به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه خبری ساینس دیلی، در این تکنیک
از دی اکسید کربن جامد (یخ خشک) به‌منظور سرد کردن سریع هیدروژلی استفاده
می‌شود که در واقع ماده اولیه مورد استفاده برای چاپ سه‌بعدی ساختارهای
متخلخل است.
محققان برای آزمایش کارکرد این ساختارهای سه‌بعدی متخلخل،
پس از تولید آن‌ها با استفاده از فناوری چاپ سه‌بعدی، سلول‌های dermal
fibroblast را که بافت پیوند دهنده درون پوست را تشکیل می‌دهند، داخل این
ساختارها قرار دادند. در این آزمایش سلول‌ها به ساختار سه‌بعدی چسبیده و
توانستند به حیات خود ادامه دهند و رشد کنند.
قابلیت تطبیق ساختار و
نرمی بافت‌های بدن بدین معنی است که می‌توان ساختارهای تولید شده با
استفاده از این شیوه را به عنوان قالب و چارچوبی برای بازسازی بافت‌ها در
جریان عملیات پزشکی مورد استفاده قرار داد.
بازسازی بافت آسیب‌دیده با
استفاده از چارچوب‌های متخلخل و تحریک سلول‌ها برای رشد در قالب این
چارچوب‌ها امکان بهبود جراحات را بدون بروز مشکلاتی مانند پس زدن پیوند، که
معمولا در عملیات جایگزینی و پیوند بافت‌ها ایجاد می‌شود، فراهم می‌کند.
در حال حاضر با استفاده از این فناوری بافت‌هایی به طول چند سانتیمتر
تولید شده است؛ اما محققان معتقدند با استفاده از این تکنیک می‌توان اجزای
مختلف بدن و حتی اندام‌های کامل را در محیط آزمایشگاه رشد داد و امکان
انجام آزمایشاتی را فراهم کرد که انجام آن‌ها روی اندام‌های موجودات زنده
امکان‌پذیر نیست.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Scientific Reports منتشر شده است.
