به گزارش ایران اکونومیست؛ کمیته مشترک وزارتی نظارت بر توافق کاهش عرضه نفت کشورهای عضو و غیرعضو سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) برآن شد تا در الجزایر امور را همان گونه که هست رها کند و فراتر از وظیفه خود عمل نکند.
برای نمونه، مسئله بازگرداندن پایبندی به توافق جهانی کاهش نفت به سطح ۱۰۰ درصد، حل نشد. بدون بحث درباره چگونگی تعیین سهمیه تولید هر یک از کشورهای عضو توافق یادشده، امید زیادی نیست که پایبندی به سطح کنونی ۱۲۹ درصد کاهش یابد.
چرا این توافق ناموفق بود؟ نخست این که شرکت‌کنندگان در نشست کمیته مشترک وزارتی نظارت بر توافق اوپک و غیراوپک، نمی‌خواستند دستور کار این نهاد تغییر کند و با اختیارهای نشست وزیران نفت و انرژی اوپک تداخل یابد.
دوم آن‌که با نزدیک شدن به دوره پایان توافق یاد شده، ممکن است دوران کاری این کمیته نیز پایان یابد، زیرا نقش این نهاد نظارت بر اجرای توافق یاد شده بود. بنابراین، برای حفظ این نهاد، اعضای آن باید نشان دهند که کمیته وزارتی نظارت بر توافق کاهش عرضه نفت اوپک و غیراوپک، تهدیدی برای مسئولیت‌ها و جایگاه ارشد اوپک نیست.
سوم این که روشن بود که همه کشورهای دارای ظرفیت افزایش تولید نفت، در سطح وزیر در کمیته وزارتی حضور نیافته بودند.
سرانجام، الجزایر در حال برگزاری جشنی به مناسبت سالروز امضای توافق جهانی کاهش تولید نفت میان تولیدکنندگان نفت عضو و غیر عضو اوپک بود و اعضای این کمیته نمی‌خواستند با برانگیختن اختلاف، این جشن را خراب کنند.
بنابراین تمرکز نشست کمیته وزارتی نظارت بر توافق کاهش عرضه اوپک و غیر اوپک، به سوی خطرها و چالش‌های سال آینده میلادی تغییر یافت. یکی از چالش‌های اصلی سال آینده میلادی، محدودیت عرضه نفت است که در نشست بعدی کمیته وزارتی در امارات در ماه نوامبر و همچنین در نشست وزیران نفت و انرژی اوپک در ماه دسامبر، بررسی می‌شود.
به دلیل تحریم صادرات نفت ایران توسط آمریکا، کاهش تولید در آمریکای لاتین، بی‌ثباتی در کشورهایی همچون لیبی و محدودیت زیرساخت‌ها در مناطق نفت‌خیز آمریکا، دورنمای عرضه نفت چندان امیدوارکننده نیست.
نبود دسترسی به ظرفیت مازاد کافی، یکی از عواملی بوده است که اوپک و متحدانش نتوانسته‌اند سطح پایبندی به توافق جهانی کاهش تولید نفت را به ۱۰۰ درصد بازگردانند.
افزون بر محدودیت ظرفیت مازاد، مسئله تقاضا نیز مطرح است. کشورهای عضو اوپک نمی‌توانند بدون دریافت درخواست از مشتریان، تولید خود را افزایش دهند.
دلیل دیگر برای پایبندی بیش از حد به توافق جهانی کاهش تولید نفت، کاهش ناخواسته تولید نفت در کشورهای غیر عضو اوپک، همچون مکزیک و قزاقستان است.
وضع عرضه در اوپک و متحدانش در کنار محدودیت عرضه در دیگر کشورها، به این نتیجه‌گیری منتهی می‌شود که شرایط دشوار خواهند بود و این مسئله در قیمت نفت بازتاب داشته است.
تا زمانی که این مسائل حل شوند، قیمت نفت بالا باقی می‌ماند و ممکن است تا پایان سال جاری میلادی به بالای ۹۰ دلار برسد.
نادیده گرفتن همه این مسائل و تمرکز بر سال ۲۰۱۹ میلادی، به بازار آرامش نمی‌بخشد. اگر اوپک و متحدانش نتوانند مشکلات کوتاه‌مدت خود را به سرعت حل کنند، توانایی آن برای رویارویی با سال ۲۰۱۹ میلادی و چالش‌های بلندمدت، محدود خواهد بود.
با این همه، نشست کمیته وزارتی نظارت بر توافق اوپک و غیراوپک، از این جهت که نشان داد اوپک و متحدانش آرامش خود را حفظ کرده‌اند، مثبت بود. همه مسائل به آینده موکول شدند.
یکی دیگر از خبرهای مثبت نشست الجزایر، اعلام برنامه برای تکمیل چارچوب بلندمدت همکاری اوپک و متحدانش تا پایان سال ۲۰۱۸ میلادی بود.
به هر حال نشست الجزایر اکنون پایان یافته و بازار منتظر است که ببیند در نشست‌های آینده در امارات و وین چه اتفاقی می‌افتد، زیرا این نشست‌ها پس از آغاز تحریم‌های آمریکا ضد ایران برگزار می‌شوند. بنابراین، نشست‌های چالشی در پیش است و سال ۲۰۱۸ میلادی همچنان سالی حیاتی برای نفت به شمار می‌آید.
