به گزارش ایران اکونومیست؛ کارزار جودوی نابینایان یکی از مهیج ترین رقابت های حاضر در تورنمنت های بزرگ مانند پارالمپیک و پاراآسیایی است، رقابتی که ورزشکاران نابینا و کم بینای حاضر در آن، در برخی مواقع بدون شناخت از محیط اطراف و تنها با بهره گیری از هوش، فنونی را اجرا می کنند که بدون شک نمونه بارز آن را می شود فقط در مسابقات جهانی و المپیک در میان افراد نرمال این رشته مشاهده کرد.
آنچه روی تاتامی توسط ورزشکار نابینا اجرا می شود چکیده ای از آموخته هایی است که فرد ورزشکار با بهره گیری از حس لامسه و شنوایی آن را فرا گرفته و توسط مربی قبل از مسابقه در پشت صحنه مبارزه به وی یادآور می شود؛ پشت صحنه ای که جوی مملو از استرس و هیجان برای جودوکاران نابینا و کم بینا دارد و آنان نمی توانند لحظه ای از این استرس و هیجان غافل شوند.
این هیجان زمانی به اوج نهایی خود می رسد که گوینده ورزشگاه از سیستم های صوتی نام ورزشکار و کشور وی برای مسابقه را اعلام می کند؛ آن زمان است که ورزشکار باید آزمون پس دهد، آزمونی از جنس اجرای تاکتیک و فرار از فنون حریف. در این آزمون فرد در میدان مبارزه ضمن تمرکز بر حرکات حریف خود باید در ذهن خود به دنبال راهکاری باشد که چگونه آموخته و توصیه های مربی را در زمین اجرا کند.
لذا ورزشکار برای اجرای دستورات و پیاده کردن هنر ورزشی خود در تاتامی، تلاش می کند و دنبال امتیازگیری است، روحیه مبارزه طلبی وی قوی و حریص برای رسیدن به موفقیت است، موفقیتی که به آنان آموخته بدون توجه به شرایط و محدودیت ها، می توانند به ابرقهرمانانی تبدیل شوند که افزون بر مبارزه با رقیب باید بر کاستی های جسمی و روحی خود نیز غلبه کنند.
شادی و غم 2 مولفه ای است که به طور معمول در پایان هر مبارزه ای نصیب یک ورزشکار یا تیم ورزشی خواهد شد و جودوکاران نابینا و کم بینا از این مولفه ها بی نصیب نیستند. آنان به خوبی می دانند شکست یا پیروزی در یک رقابت و تورنمنت نمی تواند آغاز شروع سختی یا پایان تمام سختی تعریف شود بلکه گذر از یک مرحله مسابقه به معنای وارد شدن در دور جدیدی است که در نهان خود سختی و مشقت های فراوانی دارد و ورزشکار باید با برنامه و آینده نگری بر آن غلبه کند.
جودوکاران نابینای حاضر در رقابت های پاراآسیایی هر چند در پایان مسابقه شرایط متفاوتی را تجربه می کنند اما واکاوی رفتار آنان در سالن نشان می دهد که ورزش برای این افراد یک ماکت کوچک از زندگی است که در آن مبارزه برای رسیدن به هدف مهمترین مولفه به شمار می رود. بله آنان در فراسوی بینایی دنبال قدرت نمایی و غلبه بر حریفان ورزشی و محدودیت های خواسته و ناخواسته هستند. آنان می دانند با پایان یافتن مسابقه پهنه دیگری از کارزار وجود دارد که مراحل آنان دیگر یک چهارم نهایی، نیمه نهایی یا نهایی نیست بلکه در مسیر زندگی این قهرمانان همیشه هدفی تعریف شده دارد که مبارزه برای عبور از مراحل آن دیگر چند دقیقه طول نخواهد کشید بلکه مدت زمان هر مرحله از زندگی دوره ای است که فرد نابینا بر مشکلات غلبه کرده و برای خود هدف نو تعریف کند.
در این هدف که متفاوت اما در استمرار هدف پیشین است ورزشکار باید هدف را نهایت قله سعادت زندگی و بهروزی تعریف و مراحل مختلف رسیدن به آن را یکی پس از دیگری پشت سر بگذارد.
