بر پایه صدها کامنت که پای مقاله اخیر با عنوان «ما و داستان روحانی؛ نقد آری، پشیمانی نه»
گذاشته شده و با احتساب امتیازات مثبت و منفی سر به هزارها نظر می زند می
توان گفت دست کم بخشی ازافکار عمومی در قبال رویکرد آقای روحانی پس از
انتخابات ریاست جمهوری و نیز لایحه بودجه 97 ابهامات، سؤالات و نظرات یا
تصوراتی دارند.
با تأکید بر این که نویسنده این سطور در زمره
پشیمانان نیست و احتمال می دهد برخی و نه همه «پشیمانم»ها را کسانی در
فضای مجازی می پراکنند که اتفاقا به روحانی رأی نداده یا اصلا رأی نداده
باشند و خود پاسخ یا احتمال برخی موارد را می داند اما انتقال این دیدگاه
ها یا ابهامات یا تصورات می تواند مفید باشد:
از این رو می توان گفت:
آقای روحانی!
-خوب نیست مردم تصور کنند برخی از مواردی که تغییر لحن یا رفتار می
دانند به خاطر فقدان هاشمی رفسنجانی است و روحانی نتوانسته از زیر سایه او
بیرون بیاید یا قبلا با هاشمی رفسنجانی رو در بایستی داشته است.
- خوب نیست تصور شود پرونده «برادر» تأثیر داشته است.
-
خوب نیست این شایعه درگیرد که روحانی به جای برنامه ریزی برای دوران محدود
و کمتر از چهار سال پیش رو به فکر فردای ریاست جمهوری است.
- خوب نیست این احساس ایجاد شود که نگرانی از تبعات خروج آمریکا از پیمان برجام، او را دست به عصا کرده است.
- خوب نیست مردم بگویند با حذف یارانه نقدی ما قرار است بودجه مؤسسات خاص تأمین شود.
-
خوب نیست این ذهنیت شکل گیرد که دولت در اختیار حلقه ای از حزب اعتدال و
توسعه است که حتی کارگزاران را کنار زده و میدان را به چهره های این حزب
سپرده است که هر چند به اندیشه های رییس جمهور نزدیک هستند اما در پیروزی
او چه در سال 92 و چه سال 96 نقش اول را نداشتند و بدون حمایت اصلاح طلبان
این اتفاق نمی افتاد.
- خوب نیست تصور کنند کف گیر به ته دیگ خورده و به خاطر همین سراغ افزایش عوارض خروج از کشور رفته اند.
- خوب نیست تصور کنند به جای طبقه متوسط که مهم ترین پایگاه رییس جمهوری هستند به بخش های دیگر چشم دوخته است.
-
خوب نیست که به صدا و سیمایی که برنامه علیه دولت می سازد 1800 میلیارد
تومان بودجه بدهد و نشریات حامی گفتمان توسعه از بی کاغذی منتشر نشوند
-
خوب نیست مردم تصور کنند تلاش آنان در 29 اردیبهشت 96 به ثمر نرسیده و
اسفند 98 با صندوق ها قهر کنند و دو سال باقی مانده را با مجلسی بگذراند که
در دو سال اول تجربه کرده بود.
چرا خوب نیست؟ چون مهم ترین سرمایه اجتماعی «امید» است...
عصرایران
