به گزارش ایران اکونومیست به نقل از نیو اطلس، راکتور نمک گداخته یکی از انواع راکتورهای هسته‌ای از نوع راکتورهای بریدر( رآکتور تولیدکننده) است که برای تامین انرژی گرمایی جهت تهیه بخار آب در نیروگاه‌های هسته‌ای کاربرد دارد.
راکتور بریدر یکی از انواع راکتورهای شناخته شده در صنعت هسته‌ای است که در کشورهای با کمبود منابع اورانیوم 235 مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این رآکتورها غالباً به منظور پاسخ به کمبود اورانیوم-۲۳۵ طراحی شده‌اند و در معماری آنها بجای شکاف اورانیوم-۲۳۵ از ایزوتوپ اورانیوم-۲۳۸ و یا توریوم استفاده می‌شود. راکتورهای بریدر از نظر تئوری قابلیت تامین انرژی دنیا را تا هزاران سال دارند.
دانشمندان بر این باورند که راکتورهای با سوخت اورانیوم 235 از نظر علمی و صنعتی دارای چهار ضعف عمده هستند. اولین وجه منفی این فناوری کمبود اورانیوم 235 و قیمت بالای تهیه آن است و دومین ضعف این فناوری امکان تولید سلاح‌های هسته‌ای از فرایند خلوص و آماده سازی سوخت است.
سومین وجه منفی راکتورهای 235 امکان ذوب شدن میله‌های سوخت و چهارمین ضعف نیز تولید پسماندهای خطرناک هسته‌ای است که تا هزاران سال تشعشعات سرطان‌زا را از خود متصاعد می‌کنند.
دانشمندان و کارشناسان صاحب نام صنعت هسته‌ای بر این باورند که بهترین راهکار برای رفع مشکلات راکتورهای هسته‌ای موجود استفاده از توریوم به جای اورانیوم در فرایند شکافت هسته‌ای است.
عنصر توریوم یکی از چگال‌ترین مواد موجود روی کره خاکی است که حدود ۲۰ میلیون برابر ذغال سنگ انرژی نهفته دارد و می‌توان به عنوان یک منبع ایده‌آل انرژی از آن بهره گرفت.
وجود مزیت‌های قابل توجه عنصر توریوم از قبیل منابع گسترده در سراسر جهان، فرایند تولید سوخت فاقد غنی‌سازی، راکتورهای ایمن‌تر و زباله‌های هسته‌ای با طول عمر پایین از مزایای جایگزینی توریوم به جای اورانیوم در راکتورهای هسته‌ای است.
