملی مجبور شد جوانان جویای نامی همچون حسین سلطانی، عارف خاکی، امیر حقوقی، رضا بیرالوند و علی داودی را راهی رقابت های جهانی کند. وضعیت رکوردی این وزنه برداران البته به غیر از رضا بیرالوند نشان می دهد که هنوز فاصله زیادی با مدال های جهانی دارند و حداقل تا بازی های المپیک 2020 توکیو، نمی توان حسابی را روی آنها باز کرد.
این موضوع نشان می دهد که فدراسیون نه تنها نتوانسته خلاء قهرمانان بزرگ خود را با جوانان پر کند، بلکه در توجه به وزنه برداری پایه عملکرد خوبی نداشته است.
یکی از نکات مهم و واضح رقابت های جهانی امسال و در فاصله دو سال پیش از آغاز بازی های المپیک 2020 توکیو، جوان گرایی گسترده در بین تیم های مدعی جهان بود که نوید حضور وزنه برداران جوان و جدیدی را در عرصه مسابقات جهانی و المپیک در سال های آینده می دهد. هر چند تیم مدعی روسیه بعد از 2 سال محرومیت از مسابقات المپیک و جهانی با همان وزنه برداران پا به سن گذاشته خود به عشق آباد آمده بود، اما با وجود ظرفیت های گسترده ای که در این رشته در سرزمین تزارها وجود دارد، به طور حتم آنها تا المپیک توکیو در برخی اوزان مدعیان جدیدی را معرفی خواهند کرد.
در بین نفرات جوان تیم ملی تنها رضا بیرالوند در دسته 102 کیلوگرم و تا حدودی علی داودی در دسته فوق سنگین عملکرد خوبی داشتند. با این حال به غیر از سهراب مرادی و رضا بیرالوند، هیچ یک از ملی پوشان حتی به رکورد ورودی که برایشان در نظر گرفته شده بود دست نیافتند.
کاهش رکوردی در برخی از اوزان نیز نشان می دهد که هنوز وزنه برداران در وزن های جدید جا نیفتاده اند و این امر نیاز به زمان دارد.
مرادی به طور حتم در کنار لاشا تالاخادزه گرجستانی در فوق سنگین از نوابغ این سالهای وزنه برداری جهان هستند. این وزنه بردار اهل لنجان اصفهان با رکورد شکنی یک ضرب، دو ضرب و مجموع جهان (186 یک ضرب، 230 دو ضرب و 416 کیلوگرم مجموع) هر سه مدال طلا جهان را به گردن آویخت و با همین رکورد حتی می توانست در دسته 102 کیلوگرم، جایی که علی هاشمی با مجموع 396 کیلوگرم مدال طلا گرفته بود با 20 کیلوگرم بیشتر، طلا بگیرد و یا در دسته 109 کیلوگرم به مدال برنز دست یابد.
ایران در بازی های المپیک 2020 توکیو دو سهمیه دارد که امتیازات آن را باید از رقابت های جهانی 2018 و 2019 کسب کند و به طور حتم سهراب مرادی تنها وزنه برداری است که می توان امید به کسب مدالش در بازی های المپیک 2020 توکیو داشت.
اما از نکات بسیار مهم جایگاه از دست رفته وزنه برداری ایران در عرصه بین المللی است؛ به طوری که بعد از کسب مدال طلای سهراب مرادی و علی هاشمی که به طور معمول از مسوولان همان کشور و حتی الامکان از رییس فدراسیون کشور مربوطه دعوت می شود تا برای اهدای مدال در جایگاه قرار گیرد، اما فدراسیون بین المللی حتی اجازه این کار را نیز به علی مرادی نداد.
این موضوع از شکاف و اختلاف فدراسیون بین المللی و شخص تاماش آیان با علی مرادی رییس فدراسیون کشورمان نشات می گیرد که طی چند سال گذشته با جبهه گیری های نامناسب خود، ضمن آنکه نتوانسته جایگاه کشورمان را در عرصه بین المللی حفظ کند، بلکه همان داشته های قبلی را نیز از دست داده ایم.
