به گزارش ایران اکونومیست؛ داوود فتحعلی بیگی به کارکردهای رسانه ای هنر تعزیه در قرن های گذشته اشاره کرد و افزود: در دورانی که رسانه به شکل امروزی وجود نداشت از تعزیه به عنوان ابزار اطلاع رسانی در کشور مورد استفاده قرار می گرفت.
وی افزود: در گذشته، حوزه های علمیه گسترده نبود و از تعزیه به جای مبلغان مذهبی نیز برای معرفی دین اسلام استفاده می شد.
دبیر هجدهمین جشنواره نمایش های آیینی سنتی با بیان این که نمایش در هر دوره ای جذاب است، اظهار کرد: اجرای خوب می تواند برای جوانان و حتی کودکان را تاثیر گذار باشد و پیام های مناسب را به آنها منتقل کند.
فتحعلی بیگی با یادآوری حضور بسیاری از جوانان به عنوان تعزیه خوان گفت: این موضوع نشان دهنده انگیزه و علاقه کودکان و نوجوانان است که گاهی از سر ذوق آماده حضور در این نمایش ها می شوند.
وی همچنین با تاکید بر لزوم تقویت گروه های تعزیه، تصریح کرد: در این ایام در برخی تکیه ها، حسینیه ها و موسسات آیین تعزیه اجرا می شود.
تعزیه (یا تعزیت) به معنی سوگواری، برپایی یادبود عزیزان از دست رفته، تسلیت، امر کردن به صبر و پرسیدن از خویشان درگذشته، خرسندی دادن و در برخی مناطق ایران مانند خراسان به معنای مجلس ترحیم است اما آنچه به عنوان تعزیه مشهور است گونه‌ای از نمایش مذهبی منظوم است که در آن عده‌ای اهل ذوق و کارآشنا در جریان سوگواری‌های ماه محرم و برای نشان دادن ارادت و اخلاص به اهل بیت، طی مراسم خاصی بعضی از داستان‌های مربوط به واقعهٔ کربلا را پیش چشم تماشاچی‌ها بازآفرینی می‌کنند.
در تعزیه چون اهمیت خواندن هنرمندانهٔ اشعار بیش از روش اجرا و نمایش واقعه‌هاست، آن را در قیاس با روضه‌خوانی، تعزیه‌خوانی نیز گفته‌اند.
در تعزیه، واقعهٔ کربلا به دست افرادی که هر یک نقشی از شخصیت‌های اصلی را بر دوش دارند، نشان داده می‌شود.
این نمایش مذهبی و سنتی ایرانی-شیعی، از یک‌سو به بالندگی تئاتر در ایران کمک کرده و از سوی دیگر، نشانی هنری از مذهب شیعه است.
