به گزارش ایران اکونومیست، کمیابی دارو هیچ، همان تعداد هم اگر اصل بود و قابل اعتماد،
همچنان جای امید داشت. تقریبا یک سالی می شود که از ورود برند خارجی آن ممانعت شده و مشابه ایرانی جایگزین گردیده. مشابهی که تاکنون جز عوارضی چون تهوع، مشکلات گوارشی و درد بدن آثار دیگری نداشته است.
سرطان بیمار، در حال بهبود بود که در راستای حمایت از تولید داخلی، جان دوباره گرفت! با خانمی صحبت می کردم که برای تهیه ی داروی شیمی درمانی فرزندش، چون من، هر روز داروخانه گردی داشت. گویا هیچ یک از داروهای اصلی، از برندهای معتبر موجود نبوده و گفته بودند به ناصر خسرو مراجعه کند.
بازار آزاد دارو! بازار آزاد گاهاً متقلبانه و غیر قابل اعتماد دارو! می گفت داروهای داخلی به بدن فرزندش نمی سازد. جسم کم توانش، تاب تحمل عوارض سنگین آن ها را ندارد. میگفت فرزندش مدتی است حال مساعدی نداشته است.
به کدام اعتبار از ناصر خسرو دارو تهیه کند وقتی دیگر بر هیچ مرجع پناهی نیست؟با کدام پول داروی آزاد بخرد وقتی با وجود هزینه های گزاف درمانی، نان شب هم محتاج ماه ها دویدن است؟ یک شبانه روز مگر بیش از ۲۴ ساعت می شود؟ پول بیشتر، دویدن بیشتر می خواهد و زمان بیشتر، هیچ یک را نداشت.
اخبار اخیر را دوره می کنم: فقط تجهیزات پزشكي ضروری ارز ۴۲۰۰ تومانی می گیرند! و این مجالی است برای عرض اندام تولید کنندگان داخلی، چراکه قادر خواهند بود محصولات خود را با قیمتی نسبتا مناسب عرضه نموده و بازار رقابت را به نفع خود بگردانند. اما سوال اینجاست، کیفیت محصول، کجای این برنامه ها قرار می گیرد؟ مگر نه اینکه اصل اول بازار رقابتی، قدرت انتخاب مصرف کننده است؟ تولیدات ملی با کدام محصول در رقابت هستند وقتی مردم حتی حق انتخاب هم ندارند؟ انگار که خود نیز بر محصول خود بی اعتمادند!
چه چیز را قربانی میکنید؟ جان مردم؟آیا جز این است که استفاده از تولید داخلی، پیش از هر چیز به اعتماد نیاز دارد و آنچه متضمن اعتماد خواهد بود، کیفیت است؟ اگر در نتیجه ی این سیاست های اقتصادی، مصرف کننده ی بدبین به تولید داخلی، محصولات خارجی یک بار مصرف را بارها و بارها استفاده نماید، چه؟
چه چیز را قربانی می کنید؟ جان مردم؟اقایان! به بیراهه نزنید! ممانعت از ورود کالای خارجی راه حمایت از تولید ملی نیست! کیفیت را بهبود دهید، اعتماد ببخشید. نمی شود؟ مقدماتش را فراهم کنید! درها را نبندید، ستون بسازید! آقایان امروز، برای فردا برنامه بریزید! تحریم هم که نباشد، خود تحریم می کنید؟
من هم ایرانی ام! من هم غرور ملی دارم، سربلند می شوم از سربلندی ایران، دلگرم می شوم از توانمندی هر آنچه متعلق به وطنم باشد. ولی، همه می دانیم، پیشرفت کاذب، غرور کاذب می آورد! غرور کاذب، هرچند بالا می برد اما زمین هم می زند! عاقبت پرواز با غرور و اعتماد کاذب، جز سقوط آزاد نیست!
من هم ایرانی ام اما اسیر بیماری هم هستم، گرفتار نان شب هم!خوب می دانم سرطان تحریم نمی شناسد، ارز آزاد نمی شناسد، حمایت از تولید ملی نمی شناسد! سرطان جان می گیرد، درمان جانانه می خواهد، امید می خواهد، نای ماندن می خواهد!
