به گزارش ایران اکونومیست، شاید در نگاه اول این‌طور به نظر بیاید که مساله اسیدپاشی تنها در کشورهای در حال توسعه وجود دارد. آمار اسیدپاشی در اروپا و به‌ویژه در انگلستان اما، خلاف این تصور را نشان می‌دهد.
تنها در روز گذشته سه نفر در این کشور قربانی اسیدپاشی شدند. با این حال داستان اسیدپاشی در لندن پایتخت بریتانیا داستان جدیدی نیست. سالانه صدها نفر در پایتخت اسیدپاشی جهان قربانی اسیدپاشی می‌شوند. طبق آمار منتشر شده در سال گذشته، سال 2017، بدترین سال اسیدپاشی در لندن بوده است.
آمار قربانیان اسیدپاشی لندن در سال2010، 293بوده است. این آمار در سال2011 کاهش یافته به 259نفر رسیده است. سال2012 آمار کاهش ادامه داشته است و تعداد قربانیان سالانه 162نفر بوده است. سال2013 اما دوباره افزایش آمار اسیدپاشی در پایتخت اسیدپاشی جهان وجود داشته و به 210نفر رسیده است. سال2014 دوباره سال کاهش اسیدپاشی در لندن انگلیس است؛ در این سال، روی 166نفر اسید پاشیده شده است.
سال2015 اما سال جهش تعداد قربانیان اسیدپاشی است، در این سال 261نفر قربانی اسیدپاشی شدند. در سال2016، 454نفر و در سال2017، 265نفر قربانی اسیدپاشی بودند. بنابر گزارش «سی‌ان‌ان» از داده‌های پلیس لندن سال2017، در لندن قربانیان اسیدپاشی بیشتر مردان جوان هستند.
بیش از 75درصد مهاجمان و حدود 60درصد قربانیان بین 10 تا 29 سال سن دارند. همچنین به لحاظ جنسیت، 71درصد مهاجمان و 72درصد قربانیان از میان مردان بوده‌اند. به گفته پلیس لندن، حدود 25درصد این حملات در بخش سرقت اتفاق می‌افتد و باقی این حملات در بین باندهای مواد مخدر رخ می‌دهد.
این آمار تنها برای شهر لندن است. بر طبق گزارشی که در رسانه‌های بریتانیا در سال2010 منتشر شده است، تنها 1800مورد اسیدپاشی در انگلستان روی داده است. به گفته منابع رسمی انگلیس، روزانه به‌طور متوسط دو حمله اسیدپاشی در انگلیس صورت می‌گیرد و به همین دلیل، در چند سال اخیر این کشور به مرکز اسیدپاشی در جهان تبدیل شده است. این در حالی است که پلیس انگلیس معتقد است تعداد حملات اسیدپاشی بیش از آن چیزی است که گزارش می‌شود. اسیدپاشی در انگلستان یک پدیده جدید نیست و نخستین مورد آن به سال 1736 میلادی بر‌می‌گردد. این در حالی است که قبلاً از اسید در خشونت‌های خانوادگی استفاده می‌شد و اکنون عمدتاً در سرقت‌ها و حملات نژادپرستانه استفاده می‌شود.
توجیهی وجود ندارد
روزنامه انگلیسی دیلی‌میل در گزارشی به نقل از «استفان تیمز» وزیر کار سابق انگلیس نوشته است: «خطر حمله اسیدپاشی، لندن و برخی نواحی آن را به منطقه ممنوعه تبدیل کرده است.» جرم‌شناسان بر این باورند استفاده از اسید به‌جای چاقو و اسلحه برای حمله به افراد آسان‌تر است، زیرا مقابله با آن دشوار است و تأثیر بسیار مخربی دارد. ضمن اینکه حمله این ماده نیز بسیار آسان است و تشخیص آن از آب یا سایر نوشیدنی‌ها زمانی که در بطری‌های معمولی در کوچه و خیابان حمل می‌شود، به آسانی و بدون آزمایش‌های شیمیایی امکان‌پذیر نیست.
دکتر سیمون هاردینگ از دانشگاه میدلسکس در مصاحبه با روزنامه سان گفته است: «زمانی اسیدپاشی به‌عنوان آخرین سلاح استفاده می‌شد، اما به نظر می‌رسد که امروز به نخستین سلاح تبدیل شده است. این ماده معمولاً توسط گروه‌های خلافکار مورد استفاده قرار می‌گیرد. اگر در کسب‌وکار به مشکل بر بخورند یا کسی پولی به آن‌ها بدهکار باشد از اسید استفاده می‌کنند. نگهداری و حمل اسید نیز قانونی است.» این‌ها در حالی است که کارشناسان عوامل دیگری مانند انتقام‌جویی‌های عاشقانه، زورگیری، تنفرات نژادپرستانه افراط‌گراهای انگلیسی نسبت به مهاجران این کشور یا انتقام‌جویی‌های نوجوانان به جهت خصومت یا فرونشاندن عقده‌های درونی را دلیل استفاده از اسید می‌دانند.
