جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 29 - ۱۸ رمضان ۱۴۴۵
۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۲ - ۱۲:۱۹

وقتی مرگ، زندگی می‌آفریند

ايران اكونوميست :در روزهای پایانی اسفند سال گذشته، مرد سی و هشت ساله‌ای که شش سال پیش بر اثر یک سانحه هنگام کار با چرخ گوشت دستش را از دست داده بود، برای نخستین بار در خاورمیانه به همت تیم پزشکی بیمارستان 15 خرداد تهران به سرپرستی دکتر فرهاد مجیدی، فوق‌تخصص جراحی پلاستیک تحت عمل جراحی پیوند دست قرار گرفت.
کد خبر: ۱۹۵۰۳
peivand aza ensan
پیوند دست قطع شده فرد به خودش کاری است که از سال های گذشته در کشور ما انجام می شده است، اما آنچه این عمل پیوند را متمایز می کند، پیوند دست اهدایی از یک بیمار مرگ مغزی است که برای نخستین بار در داخل کشور انجام شده است.

پیش از این در کشورهایی مانند آمریکا، فرانسه و چین عمل پیوند دست با موفقیت انجام شده بود، اما این نخستین بار است که پیوند دست از فرد مرگ مغزی در خاورمیانه و شرق مدیترانه انجام می شود.

پس از دستیابی متخصصان داخلی به این موفقیت، خبرهایی مبنی بر اعلام آمادگی متخصصان کشور برای انجام عمل پیوند صورت در شرایطی که خانواده بیمار مرگ مغزی با اهدای صورت موافق باشند، اعلام شد که نشان می دهد کشور ما توانسته است در حوزه پیوند اعضا و نسوج بدن از بیمار دچار مرگ مغزی قدم های بزرگی برداشته و بسیاری از محدودیت ها و موانع موجود را از میان بردارد.

با دکتر امید قبادی، معاون مرکز پیوند اعضای دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت وگو کرده ایم تا علاوه بر بررسی روند کنونی کشور در زمینه پیوند اعضا، درباره آینده ای که در این حوزه پیش رو داریم نیز اطلاعاتی به دست آوریم.

به طور کلی چه اعضایی از بیمار مرگ مغزی قابل پیوند است؟

در هر فرد مرگ مغزی یک تا هفت ارگان اصلی بدن قابل پیوند است که می تواند جان یک تا هفت نفر را از خطر مرگ نجات دهد. این هفت ارگان عبارتند از: دو ریه، دو کلیه، کبد، قلب و لوزالمعده. علاوه بر این، بیمار مرگ مغزی می تواند با اهدای یک تا 43 نسج، زندگی یک تا 43 نفر را بهبود بخشد. در حقیقت، ارگان های اصلی اهدایی از فرد مرگ مغزی بیمار را از خطر مرگ نجات می دهند و نسوج اهدایی نیز موجب بهبود وضع زندگی و ارتقای کیفیت زندگی بیماران می شوند. ازجمله این نسوج می توان به پوست، قرنیه، استخوان و تاندون اشاره کرد.

چرا پیش از این نتوانسته بودیم در زمینه پیـــوند دست به موفقیتی دست یابیم؟

ehda ozw zendegy
این که پیش از این چه موانعی وجود داشته است که نتوانسته بودیم به موفقیت هایی در این زمینه دست یابیم موضوعی است که به نظر می رسد با توجه به این که این محدودیت ها و موانع تخصصی بوده است، باید افراد متخصص در این حوزه درباره آن اظهارنظر کنند. پیوند اعضا از خود فردی که دچار قطع عضو شده است یا برای مثال فردی که بر اثر سانحه دست، پا یا انگشتش قطع شده، یک روش متعارف است که سابقه ای دیرینه دارد. از 40 سال پیش استفاده از این روش درمانی برای پیوند اعضا از فرد آسیب دیده به خودش مرسوم بوده و موضوع جدیدی نیست.

