پنجشنبه ۰۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 April 25 - ۱۵ شوال ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۲۷ خرداد ۱۳۹۲ - ۰۸:۳۹

بزرگترین شهر‌ زیر زمینی دنیا کجاست؟

وقتی جهانگرد اسکاتلندی، جان مک دو‌آل استوارت، برای اولین بار در سال ۱۸۵۸ قدم به منطقه کوپر پدی در ۱۰۰۰ کیلومتری شمال آدلاید استرالیا گذاشت، هرگز فکر نمی‌کرد روزی این کویر خشک و سوزان محل زندگی ۵۰۰۰ نفر بشود و حتی سالانه بیش از ۱۰۰ هزار توریست برای بازدید از شهری که در بیشتر دنیا به نام «زمین استوارت» شناخته می‌شود، به آنجا بروند. او پس از رسیدن به آدلاید از وجود چنین منطقه‌ای در استرالیا خبر داد ولی موفق نشد آن را به ثبت برساند.
کد خبر: ۲۱۰۴۵
کشف گنج زیر صخره‌ها 

۱۵ ژانویه ۱۹۱۵ یک معدنچی اهل کلرادو به نام «جیم هاتچیسون» و پسر ۱۴ ساله‌اش ویلیام به همراه دوستشان مک کنزلی در جست‌وجوی طلا به این منطقه رفتند، آنها کمپی برپا کرده و چند روز را در آنجا گذراندند. بعد از گذشت چند روز، دیگر ذخیره آب آنها به پایان رسیده بود و باید به دنبال آب می‌گشتند. همانطور که ویلیام به دنبال آب بود، تکه‌ای سنگ اوپال در زیر صخره‌ها یافته و آن را به پدر خود نشان داد. جیم که معدنچی با سابقه‌ای بود خیلی زود متوجه شد که این منطقه پر از سنگ‌های اوپال است. 

اولین معدن به دست جیم در فوریه ۱۹۱۵ حفر شده و ۸ روز بعد سنگ‌های اوپال استخراج شدند. اما به خاطر گرمای بالا ۴۵ درجه سانتیگراد و کمبود آب، کار به مدت سه هفته تعطیل شد. 

در طول زمستان ۱۹۱۵ «برادران اونیل» که از وجود سنگ‌های قیمتی در منطقه باخبر شده بودند، کار جست‌وجو را آغاز کردند اما طولی نکشید که گرما را نیز فراری داد. تا سال ۱۹۱۷ هیچ کس گمان نمی‌کرد که با پناه بردن به زیر زمین بتوان از شر این گرمای طاقت‌فرسا خلاص شد، تا اینکه چند سرباز فراری از جنگ جهانی اول، به این منطقه رسیده و برای در امان ماندن از گرما، خندق‌هایی برای خود حفر کرده و در آنجا ساکن شدند. گفته می‌شود که این سر‌باز که از جنگ با فرانسه گریخته بودند، ماه‌ها در چنین خند‌ق‌هایی پنهان شده بودند. آنها اولین کسانی بودند که زندگی زیر زمین را در این منطقه تجربه کرده و‌آن را رواج دادند. به تدریج معدن‌چی‌های زیادی در جست‌وجوی اوپال به منطقه آمدند و طولی نکشید که این منطقه به عنوان بزرگترین مرکز اوپال دنیا شهرت پیدا کرد. 

با افزایش تعداد معدنچیان، کار به جایی رسید که هر معدنچی تنها اجازه داشت مساحتی ۱۵ متر مربعی را جست‌وجو کند، در این زمان هر معدنچی مقدار زیادی اوپال در اختیار داشت اما خریداری برای این سنگ‌های قیمتی پیدا نمی‌کرد. 

سنگ‌های ارزشمندی که خریداری نداشت و هیچ دردی نمی‌خورد، به همین خاطر کم کم و تا پایان جنگ جهانی در سال ۱۹۱۸، این منطقه بار دیگر خالی از سکنه شد. با پایان جنگ، دوباره خرید و فروش سنگ‌های قیمتی رایج شده و معدنچیان توانستند گنج‌های اوپال خود را به فروش برسانند، همین مساله باعث شد تا بار دیگر مردم به سمت این منطقه آمده و دوباره به جست‌وجو بپردازند. 

