به گزارش ایران اکونومیست به نقل از نیواطلس،محققان دانشگاه ایلینوی متوجه شده اند با افزودن پروتئینی خاص به نام Photosystem II Subunit S (PsbS) به گیاه، بخشی از استوماتا(stomata )گیاه بسته می شود. استوماتا سوراخ های ریزی در برگ است که با باز و بسته شدن دی اکسید کربن جذب یا اکسیژن خارج می کند. این عمل در حقیقت فرایند فتو سنتز را تکمیل می کند.
فرضیه اولیه آن است که با بازشدن استوماتا گیاه به اندازه تعرق آب زیادی از دست نمی دهد و در نتیجه نیازمند آب کمتری برای رشد خواهد بود.
از آنجا که دی اکسید کربن موجود در جو طی قرن جاری ۲۵ درصد افزوده شده، دانشمندان تخمین می زنند گیاه می تواند تمام دی اکسید کربن مورد نیاز خود را حتی در حالتی که استوماتا کمتر باز می شود، را به دست بیاورد.
این فرضیه روی گیاه تنباکو آزمایش شد و نتایج خارق العاده ای داشت. با افزایش PsbS میزان گشایش استوماتال کاهش یافت و نسبت دی اکسید کربنی که گیاه جذب می کند و آبی که از گیاه هدر می رفت ۲۵ درصد بهبود یافت.
این تاثیرگذاری نشان می دهد گیاه به ۲۵ درصد آب کمتر نیاز دارد تا به اندازه شرایط معمول فتوسنتز انجام دهد.