براساس این که چه اندامی را بخواهیم به فرد پیوند بزنیم، 6 تا 24 ساعت فرصت داریم عضو قطع شده را به خود فرد پیوند بزنیم، اما این که فردی سال ها از داشتن دست محروم باشد و دست فرد دیگری را پس از سال ها به دست او پیوند بزنیم در سطح دنیا سابقه ای سی و هشت ساله دارد و سال های زیادی است که از این روش برای بهبود کیفیت زندگی افرادی که دچار قطع عضو شده اند استفاده می شود، اما انجام عمل پیوند دست در ایران برای نخستین بار انجام شده است.

در بیمارستان های کشور اسپانیا در حال حاضر پیوند پا هم براحتی انجام می شود و هیچ گونه محدودیت و مانعی در این زمینه وجود ندارد. در تاریخ پزشکی ایران، این نخستین بار است که پیوند دست از فرد مرگ مغزی انجام می شود، اما این که در کشور ما چه محدودیت هایی وجود داشته است که نتوانسته ایم همگام با دیگر کشورها در این زمینه فعالیت کنیم موضوعی است که متخصصان باید پاسخگوی آن باشند.

البته موانع موجود فقط در محدودیت های تخصصی خلاصه نمی شود. بخشی از این محدودیت ها مباحث اخلاقی و قانونی بوده است که در فاصله زمانی بین سال های 85 تا 86 در این زمینه تلاش هایی انجام گرفت و مجوزهای لازم برای این کار گرفته شد بنابراین می توانیم بگوییم این وقفه زمانی شش ساله از سال 86 تا امسال که برای نخستین بار پیوند دست در ایران انجام شد، ناشی از محدودیت ها و موانع تخصصی است که وجود داشته و با تلاش متخصصان از میان برداشته شده است.

در حال حاضر نیز متخصصان در تلاش هستند با تحقیق و مطالعه در زمینه پیوند صورت به موفقیت هایی دست یابند تا از این پس بتوانیم با فراهم شدن امکان پیوند اندام و صورت در ایران به افرادی که به هر علتی دچار نقص عضو شده اند، کمک کنیم زندگی بهتری را تجربه کنند.

در چه مواردی پیوند عضو تنها راه درمان بیمار است و نمی توان از راهکار درمانی دیگری برای نجات بیمار استفاده کرد؟

وقتی می گوییم بیماری نیازمند پیوند عضو یا به عبارتی کاندیدای پیوند عضو است یعنی هیچ گونه درمان دارویی، غیردارویی یا درمان جراحی در هیچ جایی در دنیا برای او وجود ندارد. هر کشوری برای خودش یک کمیسیون عالی پزشکی دارد که در ایران هم وجود دارد.

وقتی بیماری از نقاط مختلف کشور به این کمیسیون معرفی می شود، بررسی های لازم انجام می شود و اگر در این کمیسیون تشخیص داده شود که فرد باید به عنوان گیرنده یا نیازمند پیوند عضو معرفی شود و هیچ راه دیگری برای درمان او وجود ندارد و تنها راه درمان پیوند عضو است، در نوبت پیوند عضو قرار می گیرد.

تا قبل از سال 79 همه متقاضیان پیوند عضو شناسایی و از طریق همین کمیسیون پزشکی به خارج از کشور اعزام می شدند تا در کشور دیگر تحت عمل پیوند عضو قرار گیرند. در آن زمان عمل پیوند اعضا در داخل کشور انجام نمی شد، اما در حال حاضر پیوند همه ارگان های حیاتی در داخل کشور امکان پذیر بوده و دیگر نیازی نیست بیماران برای عمل پیوند در کشورهای دیگر تحت درمان قرار گیرند، اما اگر به این نتیجه برسند که بجز پیوند راه دیگری هم برای درمان او وجود دارد به بیمار وام داده می شود یا به عبارت دیگر به بیمار کمک می کنند در هر کشور دیگری که راهی برای درمان او وجود دارد تحت درمان قرار گیرد.

