به گزارش ایران اکونومیست؛ «جواد اولیایی» با تاکید بر رهاسازی باشگاههای فوتبال در ایران از سوی دستگاه ها و نهادهای دولتی، افزود: زمانی که باشگاه ها از درآمدهای حق پخش تلویزیونی، تبلیغات محیطی و فروش بلیت و لباس بازیکن بهره مند شدند، آنگاه می توان خصوصی شدن را برای آنها تعریف کرد.
وی ادامه داد: اما در شرایط فعلی سوال اینجاست که آیا دولت حق تیم داری دارد یا خیر؟ اگر حق ندارد که باید مانند همه دنیا ورزش را به مردم بسپارد و این موضوع با اجرای طرح جامع باشگاه داری می تواند به سرانجام برسد.
مدیرعامل سابق باشگاههای استقلال تهران و پاس تاکید کرد: البته این طرح سال هاست در فراکسیون ورزش مجلس خاک می خورد. اما وقتی دولت، صنعت، ادارات و سازمان ها تیم داری می کنند و بخش خصوصی تنها تماشاگر است و فقط آنها را نقد می کند، قطعا فوتبال باشگاهی به جایی نمی رسد.
اولیایی همچنین یادآور شد: زمانی که وزارت ورزش و جوانان به عنوان نماینده دولت باید پاسخگویی کوچکترین مسائل فوتبال کشور مانند دلیل دعوت بازیکن به تیم ملی فوتبال باشد، در حقیقت یک جای کار می لنگد. زیرا ورزش باید عاری از سیاست و فضای دولتی بوده و برای همین موضوع است که فدراسیون ها عضو مجامع بین المللی مانند فیفا هستند و قوانین آنها را قبول کرده و حق عضویت پرداخت می کنند.
اولیایی با اشاره به مصوبه مجلس شورای اسلامی که گفته است پرداخت هر گونه وجه به باشگاه های حرفه ای ممنوع است، اظهار داشت: برای اصلاح امور ورزش کشور به جای اینکه به دنبال درمان بیماری باشیم فقط به مسکن های زودگذر اکتفا می کنیم و دولت یک شبه پول باشگاه های بدهکار را پرداخت می کند. در حالی که این مشکلات ورزش کشور به مدت 40 سال همچنان وجود دارد.
وی ادامه داد: تیم هایی مانند خونه به خونه بابل و اکسین البرز و سایر تیم هایی که به تازگی به صورت خصوصی وارد دنیای فوتبال و ورزش شده اند، وضعیت مشخصی ندارند زیرا قوانین برای تیم های خصوصی جامع و روشن نیست. البته این وضعیت برای رشته های بسکتبال و والیبال هم وجود دارد به گونه ای که بخش خصوص به مدت 2 سال در این رشته ها سرمایه گذاری می کند و زمانی که می بیند دخل و خرجش جور نیست، در نهایت باشگاه منحل می شود.
این پیشکسوت فوتبال با اشاره به اینکه برای موفقیت ورزش باید آن را در حوزه آماتوری، ملی و حرفه ای تعریف کرد، گفت: کشورهای پیشرفته در تمام دنیا برای افزایش سلامت مردم، ورزش همگانی را به صورت جدی و رایگان تقویت می کنند و برای ایجاد شور و نشاط در جامعه نیز 50 درصد به ورزش ملی کمک می شود و دولت ها هم از ورزش حرفه ای درآمد مالیاتی دارند. ولی در ایران، آنجا که باید از ورزش حرفه ای درآمد داشته باشیم برای آن هزینه می کنیم و آنجایی که باید در ورزش همگانی هزینه کنیم تا سلامت جامعه تامین شود به دنبال درآمد زایی هستیم.
وی تاکید کرد همه این مشکلات نه تنها در لیگ هفدهم، بلکه در لیگ های قبل هم وجود داشته و ظاهرا اراده ای نیز از سوی مسئولان ذیربط به حل مشکلات موجود دیده نمی شود.
اولیایی در باره اینکه تا چه اندازه اتحادیه باشگاه ها با فدراسیون فوتبال در تعامل است؟ اظهار داشت: یکی از ضعف های ورزش کشور این است که به تشکل های مردمی اهمیتی داده نمی شود و تا زمانی که باشگاه ها، فدراسیون فوتبال و برخی نهادهای دیگر ورزشی دولتی هستند و برنامه ای برای خصوصی سازی وجود ندارد، تعامل شکل نمی گیرد.
مدیرعامل اسبق باشگاه استقلال تهران با اشاره به ناکامی سال های زیاد باشگاه های فوتبال کشور در آسیا اظهار داشت: در فوتبال ملی کارشناسی به نام «کارلوس کی روش» وجود دارد که تیم ملی را در رده نخست آسیا و 35 جهان نگه داشت. ولی همین بازیکنان ملی پوش افتخارآفرین در رده باشگاهی کشور نتوانسته اند قابلیت های خود را به نمایش بگذارند که نشان از توجه صرف دولت به فوتبال ملی و عقب گرد فوتبال باشگاهی و ورزش همگانی است.
وی در پاسخ به این سوال که چرا بعضی از تیم های فوتبال پس از خصوصی شدن، افت کرده اند، خاطرنشان کرد: این تیم ها به بخش خصوصی واگذار نشدند، متاسفانه در کشور وابستگی به نفت زیاد است و ارگان های نظامی و انتظامی و بعضی از وزارتخانه ها خود را درگیر مسائل فوتبال کرده اند که خلاف قانون است.
وی ادامه داد: زمانی هم که بودجه مالی این ارگان های نظامی کاهش یافت، آنها ساز جدایی از باشگاه داری را کوک می کنند که نمونه بارز آن پاس همدان، صبا باطری و فجر سپاسی شیراز است که به لیگ های پایین تر سقوط کردند. این اتفاق برای نفت تهران هم به دلیل عدم واگذاری به بخش خصوصی و کش و قوس های زیاد در این مسئله سرانجام با سقوط به لیگ یک اتفاق افتاد.
