به گزارش ایران اکونومیست؛ حال و هوا و بنرهای فرودگاه اصلی شهر جاکارتا به خوبی از برگزاری یک رخداد مهم ورزشی خبر می دهد اما با خروج از گیت های مسافری و رسیدن به اتوبوس های ویژه کاروان ورزشی و رسانه ای این بازی ها، تبلیغات کمرنگ و تعداد بنرهایی که پیام رسان برگزاری چنین تورنمنتی در آینده باشد، کم و کمرنگ است.
وضعیت کلی مسیر منتهی به هتل مرکز استقرار خبرنگاران نیز حکایت از یک شهر کاملا مدرنیته نخواهد داشت بلکه هستند مناطقی در مسیر اتوبان های جاکارتا که حکایت از فقر و فاصله طبقاتی دارد.
تدارک میزبان برای بازی ها در قالب گروه های داوطلب به طور گسترده است اما یک بی نظمی زیر پوستی همچنان در سطح فرودگاه این شهر دیده می شود که بیشتر ماحصل تراکم فراوان جمعیت در این شهر است.
هر چند که برگزاری بازی های آسیایی و دیدن ستاره هایی از رشته های مختلف ورزشی مانند وزنه برداری، ژیمناستیک، تکواندو و کشتی در یک ماه گذشته میزان عطش شهروندان جاکارتا را برای مسابقات ورزشی کاهش داده اما نباید فراموش کرد ورزش معلولان و بازی های پاراآسیایی فراتر از یک رقابت تعریف می شود و کسانی که این روزها به جاکارتا گام نهاده اند، ابر قهرمانانی هستند که سوای مبارزه برای کسب مدال در آوردگاه ورزشی، در میادین مختلف زندگی مبارزه ای مستمر با محدودیت های خواسته و ناخواسته زندگی داشته و با ابزار ورزش توانسته اند سربلند میدان های دیگر را با موفقیت ترک کنند.
روحیه و نشاط حاکم بر کاروان های اعزامی کشورهای مختلف و شور حال آنان در زمان ورود به سالن های فرودگاه شهر جاکارتا به خوبی بیانگر این واقعیت است که این ورزشکاران با وجود محدودیت های خاص ورزش را راهی برای رهایی از عزلت نشینی و برخی از ذهنیت های حاکم بر جامعه انتخاب کرده اند.
ورزشکارانی از فرهنگ، نژاد و رنگ های مختلف که شاید هدف و پیام اصلی آنان برای حضور در جاکارتا فراتر از کسب سکو یا مدال بازی ها باشد اما هدف غایی این افراد و برگزار کنندگان سومین دوره بازی های پاراآسیایی جهت دهی به رفتار و روحیه افرادی است که خواسته یا نواخواسته در تله معلویت گرفتار آمده اند.
آنان می خواهند با این پیام مسابقات را شروع کنند که می شود با اعتماد به نفس و تقویت روحیه برتری طلبی بر نقص جسمانی برتری جست.