اغلب افراد تصور می کنند با پیوند عضو می توانند تا پایان عمر زندگی راحتی داشته باشند و دیگر با هیچ محدودیتی مواجه نیستند و این در حالی است که به نظر می رسد پیوند، آغازگر مسیر جدیدی در زندگی آنهاست. مهم ترین مشکلی که بیماران پیوندی با آن دست و پنجه نرم می کنند چیست؟

کاری که پیوند اعضا انجام می دهد این است که مرگ را از فرد گیرنده پیوند که هیچ راه دیگری برای ادامه حیات او وجود ندارد، می گیرد و در مقابل به او یک بیماری می دهد که تا پایان عمر باید با محدودیت های این بیماری کنار بیاید.
قبادی:کاری که پیوند اعضا انجام می دهد این است که مرگ را از فرد گیرنده پیوند که هیچ راه دیگری برای ادامه حیات او وجود ندارد، دور می کند و در مقابل به او یک بیماری می دهد که تا پایان عمر باید با محدودیت های این بیماری کنار بیاید

کسی که تحت عمل پیوند قرار می گیرد پیش از این با مشکلات قلبی، کلیوی، ریوی و کبدی فراوانی مواجه بوده است و این شرایط به قدری فرد بیمار را در تنگنا قرار داده بود که دیگر امیدی به زنده ماندنش نبوده است. بنابراین انتظار نداریم پس از عمل پیوند قلب، کلیه، ریه یا کبد بدون مواجه شدن با هیچ مشکلی مانند یک انسان سالم بتواند به زندگی عادی ادامه دهد.
asal badiei-4
تنها چیزی که در نتیجه عمل پیوند اتفاق می افتد این است که از مرگ رهایی پیدا کرده و تا پایان عمرش ـ در صورتی که توصیه های لازم را رعایت کند ـ می تواند عضو پیوندی را رد نکرده و در بدنش حفظ کند.

مهم ترین نکته ای که وجود دارد این که بیمارانی که تحت عمل پیوند قرار می گیرند باید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن را مصرف کنند تا عضو پیوندی به اصطلاح پس زده نشود و بتواند جایگزین عضو آسیب دیده در بدن بیمار شود.

اگر بدن عضو پیوندی را رد کند، سلول های مدافع و نگهبان بدن علیه سلول های عضوی که پیوند زده شده است وارد جنگ شده و آن را رد می کنند. برای این که در بدن چنین اتفاقی نیفتد داروهایی برای بیمار تجویز می شود که این سلول های نگهبان به صورت خاموش درآیند.

این داروها سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن است. سرکوب کردن سیستم ایمنی بدن نگهداری عضو پیوندی در بدن را تضمین می کند، اما از طرف دیگر ایجاد اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن با پیامدهایی همراه است.

اگر کسی در چنین شرایطی دچار سرماخوردگی شود یا در معرض ابتلا به بیماری های ویروسی، باکتریایی یا قارچی قرار گیرد، سیستم ایمنی برای مبارزه با همین بیماری ها نیز ضعیف شده است.

به همین دلیل افرادی که تحت عمل پیوند قرار می گیرند، مدت زمان زیادی باید در روش زندگی و برنامه تغذیه ای خود توصیه های سختگیرانه ای را رعایت کنند.

