به گزارش ایران اکونومیست؛ در ادوار مختلف بازی های آسیایی که مهمترین آوردگاه ورزش قاره کهن محسوب می شود و بهترین ها در آن برای رسیدن به مدال تلاش می کنند، رشته های رزمی بار زیادی از مدال آوری کاروان ایران را به دوش کشیده اند.
این مهم در اندونزی نیز تکرار شد و ووشو، تکواندو و کاراته هر کدام 2 مدال ارزشمند طلا و کوراش یک طلا و در مجموع هفت نشان زرین از جمع 20 طلای ایران را به نام خود ثبت کردند.
* بهترین رشته های رزمی
- ووشو
در ووشو، ملی پوشان ایران به 2 مدال طلا و 4 نقره رسیدند تا تیم کشورمان نسبت به دوره گذشته، یک طلای بیشتر را به نام خود ثبت کند.
پیروزی «عرفان آهنگریان» و «محسن محمدسیفی» در فینال برابر نمایندگان چین که مهد این رشته رزمی هستند از اتفاقات مهم بود. در این بین سیفی موفق شد در سومین دوره متوالی بازی های آسیایی به مدال طلا دست یابد و هت تریک کند.
از سوی دیگر مدال نقره «زهرا کیانی» ووشوکار 19 ساله ایران در بخش تالو از ارزش فوق العاده ای برخور دار بود، چرا که وی نخستین بانوی تالوکار ایران لقب گرفت که موفق به کسب مدال در این رویداد بزرگ می شود.
نباید فراموش کرد که وزن منهای 75 کیلوگرم از رقابت های ووشو بازی های آسیایی 2018 حذف شده بود، وگرنه تیم ملی ایران می توانست مدال های زرین بیشتری را دشت کند.
- تکواندو
در تکواندو، تیم ایران 2 طلای ارزشمند با هنرنمایی «سعید رجبی» و «میرهاشم حسینی» کسب کرد. چنانچه ناداوری در دیدار نهایی وزن منهای 68 کیلوگرم بین «علی محمدبخشی» و «دای هون لی» هوگوپوش مطرح کره جنوبی وجود نداشت، تکواندوی ایران می توانست در این بازی ها به 3 مدال طلا برسد.
هر چند تیم ایران در دوره گذشته به چهار مدال طلا رسیده بود، نباید فراموش کرد که در بازی های 2014 اینچئون تیم ایران در اوج قرار داشت و کره جنوبی در افت بود.
همچنین امسال نسبت به دوره گذشته، 2 وزن تکواندو کاسته شده بود که این تصمیم میزبان نیز به ضرر تیم ایران تمام شد.
با این حال درخشش نفرات جوانی چون بخشی، حسینی و رجبی موجب امیدواری خانواده تکواندو به آینده شد. از سوی دیگر عملکرد «فرزان عاشورزاده» و «مهدی خدابخشی» نیز نشان داد که دیگر نمی توان روی این ملی پوشان به عنوان مهره هایی قابل اتکاء، حسابی باز کرد.
- کاراته
در کاراته، ملی پوشان کشورمان از هشت فرصت موجود به هشت مدال رسیدند تا عملکردی صددرصدی داشته باشند.
در بخش مردان مدال های طلای «سجاد گنج زاده» و «بهمن عسگری» با صلابت تمام به دست آمد. طلای «امیر مهدی زاده» نیز در دیدار نهایی وزن منهای 60 کیلوگرم در حضور رئیس جمهور اندونزی به نقره تبدیل شد تا نماینده اندونزی که خودش نیز موفقیت را باور نداشت با حمایت همه جانبه داوران به نشان زرین برسد.
در بانوان نیز هر چهار نماینده ایران به مدال رسیدند تا این تیم برای نخستین بار در تاریخ بازی های آسیایی بتواند، تمامی فرصت های موجود را به مدال تبدیل کند.
- جودو
تیم جودوی ایران در حالی با چهار نماینده کار خود را در بازی های آسیایی 2018 آغاز کرد که در دوره گذشته با پنج جودوکار به مدالی نرسیده بود و بدترین تیم کاروان بود.
در جاکارتا شرایط جودو متفاوت بود و «سعید ملایی» به نشان نقره و «محمد محمدی بریمانلو» به مدال برنز رسیدند تا تیم کشورمان پس از مدت ها به جمع مدال آوران بازگشته و این رشته از انزواء خارج شود.
چنانچه ملایی در فینال وزن منهای 81 کیلوگرم برابر نماینده قزاقستان دقت بیشتری به خرج می داد و سه ثانیه پایانی را کنترل می کرد، به طلا می رسید. اما اشتباه او در عقب نشینی با سخت گیری داوران همراه شد تا طلا با نقره عوض شود.
به هرحال تیم جودوی ایران با هدایت «محمد منصوری» نشان داد که از ناکامی فاصله گرفته و می تواند آینده خوبی داشته باشد.