افزایش آمار اسیدپاشی در لندن و انگلستان برای دولتمردان آن هم نگران کننده بوده است. شاید به‌خاطر همین است که پارلمان و وزیر کشور سال گذشته تصمیم گرفتند که تجدیدنظری در قوانین اسیدپاشی در بریتانیا ایجاد کنند. بر طبق قانون پارلمانی انگلستان، حکم هر کسی که اقدام به اسیدپاشی کند، حبس ابد است. هر چند که در سال گذشته، امبر راد، وزیر کشور پیشین انگلستان در مقاله‌ای در روزنامه ساندی تایمز انگلستان درباره سنگین شدن مجازات نوشته بود: «مجرمان باید تمام سنگینی قانون را بفهمند.» در همان زمان، سیاستمداران و قربانیان خواستار واکنش سختگیرانه‌تر نسبت به اسیدپاشان شده بودند. با این حال، بهرغم پیگیری‌های مسوولان دولتی و کارشناسان، تاکنون هیچ دلیلی در توضیح یا توجیه رشد چشمگیر حملات اسیدپاشی در این کشور ذکر نشده است و قوانین هم تغییر پیدا نکرده است.
مافیای رسانه کتمان می‌کند
دکتر مجید ابهری، رفتارشناس و جامعه‌شناس در گفت‌وگو با «صبح‌نو» درباره اثرات خشونت اسیدپاشی بر انسان توضیح می‌دهد: «اسیدپاشی یکی از جرایمی است که آثار منفی مضاعفی در جامعه دارد و ایجاد تزلزل در امنیت روانی و همچنین اضطراب و دلهره در شهروندان از اثرات این حرکت غیرانسانی است.» او با اشاره به رشد اسیدپاشی در انگلستان و پوشش خبری عنوان می‌کند: «به‌دلیل پوشش خبری در جوامع غربی، کسی به‌دنبال این حقیقت نیست که چرا این آمار بیشتر از کشور ما یا بیشتر از کشورهای مسلمان است؟ دلیل این اتفاق تنها یک‌چیز است.
رسانه‌ها در غرب کنترل مافیای خبری هستند. کشورشان را چنان امن نشان می‌دهند که باعث فریب افکار عمومی می‌شود. هر روز در یکی از جوامع آمریکایی شاهد تیراندازی و خشونت‌ایم. پلیس در خیابان‌ها مردم را مورد ضرب‌وشتم قرار می‌دهند و هیچ‌کسی حرفی نمی‌زند. اگر یکی از این صحنه‌ها در کشور ما یا هر کشور مسلمان دیگری اتفاق بیفتد سوژه سالانه آن‌ها مهیا می‌شود و فریاد حمایت از حقوق بشری و انسان‌دوستی از آن‌ها بلند می‌شود.» ابهری با اشاره به حکم مجازات اسیدپاشی می‌گوید: «مجازات سبک و عدم اطلاع‌رسانی کم و برخورد سبک با مجرمان باعث افزایش آمار اسیدپاشی در این جوامع غربی شده است. جرم اسیدپاشی از جرایم کیفری درجه دو است و زندان و کار اجباری برای عاملین آن در نظر گرفته می‌شود.
اگر یک روانپزشک، گواهی کند که مجرم در زمان ارتکاب جرم، در حالت عادی نبوده است، از مجازات معاف شده و در اردوگاه‌ها و کارخانه‌ها به کار مشغول می‌شود. به خاطر بالا رفتن سطح خشونت، پایین آمدن درجه انسانیت و کاهش جرم، شاهد اسیدپاشی در جوامع غربی به‌خصوص انگلستان هستیم.» او توضیح می‌دهد: «بهرغم ادعاهای انسان‌دوستی در جوامع غربی، نژادپرستی در انگلستان خیلی زیاد است. نمونه آن یک جوان ایرانی کشته و آتش زده می‌شود. مهاجران در مقابل چشمان پلیس مورد آزار روحی و جسمی قرار می‌گیرند. من سال‌ها در انگلستان تحصیل و زندگی کرده‌ام، در هر خیابان صدها دوربین پلیس نصب است و در مقابل همان دوربین‌ها نژادپرستان، آزار می‌دهند.»