مهم ترین مشکلی که در حال حاضر در فرآیند پیوند عضو با آن مواجه هستیم چیست؟

متاسفانه بزرگ ترین مشکلی که در حال حاضر در ایران وجود دارد، نبود برنامه ریزی مسئولان کشور در زمینه اهدای عضو است. ما مردم بسیار خوبی داریم. آنها به محض این که می فهمند اهدای عضو به نوعی ایثار است و فردی که مرگ مغزی شده در اصل مرده است و دیگر امکان زندگی برای او وجود ندارد، همان طور که در طول تاریخ هشت ساله دفاع مقدس نشان داده اند بدون این که تردیدی داشته باشند همکاری می کنند. البته به شرط این که در این زمینه فرهنگسازی انجام شود و آنها بدانند مرگ مغزی یعنی همان مرگ و برای فردی که مرگ مغزی شده است هیچ راه بازگشتی وجود ندارد. در این فرهنگسازی رسانه های گروهی مانند تلویزیون و روزنامه ها و به طور کلی جراید نقش مهمی را بر عهده دارند. از همه مهم تر این که متاسفانه پیوند اعضا در مجلس در گروه بیماری های خاص در نظر گرفته نشده است. یعنی ظاهرا مسئولان کشور ما آن طور که باید و شاید حساسیت موضوع را لمس نکرده اند. شاید گرفتاری های آنها در حوزه وزارت بهداشت به قدری زیاد است که موجب شده کمتر به این مقوله بپردازند. در نتیجه ما در حال حاضر با چند مشکل عمده در فرآیند پیوند اعضا مواجه هستیم. اول این که هیچ گونه بودجه مشخصی به نام اهدای عضو از طرف دولت در اختیار وزارت بهداشت قرار نمی گیرد. بودجه ای که در حال حاضر برای پرسنلی که در واحد فراهم آوری اعضای پیوندی اختصاص داده می شود در اصل از سایر منابع وزارتخانه پرداخت می شود. درست مثل این که به این افراد هدیه داده می شود و ممکن است روزی تصمیم بگیرند این هدیه را پرداخت نکنند. از طرف دیگر، مجلس هنوز قبول نکرده است پیوند در بنیاد بیماری های خاص قرار گیرد. داروهای لازم برای این گروه از افراد یعنی افرادی که تحت عمل پیوند عضو قرار می گیرند تا شش ماه پیش اصلا تحت پوشش بیمه قرار نداشت. براساس مصوبه دولت از اهدای عضو تا پیوند عضو به فرآیند درمان بیماران پیوندی یارانه دولتی تعلق می گیرد، اما تا شش ماه پیش بیماران مجبور بودند داروهایی که باید پس از عمل پیوند مصرف کنند، آزاد بخرند. در این صورت این افراد مجبور بودند ماهانه ده تا 14 میلیون تومان برای هزینه خرید دارو پرداخت کنند و از آنجا که بیشتر این بیماران توانایی پرداخت چنین هزینه ای را نداشتند، برای تامین هزینه های درمانی آنها از خیرین کمک گرفته می شد. در حال حاضر، 90 درصد داروهای مورد نیاز بیماران پیوندی تحت پوشش بیمه قرار گرفته است، اما مشکلی که در حال حاضر وجود دارد این است که به دلیل تحریم، این داروها وجود ندارد و دستیابی به آنها با مشکلات بسیار زیادی برای بیماران همراه است. بنابراین لازم است دولت قدری بیشتر به مقوله اهدای عضو توجه داشته باشد و هزینه بیشتری را به این حوزه اختصاص دهد. در حال حاضر، بیش از 20 هزار بیمار نیازمند پیوند عضو در کشور شناسایی شده است که هفته ای شش تا ده نفر از آنها پیش از این که تحت عمل پیوند قرار گیرند، فوت می کنند.

گاهی خبرهایی درباره فاز مطالعاتی طرح جدیدی در زمینه پیوند اعضا اعلام می شود که هیچ گاه عملیاتی نمی شود. چه محدودیت ها و مشکلاتی وجود دارد که موجب می شود این طرح ها اجرایی نشود؟ چرا ما نمی توانیم همگام با دیگر کشورها پیش برویم؟

