به گزارش ایران اکونومیست، "سر فردریک گولاند هاپکینز" (Sir Frederick Gowland Hopkins)، در 20 ژوئن سال 1861 در انگلستان زاده شد.
هاپکینز دوران مدرسه خود را در لندن گذراند و با پایان دوران دبیرستان، تصمیم گرفت وارد دنیای شیمی شود. او در 17 سالگی، با نوشتن یک مقاله در زمینه زندگی حشرات، برنده جایزه انجمن علوم لندن شد. او برای گذران زندگی، به استخدام بانک سلطنتی لندن درآمد تا بتواند از عهده هزینه تحصیل خود برآید.
پس از آن، هاپکینز برای ادامه تحصیل، به دانشگاه لندن رفت و به تحصیل در رشته شیمی پرداخت. او در 22 سالگی فارغ‌التحصیل و سپس، وارد دانشگاه پزشکی شد و به تحقیق در زمینه علم شیمی پرداخت. هاپکینز در 28 سالگی موفق شد از مدال طلای پزشکی را از دانشگاه پزشکی لندن دریافت کند و مدرک کارشناسی خود را در زمینه سم‌شناسی و فیزیولوژی به دست آورد.
او از سال 1894 تا 1898، به تدریس فیزیولوژی و سم‌شناسی در "بیمارستان گایز" که اکنون بخشی از دانشگاه کینگز لندن" است، پرداخت. در سال 1898، با ارائه یک سخنرانی در دانشگاه کمبریج مورد توجه اساتید علم شیمی قرار گرفت و عضو انجمن هیئت مدیره این دانشگاه شد و به کرسی استادی دست یافت.
شهرت عمده هاپکینز به خاطر کشف ویتامین است. او در آزمایشگاه، مخلوطی از انواع هیدرات‌های کربن، چربی‌ها، پروتئین‌ها و نمک‌های لازم برای بدن را به یک گروه موش خوراند. چند هفته بعد، موش‌ها از بین رفتند ولی گروه دیگری از موش‌ها که در همان زمان، همان مخلوط غذایی را همراه با مقدار کمی شیر خورده بودند، زنده ماندند. هاپکینز نتیجه گرفت شیر، موادی دارد که برای زنده ماندن و رشد موش‌ها لازم است. امروزه می‌دانیم این مواد ضروری، ویتامین‌ها هستند.
در آن دوران، "کریستین ایجکمن" (Christiaan Eijkman)، پزشک و زیست‌شناس هلندی که دوست بسیار صمیمی هاپکینز بود و در مورد بیماری‌ها تحقیق می‌کرد، ثابت کرده بود که بیماری "بری بری" در نتیجه سوء تغذیه ایجاد می‌شود. این موضوع، راه را برای کشف ویتامین‌ها و مواد ویتامین‌دار هموار کرد. در سال 1929، هاپکینز و ایجکمن موفق شدند به همراه هم، جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را به خاطر کشف ویتامین دریافت کنند. هاپکینز به خاطر همین پژوهش، جایزه انجمن سلطنتی لندن را دریافت کرد و به لقب "سر" (Sir) نائل آمد.
فردریک گولاند هاپکینز در 16 مه سال 1947 در اثر سکته قلبی در کمبریج از دنیا رفت.
