به گزارش ایران اکونومیست؛ این نمایشنامه نویس تئاتر را «هنر پیشرو» توصیف و اظهار داشت: از حدود یکصد نمایشی که هر شب در تئاتر های تهران به صحنه می رود، حدود پنج اثر خوب و ماندگار اجرا می شود که البته این آمار خوبی است.
نعیمی افزود: بر اساس آمارها در حوزه تئاتر، امروزه در وضعیت بدی به سر نمی بریم اما هیچ ثبات و تضمینی برای فردای این هنر وجود ندارد، این روند فعالیت دوام نخواهد داشت زیرا برای بهبود شرایط، نیاز به برنامه ای مدون به صورت کوتاه، میان یا بلند مدت هستیم.
کارگردان نمایش «سقراط» ادامه داد: برنامه ای برای اجرای نمایش هایی بر اساس شاهنامه، ادبیات کهن تاریخ پیش و پس از اسلام و موضوعات مذهبی، جنگ و مقاومت وجود ندارد، هر کسی به تنهایی در مسیر خود حرکت می کند.
وی آنچه را که توسط نویسندگان، کارگردانان و بازیگران تئاتر اجرا می شود، راضی کننده توصیف و اضافه کرد: کیفیت خوب نمایش ها به این دلیل است که گروه ها نسبت به مقدار برنامه، امکانات سخت افزاری، حمایت های مالی و بودجه هایی که در اختیار می گیرند، بیشتر تلاش می کنند.
نعیمی با بیان اینکه در دوران اصلاحات، قراردادهای مناسبی با گروه ها بسته شد، گفت: آن زمان هیچ گروهی نگران این نبود که نمایش ها تماشاگر نداشته باشد البته بعد از آن تئاتر با وضعیت نامناسب مالی مواجه شد و گروه ها باید بخشی از هزینه های خود را از گیشه تامین می کردند.
نویسنده نمایشنامه «آژاکس» با بیان اینکه در حال حاضر بیشتر گروه های نمایشی همه هزینه های خود را می پردازند، افزود: این جریان باعث قرار گرفتن تئاتر در یک ماراتن مرگ می شود که فضایی برای لذت از کار اجرا باقی نمی گذارد، بر همین اساس نمی توان لذت کافی از نمایش را به مخاطب بخشید.
وی ادامه داد: وقتی شما در رنج، عصبانیت و اضطراب هستید، این احساس ناخوشایند و نامطلوب را در اثر خود هم به نمایش می گذارید و شادابی، طراوت، خلاقیت و جوانی خود را از دست می دهید؛ مساله ای که موجبات تضعیف نمایش را به همراه خواهد داشت.
کارگردان نمایش «شوایک؛ یک سرباز ساده دل» با بیان اینکه هنرمندان این عرصه روزهای خوب و بد بسیاری را گذرانده اند، اظهار داشت: این روزها در شرایط خوب تئاتر نیستیم اما هنوز این هنر نسبت به باقی عرصه ها پیشرو بوده و حرف، انتقاد، فکر و اندیشه به روز جامعه را بازتاب می دهد.
بازیگر سریال تلویزیونی «معمای شاه» اضافه کرد: سینما نیز تا حدودی این روند را پیش می برد اما تلویزیون یک جریان باخته محسوب می شود که بخش عمده ای از تماشاگران خود را از دست داده و مخاطبان اعتمادی به آن ندارند.