بزرگ ترین مشکلی که در این زمینه وجود دارد این است که بودجه کافی برای تحقیقات و پژوهش ها اختصاص داده نمی شود و اغلب بودجه بسیار ناچیزی برای کارهای پژوهشی در نظر گرفته می شود. در حدی که اگر پای صحبت های مسئولان انجمن نخبگان کشور بنشینید، متوجه می شوید هزینه ای که از طرف سازمان پژوهشی کشور برای هر اختراع یا اکتشاف در نظر گرفته می شود یک صدم آن چیزی است که در کشورهای اروپایی به کارهای تحقیقاتی اختصاص داده می شود. چند روز پیش خبری اعلام شد که برای من بسیار جالب بود. در این خبر آمده بود خانم دکتری از ایران دستگاهی اختراع کرده است که بدون این که بیمار در قدم اول نیاز به آنژیوگرافی عروق قلب داشته باشد می توان با این دستگاه ـ که عملکردی شبیه اسکن دارد ـ براحتی میزان تنگی و گرفتگی عروق قلبی را اسکن کرده و مورد بررسی قرار داد. این اختراع در ژنو هم مدال طلا گرفته است و این پزشک ایرانی به عنوان بزرگ ترین بانوی محقق سال در دنیا معرفی شد. این محقق اعلام کرده بزرگ ترین مشکلی که با آن مواجه بوده است این که انجمن پژوهشی ایران هیچ حمایتی از این طرح نکرده و او خودش بیش از 20 میلیون تومان برای این کار هزینه کرده است. ما نمی خواهیم بگوییم انجمن نمی خواهد بودجه ای را برای کارهای پژوهشی اختصاص دهد. مشکل ما اینجاست بودجه ای که در اختیار این انجمن قرار گرفته بسیار اندک است و نمی تواند پاسخگوی نیاز همه محققان کشور باشد. یکی از کارهایی که بتازگی در حوزه پیوند مورد توجه قرار گرفته در مورد پیوند ریه است.

در کشور ما، عفونت های مکرر ریوی شیوع زیادی دارد و افراد زیادی در صف پیوند ریه هستند. از آن طرف تعداد ریه سالم خیلی کم است. ما در سال حدود 2000 پیوند کلیه داریم و این در حالی است که تعداد پیوندهای ریه ای که در داخل کشور انجام می شود 12 پیوند است. یعنی تفاوت بسیار زیادی در این زمینه وجود دارد. با توجه به اهمیت این موضوع به کمک دستگاه هایی که از کشور سوئد وارد کشور می شود مکانیزمی را مورد استفاده قرار می دهیم که پیش از عمل پیوند به بهبود کیفیت ریه هایی که از افراد مرگ مغز ی گرفته شده است کمک می کند و به این ترتیب می توان امیدوار بود تعداد بیشتری از بیماران نیازمند پیوند، تحت درمان قرار بگیرند و از مرگ نجات پیدا کنند. اما حتی برای این کار مهم هم هیچ بودجه ای اختصاص داده نشد و ما مجبور شدیم به طور مستقیم به دفتر ریاست جمهوری مراجعه کنیم و از معاون مالی و پشتیبانی ریاست جمهوری بودجه ای را گرفته و به این کار اختصاص دهــیم. در صورتی که اگر برای این پژوهش ها و کارهای مشابه، بودجه و جایگاه مشخصی وجود داشت لازم نبود هر پژوهشگر جلوی ارگان های مختلف دست دراز کند تا بودجه ای را برای انجام کارهای تحقیقاتی و پژوهشی بگیرد.

به نظر شما اعضای یدکی که از سلول های بنیادی ساخته می شود می تواند جایگزین مناسبی برای اعضای اهدایی از بیمار مرگ مغزی باشد؟