- کوراش
این رشته برای نخستین بار در بازی های آسیایی حضور داشت و تیم کشورمان توانست با طلای «الیاس علی اکبری»، نقره «جعفر پهلوانی» و برنز «امید تیزتک» و «قنبرعلی قنبری» کارنامه موفقی از خود به یادگار بگذارد.
چنانچه نفوذ عجیب ازبکستانی ها نبود، مدال های بیشتری نصیب تیم تحت هدایت «خسرو دلیر» می شد.با این حال، کوراش به خوبی نشان داد که باید از حمایت بیشتری در فدراسیون جودو برخوردار باشد.
*بدترین رشته های رزمی
- جوجیتسو
بی تردید یکی از بدترین تیم های اعزامی ورزش ما به جاکارتا تیم 10 نفره جوجیتسو بود که هیچکدام از نفران آن حتی نتوانستند خود را به یکچهارم نهایی برسانند.
تیمی که مسئولان و مربیان آن حتی قول سه تا چهار مدال را داده بودند، دست خالی و با بدترین نمایش ممکن به کار خود پایان داد تا مدت ها به سوژه علاقمندان به ورزش و رسانه ها تبدیل شود.
جوجیتسو در 2 بخش مبارزه و نوازا (خاک) برگزار می شود که در جاکارتا تنها بخش نوازا که تیم ایران در آن بسیار ضعیف است، اجرا شد.
حال چه اصراری بود که جوجیتسو ایران در بازی های آسیایی به میدان برود؛ سوالی است که باید مسئولان ورزش کشورمان پاسخگوی آن باشند.
- پنچاک سیلات
رشته کهن اندونزی که میزبان از امتیازات خود بهره مند شد و آن را برای نخستین مرتبه وارد بازی های آسیایی کرد. از 15 طلای موجود این رشته، 14 طلا به اندونزی رسید تا در نهایت کاروان این کشور در رتبه چهارم جدول توزیع مدال ها و بالاتر از ازبکستان و ایران قرار بگیرد.
تیم 10 نفره پنچاک سیلات ایران در این رویداد تنها موفق به کسب یک مدال برنز شد. «تهمینه کربلایی» این مدال برنز را در بخش بانوان از آن خود کرد که بدون حتی کسب یک برد و با باخت در تنها دیدارش به دست آورد.
این در حالی است که مسئولان فدراسیون ورزش های رزمی و مسئولان انجمن پنچاک سیلات خود را از مدال آوران بازی های آسیایی می دانستند، اما واقعیت چیز دیگری بود.
پنچاک سیلات، اکنون رشته های منفور در کل ورزش آسیاست و مشخص نیست تیم ایران به چه دلیل راهی بازی های آسیایی شد.
شکست های سنگین ملی پوشان این رشته در جاکارتا و آشنا نبودن آنان با اصول ابتدایی این رشته از مسائلی بود که باید از سوی مدیران ارشد واکاوی شده و با مقصرین آن برخورد قاطع شود.
- سامبو
یکی دیگر از رشته هایی که پاشنه آشیل کاروان ایران بود، سامبو است. چهار سامبوکار کشورمان راهی جاکارتا شدند تا در 2 روز پایانی بازی های آسیایی به میدان بروند و همگی آنان با شکست های خرد کننده، تشک را ترک کردند.
ضعف مفرط فنی واضح در مبارزات، نشان از آن دارد که مسئولان این رشته نیز بازی های آسیایی را با تورنمنت های درجه چندم اشتباه گرفته بودند.
مسئول سامبوی ایران که از مدیران وزارت ورزش و جوانان است حتی از اطلاعات عادی جدول مسابقات نیز بی اطلاع بود و البته شاید سعی می کرد تا شکست های ورزشکارانش را سنگین جلوه ندهد.
سامبو هم رشته ای بود که در نهایت موجب شد تا ازبکستان، جای کاروان ایران را در رتبه پنجم جدول توزیع مدال ها بگیرد.
با تمامی این تفاسیر باید از رشته هایی چون ووشو، کاراته، تکواندو و کوراش که موجب سربلندی جامعه رزمی کشور شدند قدردانی کرد و پاسخی روشن از مسئولان جوجیتسو، پنچاک سیلات و سامبو خواست که بدترین شکست های کاروان ایران را در کنار نتایج تنیس، دوچرخه سواری، تیراندازی، سپک تاکرا، پاراگلایدر و فوتبال رقم زدند.
شاید مسئولان ورزش ایران نیز باید بدانند، قرار نیست در هر رشته ای که در بازی های آسیایی یا دیگر رویداد های مهم برگزار می شود، تیمی از ایران اعزام شود.
به طور یقین شرکت نکردن در رشته هایی که توان لازم را نداریم بسیار بهتر از تحمل شکست های خرد کننده است که کل نتایج کاروان را زیر سوال می برد.
