به گزارش ایران اکونومیست، عبدالرحمان رستمیان روز سه شنبه در سومین جشنواره خودمراقبتی و آموزش بیمار افزود: مشاوره ها شکل دیگر خودمراقبتی ها هستند؛ به عنوان مثال دو سوم معلولیت ها را با مشاوره ها و آزمایش های پیش از ازدواج می توانیم کاهش دهیم.
وی تصریح کرد: در گذشته بخش خون بیمارستان ها از بیماران تالاسمی پر بود اما امروزه تالاسمی ماژور کم شده و اکنون نیز حدود 10 سال است که در حال پیشگیری از هایپوتیروئید هستیم که منجر به جلوگیری از معلولیت های ذهنی می شود.
رستمیان ادامه داد: تغذیه مناسب در موضوع خودمراقبتی مساله مهمی است، وقتی پیامدهای تغذیه ناسالم را در جامعه می بینیم متوجه آمار بالای چاقی می شویم که نداشتن تغذیه سالم و فعالیت فیزیکی باعث بروز آن شده است.
وی اظهار داشت: پیامدهای دیگر خودمراقبتی بیماری هایی هستند که امروزه شیوع زیادی یافته اند؛ به عنوان مثال بیماری دیابت اگرچه دارای زمینه های ارثی است اما عوامل دیگری مانند تغذیه و فعالیت فیزیکی کافی وجود دارند که می توانیم با تغییر آنها روند ابتلا به دیابت را کاهش دهیم.
فوق تخصص روماتولوژی تصریح کرد: شیوع سرطان ها نیز در جامعه مشهود است که پیامد رفتارهای غلط است، باید عواملی را که می شناسیم و می توانیم در آنها مداخله کنیم، با تدابیر اقدامات پیشگیرانه کنترل کنیم.
رستمیان اظهار داشت: مصرف سیگار در بروز بیش از 50 نوع سرطان تاثیرگذار بوده است؛ یکی از عواملی که سبب شیوع بیماری های خودایمنی شده است مصرف دخانیات از قبیل سیگار است. پیامدهای این رفتارهای غلط را در جامعه مشاهده می کنیم که تصحیح این رفتار برنامه های خاصی را می طلبد.
وی افزود: در کشور ما سطح خودمراقبتی پایین است و این آموزش ها در ارگان های تاثیرگذار نظیر ادارات و آموزش و پرورش کمتر دیده می شود.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران تصریح کرد: هنگامی که کسی بیمار می شود بیشتر توجهات به درمان آن است و کمتر به نحوه آموزش افراد توجه می شود. از جمله پیامدهای عدم خودمراقبتی بیماری های غیرواگیر هستند که هزینه های زیادی را برای بیمار و خانواده به دنبال دارد.
رستمیان اظهار داشت: یکی از ضعف های جدی ما در حوزه دخانیات، عوارض و مالیات پایین سیگار است؛ در بسیاری از کشورها به افراد سیگاری پوشش بیمه‌ای تعلق نمی‌گیرد و به همین دلیل سیاستگذاری ها می تواند محیط امنی را برای مردم جامعه ایجاد کند.
وی خاطرنشان کرد: هدف ما این است که مردم به حدی آگاه شوند که کمتر بیمار شوند و به خصوص بتوانیم سن سالمندی سالم را بالاتر ببریم. امید به زندگی در کشورهای توسعه یافته بالاتر است و تا سن 80 سالگی افراد به مراقبت های پزشکی کمتری نیاز دارند ولی در ایران بیشتر سنین سالمندی افراد با ناتوانی همراه است.