این طور که علم در حال پیشرفت است، احتمال هر چیزی وجود دارد. در حال حاضر در زمینه پیوند اعضای بدن بعضی از حیوانات تحت عنوان Genotransplant نیز تحقیقاتی انجام شده است و آزمایش های اولیه در مراکز تحقیقاتی کشور آمریکا موفقیت آمیز بوده است. همچنین در زمینه تکثیر سلول های بنیادی و تولید اعضای مورد نیاز بدن به صورت مصنوعی نیز فعالیت هایی انجام شده است. زمانی کسی باور نمی کرد روزی بتواند دریچه های قلب مصنوعی ساخت. دریچه هایی که در ارگانی مانند قلب قرار می گیرد که از حیاتی ترین ارگان های بدن است. در این روش درمانی جسم مصنوعی وارد بدن می شود و احتمال این که این جسم مصنوعی توسط بافت قلب پس زده شود خیلی زیاد بود، اما خوشبختانه نتایج نشان داد می توان براحتی از این دریچه ها به جای دریچه هایی که در عملکرد آنها اختلال ایجاد شده است، استفاده کرد. حتی امروزه پروتزهایی ساخته شده که از جنس مواد انسانی نیست و در حقیقت نوعی پروتز مصنوعی است. ابتدا کسی باور نمی کرد استفاده از این روش ها موفقیت آمیز باشد، اما علم در حدی پیشرفت کرده که همه این اتفاقات با موفقیت انجام شده است. با توجه به این که موسسات و مراکز پژوهشی مانند رویان در سلول شناسی پیشرفت کرده اند، احتمال این که در آینده بتوان از ارگان های مصنوعی یا به قول شما یدکی که از سلول های بنیادین خود شخص ساخته شده، استفاده کرد و جان فردی را نجات داد بسیار بالاست.

با پیشرفت علم و فناوری، تولید اعضای مصنوعی قدم فراتر از محدوده های پیشین گذاشته است. آیا فکر می کنید روزی بتوان با استفاده از فناوری های روز دنیا یک عضو یا ارگان مصنوعی ساخت و آن را به بدن انسان پیوند زد؟

من معتقدم کشوری پیشرفت می کند که در کنار این که به تجارب پیشینیان احترام گذاشته و آنها را محترم می شمارد، به طور مداوم در حال تکاپو، پیشرفت، نوآوری و ابداع باشد. اگر نمی خواستیم به چنین دستاوردهایی امیدوار باشیم هنوز باید پیاده یا با چهارپایان سفر می کردیم. اما امروزه خیلی راحت می توان در مدت زمان کوتاهی با هواپیما به نقاط مختلف دنیا سفر کرد. این ویژگی علم است. حتی اگر کشوری از نظر مالی با محدودیت مواجه باشد و نتواند از دانشمندان حمایت کند علم در آن کشور راکد نمی ماند. این طور نیست که اگر نتوانیم به دانشمند یا ایده پردازی کمک مالی یا معنوی کنیم این فرد دست از کار بکشد و ناامید شود. تجربه این موضوع را ثابت کرده است. بسیاری از دانشمندان به صورت فردی به فعالیت ادامه می دهند و اصلا بعید نیست در سال های آینده شاهد استفاده از ارگان های مصنوعی به جای ارگان های اهدایی از بدن فرد مرگ مغزی باشیم. سال هایی که با توجه به سرعت پیشرفت علم و فناوری شاید خیلی هم دور نباشد. در حال حاضر در کشور ما فقط از ارگان های اهدایی، پیوند عضو انجام می شود، اما در زمینه تعویض دریچه های قلبی از دریچه های مصنوعی و گاهی نیز از پروتزهای مختلف استفاده می شود. البته ارگان های ـ حیاتی یعنی همان هفت ارگانی که نام برده شد ـ فقط از فرد مرگ مغزی قابل پیوند است بجز کلیه و بخش کوچکی از کبد که در اینجا پیوند از فرد زنده به زنده نیز امکان پذیر است.

مرگ مغزی بازگشتی ندارد

مرگ مغزی همان طور که از نام آن مشخص است یعنی مرگ مغز. در فردی که دچار مرگ مغزی شده است، درواقع مغز فوت کرده است.

به عبارت دیگر یعنی همه سلول های مغز که ساختار گردویی شکلی را داخل جمجمه ایجاد می کنند، خراب شده و بافت مغز به بافت خمیری شکلی تبدیل شده است.

