به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه خبری یورک الرت، در این بانداژها که با هدف درمان زخم های ناشی از جنگ ساخته شده‌اند، از پروتئین‌هایی استفاده شده است که به صورت طبیعی در بدن جانوران و گیاهان تولید می‌شوند.
محققان در دهه 1970 میلادی دریافتند زخم‌هایی که قبل از سه ماهگی در بدن نوزادان ایجاد می‌شوند، پس از ترمیم، اثری از آنها نمی ماند؛ پوست نوزاد برخلاف پوست افراد بالغ حاوی مقادیر زیادی از پروتئین فیبرونکتین است که به پروتئین‌های سطح سلولی متصل شده و موجب تقویت پیوند بین سلول‌ها می‌شود.
این پروتئین دارای دو ساختار گلبولی و فیبروز است که اولی در خون و دومی در بافت‌ها یافت می‌شود؛ با وجود این که فیبرونکتین فیبروز برای ترمیم زخم‌ها کارآیی بالایی دارد، به دلیل دشواری تولید، اغلب محققان بر فیبرونکتین گلبولی تمرکز داشته‌اند.
اکنون محققان با استفاده از یک پلتفرم تولید فیبر موسوم به RJS توانسته اند فیبرونکتین فیبروز را تولید کنند؛ این سیستم با استفاده از یک محلول پلیمری کار می‌کند که در این مورد محلول فیبرونکتین گلبولی است و با استفاده از نیروی حاصل از حرکت دورانی، پروتئین گلبولی را به شکل فیبرهای کوچکی درمی‌آورد که قطر آنها کمتر از یک میکرومتر است و سپس این فیبرها روی یک بانداژ گردآوری می شوند.
این بانداژ به محل زخم متصل می‌شود و چهارچوبی را ایجاد می‌کند که در آن انواع سلول‌های بنیادی مورد نیاز برای ترمیم زخم و بازسازی بافت تجمع می‌کنند.
در آزمایشات اولیه مشخص شد در طول 20 روز 84 درصد از بافت جراحاتی که با استفاده از این بانداژ درمان می‌شوند، ترمیم می‌شود؛ این در حالی است که در روش‌های درمانی متداول تنها 55.6 درصد از بافت‌ها در این مدت ترمیم می‌شود.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Biomaterials منتشر شده است.
