به گزارش ایران اکونومیست؛ یکی از زمینه های اصلی سرمایه گذاری زیربنایی در بهداشت و درمان، توسعه تجهیزات و مراکز درمانی در سراسر کشور است.
در حقیقت، کارکرد مطلوب نظام سلامت بر دو اصل اساسی پیشگیری از بیماری ها با استفاده از مراقبت های پزشکی و بهداشتی و درمان استوار است و در صورتی که هر یک از این دو اصل دچار خدشه گردد، ممکن است تمام نظام اجتماعی دچار اختلال و بحران شود.
به عنوان مثال، امکان دارد، عدم شناسایی و درمان به موقع بیماری ها، هزینه های بسیار بالایی به نظام اجتماعی تحمیل کند و نیروی انسانی را از چرخه فعالیت های اقتصادی خارج کند.
بسط خدمات درمانی در گستره نظام اجتماعی می تواند از آسیب های حداکثری به نیروی انسانی جلوگیری کند به شرطی که مراکز درمانی به عنوان زیرساخت های نظام سلامت در سرتاسر کشور گسترده شوند. اما به انجام رساندن این مهم نیازمند سرمایه گذاری عظیم برای توسعه این مراکز است.
از سوی دیگر، نظام اقتصادی به دلیل محدودیت منابع و نوسانات درآمدی در تأمین منابع برای توسعه زیرساخت ها کار چندان ساده ای پیش رو ندارد.
در برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و سیاسی پس از انقلاب، استفاده از منابع مالیاتی برای توسعه نظام سلامت به عنوان یکی از منابع مالی مطمئن در دستور کار قرار گرفت و هم اکنون نیز بخش زیادی از هزینه های وزارت بهداشت از طریق منابع مالیاتی تأمین می شود.
به طوری که می توان اختصاص یک درصد از محل مالیات بر ارزش افزوده به وزارت بهداشت در بودجه سال 1393 را گره گشای بسیاری از مشکلات حاد مالی این وزارت خانه و زمینه ساز اجرای طرح تحول نظام سلامت دانست که توانسته آرامش نسبی در حوزه سلامت ایجاد کند و گام های موثری برای بسط خدمات درمانی مناسب به عموم مردم بردارد.
بخش زیادی از موفقیت این طرح به دلیل اختصاص درآمدهای مالیاتی به آن است که قابل پیش بینی بودن و تحقق بلاشرط بودجه تخصیص یافته از این محل، آن را بر دیگر منابع درآمدی نظیر منابع نفتی برتری داده است.
از سوی دیگر، استفاده از منابع مالیاتی برای توسعه مراکز درمانی، حاوی یک معنای نمادین نیز هست. از آنجایی که هدف اصلی از اخذ مالیات تحقق عدالت اجتماعی است، اختصاص درآمدهای مالیاتی به سلامت عمومی به معنای مصرف کردن درآمدهای عمومی برای خیر همگانی است و از این منظر، با حقوق ملت و مفهوم عدالت پیوند می یابد.
در عین حال، توسعه و تجهیز مراکز درمانی با استفاده از درآمدهای مالیاتی می تواند آثار پرداخت مالیات را برای جامعه به نحو ملموس تری نشان دهد.
به طوری که تقویت دسترسی عمومی به بهداشت درمان و رضایت عمومی به دست آمده از این طریق، به بهبود نگرش مردم نسبت به نظام مالیاتی نیز می انجامد و زمینه را برای نهادینه کردن فرهنگ مطلوب مالیاتی بیش از پیش مهیا می سازد.
