به گزارش ایران اکونومیست ؛ روز تاریخی باشگاه پرسپولیس، اولین برد تاریخ این تیم در نیمه‌نهایی جام باشگاه‌های آسیا رقم خورد و پرسپولیس با شایستگی قدم اول را محکم برداشت تا هواداران خود را برای حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا امیدوار‌تر از هر زمان دیگری کند.
این نتیجه درحالی رقم خورد که تیم پرسپولیس بسیاری از بازیکنان خود را به‌دلایل مختلف در خدمت خود نداشت و در شروع فصل نیز از جذب بازیکن جدید محروم بود. با این شرایط و انجام مسابقه در زمین حریف قدرتمندی مانند السد قطر که از بازیکنان با کیفیت و طراز اول سود می‌برد، بهترین نتیجه‌ای که اهالی فوتبال متصور بودند کسب نتیجه مساوی یا باخت خفیف در زمین حریف و جبران آن در ورزشگاه آزادی و در حضور و با حمایت هواداران پرسپولیس بود.
نتیجه این دیدار، فراتر از انتظار هواداران و کارشناسان رقم خورد که آن را می‌توان نتیجه دو عامل مهم دانست. اولین عامل رقم خوردن این نتیجه درخشان، استراتژی کارآمد سرمربی تیم پرسپولیس بود. برانکو در این دیدار با توجه به شرایط موجود، پرسینگ از زمین حریف را در دستور کار بازیکنانش قرار داد و در این بین برای مهار ژاوی، بازی ساز نابغه السد، از چند روش ترکیبی استفاده کرد.
با نگاه دقیق به قرار‌گیری بازیکنان پرسپولیس در میانه میدان و ایجاد فضاهای خالی اما مرده (بخوانید فضای سیاه چاله‌ای) برای ژاوی او را در شرایطی قرار می‌دادند که حتی با در اختیار داشتن توپ، انتخابی برای ارسال پاس کلیدی و خطرناک برایش وجود نداشت. از سوی دیگر پرس مدافعان حریف توسط علیپور و منشا، فرصت بازی‌سازی از دفاع را از بازیکنان السد گرفت. شاید این تاکتیک هوشمندانه‌تنها راه برتری مقابل السد بود و مربیان با‌تجربه و باهوش از این راه برای تقابل با چنین تیمی استفاده می‌کردند.
عامل دوم و مهم‌تر در این پیروزی تاریخی، بازیکنان پرسپولیس بودند. ترکیبی از جوانان و با تجربه‌های این تیم در این دیدار نشان دادند که غیرت و تعصب به پیراهن و باشگاه چیست و فعل خواستن چگونه صرف می‌شود. با نگاه به آمار دوندگی بازیکنان و مقایسه آن با دیگر تیم‌های داخلی و آسیایی، تفاوت آشکاری را در این مورد خواهیم دید.
بازیکنان پرسپولیس در این دیدار بیش از حد توان خود برای این بازی تلاش کردند و حاصل آن بزرگ‌ترین دستاورد تاریخ این باشگاه بود. در این بین برخی همکاران قلم به دست، این پیروزی شیرین را به بازی‌های تیم ملی تشبیه کردند و آن را نسخه‌ای از فوتبال تیم کی‌روش دانستند. با نگاهی سطحی به شرایط تیم پرسپولیس و تیم‌ملی می‌توان این موضوع را به کلی نفی کرد. در تیم‌ملی تمام شرایط مهیا می‌شود و بازیکنان لژیونر با سلام و صلوات از باشگاه‌های خود به اردوی تیم‌ملی می‌آیند و در آخر برد‌های خفیف و فوتبال نتیجه‌گرا، ماحصل این تیم بوده است. بسیاری از بازیکنان تیم‌ملی در باشگاه‌ها و لیگ‌های کشور‌های دیگر، جزء بازیکنان برتر و حتی گلزنان برتر لیگ خود هستند و بهترین بازیکنان ایرانی شاغل در خارج از کشور به اردوی تیم‌ملی دعوت می‌شوند.
شرایط کنونی پرسپولیس و استراتژی برانکو را اما به هیچ وجه نمی‌توان با تیم‌ملی و کی‌روش مقایسه کرد زیرا ابزار‌های برانکو به هیچ وجه قابل قیاس با کی‌روش نیست و باید در گفتن این مطلب که برد برانکو شبیه برد‌های کی‌روش در تیم‌ملی بود، تجدید نظر کرد.
به اعتقاد نویسنده نه‌تنها تاکتیک اتخاذ شده توسط برانکو به هیچ وجه شبیه کی‌روش نبود بلکه باید از این شیوه بازی که مطابق با سبک و سیاق روز فوتبال اروپا است، الگو‌برداری کرد و به احترام بازیکنان پرسپولیس که در اجرای این استراتژی از جان مایه گذاشتند، ایستاد و کلاه از سر برداشت.
