به گزارش ایران اکونومیست؛ تارنمای ورزشی «تیفوفوتبال» در گزارشی نوشت: جام جهانی روسیه دو روز پیش دارایی ارزشمند خود یعنی «ایران» را از دست داد و این در حالیست که نه اسپانیا و نه پرتغال هیچ عجله ای برای دیدار دوباره با شاگردان «کارلوس کی روش» ندارند.
رویکرد تیم های دارای «شانس کم» در این تورنمنت بزرگ طی روزهای اخیر و البته در دهه اخیر به دقت مورد بررسی قرار گرفته است.
در این بین سنت گرایان، مصرانه معتقدند حضور تیم های تازه وارد از نقاط مختلف دنیا ذاتا برای ارتقای فوتبال مفید است؛ این در حالیست که به اعتقاد سایرین، تیم های نوظهور تهدیدی برای جذابیت این تورنمنت بزرگ محسوب می شوند.
در ادامه گزارش آمده است: این موضوع مبحثی دو سویه است؛ از یک سو اهمیت دست یافتنی بودن این تورنمنت برای فدراسیون های نسبتا ضعیف کاملا واضح است و از سوی دیگر، جام جهانی هدیه ای برای هواداران و فوتبال دوستان است که گاهی اوقات تاکتیک های منفی تیم های ضعیف که البته به صورتی کاملا غیر ارادی مورد استفاده قرار می گیرد، از جذابیت های این هدیه می کاهد.
با این حال، تنها مسیر رسیدن به دنیای وسیع و گسترده در زمینه فوتبال، از جام جهانی می گذرد. در واقع اگر کشور ها بخواهند به چیزی بیشتر از «قربانیان» جام جهانی تبدیل شوند، می بایست کمی بلندپروازی کنند؛ باید بتوانند علاقه و اشتیاق مردمشان را برانگیزند؛ باید بتوانند سرمربیانی سطح بالا جذب کرده و مهم تر از همه، توجیهی برای سرمایه گذاری در زیرساخت های خود داشته باشند.
ایران از جام جهانی 2018 به عنوان ابزاری برای این مقصود استفاده کرد، به طوریکه عملکرد آن ها در این دوره نامی جز «پیروزی» نخواهد داشت.
آن ها جسور، جنگجو و متفاوت بودند و طوری عمل کردند که گویی قصد دارند بار دیگر بازگشته و تمام مراحل را با موفقیت پشت سر بگذارند.
تیم ایران در روسیه سبک تازه ای را ابداع نکرد؛ آن ها تیم «دفاع و ضد حمله» بودند اما با ساختاری منسجم که در طول بازی ها نشان دادند بیشتر از شتابزدگی بی مهابا بر متد و رویه ای سازمان یافته استوار شده اند. با این حال، جذابیت آن ها به خاطر سماجتشان در نپذیرفتن جایگاهشان است؛ بی شک تک امتیاز کسب شده توسط آنان در مجموع 2 بازی مقابل اسپانیا و پرتغال و اینکه ملی پوشان ایرانی با استفاده از تاکتیک های بازی هجومی موفق به گلزنی نشدند، در تاریخ ثبت می شود اما تجربه تماشای این 180 دقیقه تا مدت ها به شکلی درخشان در اذهان ثبت و مرور خواهد شد.
ایران تهدید بود؛ آن ها تیم ترسناکی بودند، تیمی که هر قطره ذکاوت، تعهد و هر آنچه برای صعود در غیرمحتمل ترین حالت نیاز است را از خود بروز دادند.
در واقع عملکرد این تیم کاملا برخلاف تمام رسم و رسومات جاری جام جهانی بود؛ چرا که مطابق عقیده عمومی، اروپایی یا آمریکای جنوبی نبودن در جام جهانی مساوی با ناامیدی است. بدون داشتن استعدادهای سطح جهانی که به طور مشخص از این دو قطب تولید و صادر می شوند، صعود از مرحله مقدماتی و حضور در مرحله گروهی برای تیم های غیر اروپایی، به تنهایی افتخار آمیز و تحسین برانگیز است. شاید این افتخار برای تیمی مثل پاناما تا مدت ها در ذهن آمریکای مرکزی باقی بماند اما آیا این اتفاق می تواند باعث انگیزش نسل بعد و کشش آن ها به سمت فوتبال شود؟
در فوتبال امروز، انتظار حضور یک ملت با سابقه غیبتی طولانی در جام جهانی و صعود به مراحل بالاتر، بیش از پیش غیر ممکن می نماید. در این موقعیت، بهترین جایگزین این است که این ملت ها برای رسیدن به این تورنمنت به گونه ای مفید عمل کرده و تجربیاتی کار آمد کسب نمایند. در حقیقت تفاوت بین نگاه به حضور در جام جهانی به عنوان یک سفر بی تکرار و یا «یکی از چندین حضور» در این میدان بزرگ، همین موضوع است.
امروز ایران می تواند با استقبالی شایسته و سربلندی به خانه بازگردد و فردا، آنها می توانند با اعتماد به نفس، تلاش خود را برای فراهم آوردن ابزارهای مورد نیاز برای صعود، آغاز کنند.
