به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ساینس دیلی، محل برخورد این شهاب‌سنگ که در دهانه دریاچه میستستین واقع در لابرادور کانادا است، بیش از 17 کیلومتر امتداد دارد و زمانی ایجاد شده که شهاب‌سنگ حدود 38 میلیون سال قبل به زمین برخورد کرده است.
صرف‌نظر از آثار توپوگرافی، معمولا آثار چندانی از این نوع برخوردها برجای نمی‌ماند. در این مورد نیز شهاب‌سنگ و تقریبا تمام صفحه سنگی که محل برخورد بوده، از بین رفته است. اما چند قطعه سنگ از این برخورد در دریاچه میستستین باقی مانده است که یکی از آن‌ها از سال 2011 میلادی توسط محققان مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. محققان با مطالعه ذرات زیرکن موجود در این سنگ‌ها به نتایج جالبی دست یافتند. زیرکن نوعی بلور است که به دلیل سختی فوق‌العاده در بین متخصصان شناخته می‌شود. این بلور ذوب نمی‌شود و نمی‌شکند؛ اما محققان دریافتند در سنگ‌های به دست آمده از محل برخورد شهاب‌سنگ، دانه‌های زیرکن با یک لایه قهوه‌ای رنگ پوشیده شده‌اند. با تجزیه این لایه مشخص شد، وجود آن نشانه تجزیه است. در واقع این ماده در دماهای بسیار بالا قابلیت تجزیه شدن به زیرکنیا و سیلیکا را به دست می‌آورد.
با بررسی ذرات زیرکن با میکروسکوپ الکترونی معلوم شد در اطراف آن بلورهای مکعبی زیرکنیا وجود دارد و این ذرات نشان دهنده گرم شدن قطعه سنگ تا دمای 2370 درجه سانتیگراد هستند.
برخورد این شهاب‌سنگ با زمین تنها مورد شناخته شده نیست و محققان معتقدند برخوردهای دیگری نیز به وقوع پیوسته است که موجب افزایش دمای سطح زمین به میزان چشمگیری شده است. به اعتقاد محققان روش مورد استفاده این تحقیقات برای اندازه‌گیری دمای زمین در هنگام برخورد شهاب‌سنگ برای مطالعه و بررسی سایر محل‌های برخورد نیز کاربرد دارد.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.
