سوم دسامبر سال 1992 روزی که به مدد تلاشگران اجتماعی یا شاید فزونی شمار آسیب دیدگان جنگهای جهانی سازمان ملل متحد برنامه ای ویژه افراد معلولین تصویب کرد و از آن سال بسیاری از کشور ها این روز را در تقویم خود آوردند.
کنوانسیون بین المللی حقوق معلولین، قانون جامع حمایت از حقوق معلولین و مانند اینها همگی ثمره کوششهای فعالانیست که به این روز های ما منتقل کرده اند.
دور از انصاف نیست اگر به روند تداوم این دستآوردها خرده بگیریم.
می‌خواستیم در حداقلهای زیست اجتماعی با دیگر اعضای جامعه برابر باشیم، می‌خواستیم نقش‌های مفیدمان را هم پای سایرین به بهترین نحو ایفا کنیم، می‌خواستیم هنگام تضییع حقوقمان، چشم های حقیقت جو تشخیصمان دهند، گوش های عدالت، صدای شکستن هایمان را بشنوند و دستان مسؤولیت یاری‌گرمان باشند.
ولی ماحصل گذشتگان و خواسته‌هایمان مدتهاست میان مقررات در انتظار تصویب به خواب فرو رفته یا بین بروکراسی اداری به نفس نفس افتاده است.
سلیقه گرایی قویتر از دستان عدالت عمل می‌کند و در میزگرد خودیها جایی برای حق طلبی و حقیقت جویی نمی‌ماند.
ایمیلهایمان پشت آدرس های جعلی سازمان برگشت می‌خورند و
اینجاست که مکرر به ذهن می‌آید:
کاش پای خصوصی سازی هیچ گاه به وزارت کار رفاه و تأمین اجتماعی نمی‌رسید یا حداقل به سازمان بهزیستی... یا حداقل به حوزه توانبخشی... یا حداقل....
یا حداقل ما را مقابل همنوع خود قرار نمی دادند
که برای کمبود بودجه ها، به خاطر ناکارآمدی متولیان امر، به دلیل نقص اجرای مجریان قانون:
اتحاد و دوستیمان خدشه بردارد.
کاش آزمون و خطاها را روی قشر آسیب پذیر امتحان نمی کردند.
اقشاری که برای ایفای نقش خود در جامعه خود، نیاز به اثبات خود دارد.
قشری که برای زندگی برابر باید به اندازه یک زندگی اثبات شود.
قشری که در برابر مطالبه حداقلهایش، اکثریت‌های مسؤول شانه خالی می کنند.
کاش ویران نمی کردند که برای باز سازی مجبور باشند امیدواری تلقین کنند
کاش تجربه و تخصصمان را در شورای تعهد خود می گنجانند و تصمیمات تصمیم‌گیران با پیشنهادهای مشورتی تخصصی مستحکم می‌شد.
و باز روز جهانی معلولین عبور کرد،
روزی که برای ماندگاریش خیلیها خیلی کوشیده اند،
روزی که برای ایجادش خیلی ها از خیلی موانع و ساختارها گذشتند.
روزی که فلسفه اش را فراموش کرده ایم،
اگر روز جهانی معلولین ارزشمندتر از روز دانشجو، روز کارگر، روز معلم و.... نباشد کم ارزشتر هم نیست.
دانشجویان، کارگران، معلمان و... همه و همه اگر چه اقلیت نیستند، اگر چه آسیبپذیر نیستند، ولی روزشان را در راستای بهبود ارج مینهند:
نه تنها برگزاری مراسم، بلکه با یادآوری فلسفه آن!
فراموشمان نشود روز خاص برای مطالبه گری و احقاق حقوق تضییع شده است.
از حمیده روحی نامقی