تا سال ۱۹۲۰ این شهر دوباره پر از معدنچیان شده بود. حالا زمان آن بود که شهر نامی برای خود داشته باشد. نام این شهر «کوپر پدی» گذاشته شد. این نام از اصطلاح کوپا پیتی گرفته شده بود که در زبان استرالیایی به معنی «مرد سفید‌پوست» داخل حفره است. 

خانه‌های زیر زمینی 

در ابتدا خانه‌هایی روی زمین بنا شدند اما مدت کوتاهی پس از آن گرمانی طاقت‌فرسای کوپر پدی اهالی شهر را مجبور کرد تا خانه‌های خود را زیر زمین بسازند، خانه‌هایی که شامل آشپزخانه و سرویس بهداشتی بودند. ولی آب کافی برای حمام کردن و حتی ظرف شستن نداشتند. این خانه‌ها یک سیستم تهویه لازم داشتند که بتوانند فضای داخل را در گرمای ۴۰ درجه سانتیگراد خنک نگه دارند. زیرا میانگین دمای این منطقه حتی در زمستان به ۳۰ تا ۳۲ درجه سانتیگراد می‌رسید. کم‌کم لوله‌کشی‌های زیر‌زمینی به شهر‌های اطراف آغاز شد تا نتوانند آب مصرفی را تامین کنند. خانه‌ها دیگر شکل خانه واقعی به خود گرفته بودند و بقیه شهر نیز زیر زمین ساخته شد، از کلیسا گرفته تا فروشگاه، زمین بازی، مدرسه و حتی گورستان در این شهر زیر زمینی بنا شد. 

به این ترتیب شهر پر از سکنه شد حتی امروز اهالی کوپر پدی زندگی بسیار ساده‌ای دارند و اکثر آنها معدنچی بوده یا خریدار اوپال هستند، آنها از همین راه امرار معاش می‌کنند. جالب‌ترین و منحصر‌به‌فرد‌ترین مکان ساخته شده در کوپر پدی زمین گلف آن است که به خاطر فرار از گرمای روز بیشتر ورزشکاران در شب برای بازی گلف به آنجا می‌روند. این زمین گلف به طور کامل خالی از چمن است. فقط دور گودال‌ها مقداری صاف شده است تا توپ بهتر حرکت کند و در قسمت پرتاب اولیه توپ هم تنها مقداری چمن مصنوعی قرار داده شده است این شهر یکی از معدود شهر‌های زیر‌زمینی است که هنوز هم عقده زیادی از مردم در آنجا ساکن هستند. 

راهی برای نجات از گرما 

هنوز هم کسانی که این کویر سوزان را برای زندگی انتخاب کرده بودند، برای زندگی مشکلات بسیاری داشتند که مهم‌ترین آنها گرمای بیش از حد و کمبود آب بود. در سال ۱۹۲۲ انجمنی تشکیل شد تا شاید این مشکلات برای همیشه حل شود. آنها برای این رفع مشکل آب منطقه، تانکر آبی با گنجایش ۲ میلیون لیتر آب در زیر زمین ساختند تا گرما باعث تبخیر و هدر رفتن آب نشود. 

پر کردن این تانکر با آبی‌ که از شهر‌های اطراف آورده می‌شد، کار ساده‌ای نبود و باران کافی هم برای پر کردن آن نمی‌بارید. این تانکر با این ظرفیت تا سال ۱۹۲۵ هم پر نشد. با آغاز جنگ دوم جهانی زندگی برای اهالی منطقه آنقدر سخت شده بود که بار دیگر آنجا را ترک کرده و به شهر‌های اطراف پناهنده شدند، کوپر پدی تا سال ۱۹۴۶ بار دیگر خالی از سکنه شد. بعد از جنگ جهانی دوم بسیاری از استرالیایی‌ها باز هم برای زندگی در کوپر پدی به این منطقه آمدند. این بار آنها افرادی بودند که تا حدودی تحصیلکرده بودند و راه و رسم زندگی شهری را می‌دانستند تا سال ۱۹۸۷ جاده‌ای در کنار این شهر ساخته شد که رفت‌وآمد را بسیار راحت‌تر کرد و همین مساله باعث مهاجرت ساکنان بیشتری حتی از کشور‌های دیگر شد، مهمترین عامل مهاجرت آنها استقلال و آزادی از کار‌های دولتی و سادگی زندگی بود. 
نظر شما در این رابطه چیست
آخرین اخبار