به گزارش ایران اکونومیست؛ ورزش چوگان یکی از بازی های کهن ایران زمین است که امروزه به ورزشی جهانی تبدیل شده و علاقمندان فراوانی در بسیاری از کشورها از جمله آمریکای لاتین دارد.
نام چوگان از چوبی که در آن استفاده می‌شود گرفته شده است. در این ورزش مفرح سوارکار همراه با اسب خود باید بوسیله چوبی که در دست دارد، گوی یا همان توپ مخصوص بازی را وارد دروازه حریف کند
«عطیه آبخضر» یکی از زنان چوگان باز ایران گفت: چوگان به عنوان میراث فرهنگی ایران در یونسکو (سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد) ثبت جهانی شد و برای توسعه و فرهنگ سازی آن در کشور علاوه بر توجه مسئولان وزارت ورزش و جوانان و سازمان میراث فرهنگی، لازم است نهاد ریاست جمهوری هم حمایت ویژه ای از آن انجام دهد.
وی گفت: به نظر من اهمیت دادن به ورزش زنان از جمله در رشته چوگان فقط در حد یک شعار باقی مانده و آن طور که باید به چوگان بازان زن بها داده نشده است. زیرا فعلا از مربی خوب و دیدارهای برون مرزی برای زنان خبری نیست تا ما هم از نظر فنی رشد کنیم.
این چوگان باز باسابقه کشور افزود: در تمام دنیا مسابقات زنان و مردان تفکیک شده اما امتیازات میان آنها به طور مساوی تقسیم می شود. آنچه که در اردوها برای تیم مردان در نظر می گیرند به همان نسبت به زنان هم تعلق می گیرد؛ اما متاسفانه در ایران شاهد چنین روندی نیستیم. به عنوان مثال تیم مردان به اردوی تدارکاتی آرژانتین اعزام می شود ولی این اتفاق برای چوگان بازان زن رخ نمی دهد.
او اعتقاد دارد ورزش چوگان به دلیل هزینه بر بودن؛ ورزشی لوکس محسوب می شود و هرچند که فدراسیون و افراد دلسوز از جیب خود کمک هایی به چوگان می کنند ولی این کافی نیست.
آبخضر ادامه داد: هر ماه نزدیک به 20 میلیون ریال فقط هزینه نگهداری یک اسب ویژه مسابقه است در صورتی که برای یک مسابقه حرفه ای حداقل باید 4 اسب داشت که به دلیل همین هزینه ها فقط توانایی داشتن یک اسب را داریم.
وی خاطرنشان کرد: در صورتی که مسابقات چوگان از طریق رسانه ملی پخش شود و تبلیغات محیطی در سطح شهر نیز برای این رشته بیشتر گردد، به طور حتم می توان امیدوار به جذب علاقه مندان بیشتری در این ورزش بود.
** عشق و علاقه به چوگان مرا پایبند این ورزش کرده است
«بهاره خلیق» دیگر چوگان باز زن ایران گفت: هزینه های نگهداری اسب بالا است و من و دیگر چوگان بازان پولدار نیستیم که از روی تفریح به این ورزش روی آورده باشیم بلکه بازی چوگان و اسب که رکن اصلی این رشته ورزشی است بخش اصلی عشق و علاقه ما را تشکیل می دهد.
او با بیان اینکه کمبود اسب و هزینه های زیاد این رشته ورزشی سبب توسعه نیافتن چوگان در کشور شده است، اظهار داشت: وقتی اسب خوبی در اختیار نداشته باشید قطعا نمی توانید تمرین کنید در صورتی که 80 درصد محقق شدن بازی چوگان، اسب است که نگهداری آن و حتی خرید وسایل و تجهیزات جانبی آن بسیار پر هزینه است.
خلیق افزود: البته اخیرا نسبت به گذشته فعالیت بانوان در این رشته بیشتر شده و در فصل برگزاری مسابقات که بیشتر تابستان است حدود چهار مسابقه ورزشی برای زنان تدارک دیده می شود. اما متاسفانه مالکان و یا ورزشکارانی که خود اسب دارند، بیشتر به سمت رقابت های پرش تمایل دارند در حالی که این رشته ورزشی جزئی از فرهنگ اصیل ایرانی محسوب می شود و لازم است توسعه آن دغدغه همه شود.
بانوی چوگان باز ایران گفت که باشگاه های چوگان تهران به دلیل شرایط خاص اقتصادی و هزینه های این رشته به سختی روی پای خود ایستاده اند که واقعا جای قدردانی دارد. با این حال بازیکنان برای حفظ آمادگی نیازمند برگزاری رقابت های داخلی و برون مرزی هستند.
او که نزدیک به 20 سال است چوگان بازی می کند در ادامه یادآور می شود: اگر به چند سال قبل و گذشته بازگردم، این ورزش را به رغم همه سختی ها مشکلات بار دیگر انتخاب می کردم و با افتخار به آن می پرداختم.
چوگان در ابتدا عنوانی نظامی و جنگی داشت و سوارکاران ایرانی در آن استعداد اسب‌های خود را با انجام این بازی به نمایش می‌گذاشتند. اما امروزه بیش از 77 کشور جهان مسابقات و برنامه‌های ویژه چوگان را در رقابت های داخلی و بین المللی برگزار می‌کنند.
چوگان ابتدا در سال 1900 تا 1939 میلادی به عنوان رشته ای در بازی های المپیک بازی می شد و اکنون نیز از سوی کمیته بین‌المللی المپیک به عنوان یکی از ورزش‌های جهانی شناخته می شود.
در پاییز سال 96 نیز یونسکو پس از کش و قوس های فراوان سرانجام چوگان را به نام ایران ثبت جهانی کرد.
