به گزارش ایران اکونومیست؛ حمیدرضا نعیمی با بیان اینکه تعدادی از نسل بزرگ نمایشنامه نویسان از جمله بهرام بیضایی، علی اکبر رادی، محمود استادمحمد، اسماعیل خلج و غلامحسین ساعدی مربوط به پیش از انقلاب هستند اما پس از انقلاب نیز باشکوه تر به نگارش خود ادامه دادند، تصریح کرد: برخی دیگر از نمایشنامه نویسان معتبر از جمله محمد چرمشیر، محمد رحمانیان، حمید امجد، قطب الدین صادقی و علیرضا نادری بعد از انقلاب اسلامی فعالیت خود را آغاز کرده اند و عده ای از نمایشنامه نویسان ایرانی که نوشته های آنان مهجور باقی مانده و انگیزه ای برای کار یا فعالیت در این اوضاع تئاتری ندارند.
وی با تاکید بر اینکه نمایشنامه های ایرانی بسیاری در دسترس کارگردانها است، افزود: عده ای از کارگردانان برای یافتن نمایشنامه جستجو نمی کنند و کارگردان هایی هستند که پیشکسوتان عرصه نمایشنامه نویسی را به چهره نمی شناسند و نام این بزرگان برایشان نا آشنا است.
کارگردان نمایش «شوایک، یک سرباز ساده دل» که این روزها بر صحنه تالار وحدت است، نشناختن هنرمندان بزرگ کشور از سوی هنرمندان تئاتری را از اشکالات بزرگ این عرصه برشمرد و خاطرنشان کرد: مرکز هنرهای نمایشی، دانشگاه ها، موسسات آموزشی و جشنواره های تئاتری نمایشنامه نویسها و آثار فاخر را معرفی نمی کنند و بانک اطلاعاتی نیز در این زمینه وجود ندارد تا دسترسی علاقه مندان تسهیل شود.
وی با اشاره به نمایشنامه های نامناسب، غلط و دست نویس ایرانی تصریح کرد: صحنه نمایش، محل آزمون و خطا نیست تا نمایشنامه نویس و کارگردان رشد داشته باشند بلکه مخاطب برای تماشای نمایشی کامل و با کیفیت پا به سالن اجرا می گذارد و نباید از تئاتر دلزده اش کنیم.
نعیمی با تاکید بر اینکه اجرای یک نمایشنامه خارجی اما با کیفیت، بهتر از اجرای نمایش ایرانی بی کیفیت است گفت: نویسندگانی چون چخوف و شکسپیر از بزرگان نمایشنامه نویسی، همانند حافظ، خیام و سعدی در عرصه شعر، متعلق به بشریت هستند و آثار آنها در تمام جهان مطرح است.
وی با بیان اینکه این افراد در مورد ارزش های عالی انسانی و بشری سخن به میان می آورند، تاکید کرد: اگر این نمایشنامه ها به خوبی اجرا شود دیگر آسیبی به تئاتر وارد نخواهد شد.
کارگردان نمایش «سقراط» سالن های غیر استاندارد، نداشتن سالن کافی، بودجه کم و بی تجربه بودن گروه ها را از عوامل کیفیت پایین اجرای تئاتر دانست و تاکید کرد: گروه هایی که این روزها نمایش های خود را به صحنه می برند بسیار خوش شانس هستند زیرا در کشورهای دیگر نمی توانیم نمایشی را بدون تفکر و اندیشه به صحنه ببریم.
وی نمایشنامه خوب را از نیازهای امروز عرصه تئاتر عنوان کرد و گفت: نمایشنامه های خارجی نه تنها به ضرر درام نویسی ایران نیست بلکه می تواند باعث اعتلای آن نیز بشود تا تماشاگر نمایشی استاندارد بر صحنه تئاتر به تماشا بنشیند.
وی افزود: کارگردان ایرانی با هر نمایشنامه باید اجرایی زیبا داشته باشد تا تماشاگر از آن لذت ببرد.