اگر کاسه جمجمه یک فرد مرگ مغزی را بردارند، مشاهده می کنند مغزی در داخل آن وجود ندارد یعنی ماده خمیری شکلی در جمجمه دیده می شود که با توجه به تغییرات ایجاد شده، قابل برگشت نیست.

در اصل با توجه به این که مغز فرمانده بدن است و در عملکرد آن اختلال ایجاد شده، فرد مرگ مغزی، فوت شده محسوب می شود البته شش تا هشت دقیقه فرصت داریم به باتری الکتریکی قلب اکسیژن برسانیم تا به صورت خودکار به حرکت خود ادامه دهد که این کار هم در نهایت یک تا دو هفته امکانپذیر است بنابراین فرد مرگ مغزی از یک تا 14 روز می تواند به کمک دستگاه به زندگی ادامه دهد.

در حیات نباتی یا دیگر زیرشاخه های کما اتفاقی که می افتد این است که عملکرد سلول ها دچار اختلال می شود و آناتومی و ساختار سلول های مغز کاملا حفظ و فقط عملکرد آن دچار اختلال شده که ممکن است بعد از سال ها بازگردد.

مانند افرادی که پس از ده سال کما به زندگی عادی بازمی گردند که ممکن است در شنوایی، بینایی یا حرکت اندام ها با مشکلاتی هم مواجه شوند البته ممکن است فردی سال ها در کما باقی بماند و هیچ گاه هم به زندگی عادی بازنگردد.

مرگ مغزی بر خلاف کما و حیات نباتی به هیچ عنوان قابل بازگشت نیست. اما آنچه بسیار مهم است تائید مرگ مغزی است.

تائید مرگ مغزی باید توسط چهار گروه پزشک در رشته های مختلف متخصص مغز و اعصاب، جراح مغز و اعصاب، داخلی و بیهوشی انجام شود.

این پزشکان معتمد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی هستند و دوره تائید مرگ مغزی را به طور اختصاصی گذرانده اند.

پس از تائید مرگ مغزی توسط این چهار گروه، پزشک قانونی که معتمد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و نماینده قوه قضاییه است، باید تائید نهایی را اعلام کند. یعنی تائید مرگ مغزی فقط توسط پرسنل اهدای عضو و چهار گروه پزشک معتمد وزارت بهداشت قابل قبول است.

شاید در دوره مصر باستان برای دیدن این که مغز چه تغییری کرده، نیاز بود جمجمه فرد سوراخ شود، اما امروزه با پیشرفت علم از طریق روش های پیشرفته تصویربرداری می توان ساختار و تغییرات مغز را بررسی کرد.

فردی که در کاهش سطح هوشیاری کامل است زمانی به عنوان مرگ مغزی شناخته می شود که مرگ مغزی او تائید شده باشد.

پس از این که فرد مرگ مغزی می شود یک تا 14 روز به دستگاه های مصنوعی جواب می دهد، اما برای حفظ کیفیت ارگان ها و قابلیت اهدای آنها تا هفت روز فرصت داریم اعضای اهدایی را به بدن فرد دیگری پیوند بزنیم. البته در این مدت زمان نیز ارگان ها ساعت به ساعت و روز به روز از بین می روند.

ریه، اولین ارگانی است که از بین می رود؛ چراکه به طور مستقیم با هوا در ارتباط بوده و مستعد ابتلا به عفونت های مختلف است.

از طرف دیگر با توجه به این که اغلب در نتیجه تصادفات و سقوط از ارتفاع فرد دچار مرگ مغزی می شود، ریه هم بشدت آسیب می بیند.

اگر در روز اول و در کمتر از 12 تا 18 ساعت، رضایت اعضای خانواده فرد دچار مرگ مغزی شده گرفته و اهدای عضو انجام شود، فرد مرگ مغزی می تواند چند بیمار را از خطر مرگ نجات دهد. هرچه تاخیر در انجام این کار بیشتر باشد تعداد بیشتری از ارگان ها از بین رفته و قابل پیوند نخواهند بود.

جام جم
نظر شما در این رابطه چیست