به گزارش ایران اکونومیست به نقل از گیزمگ، گرچه در حال حاضر سیستم‌هایی وجود دارند که به کاربر امکان کنترل ابزارها را با استفاده از حرکت دست می‌دهند، آن‌ها معمولا به حسگرهای دیداری مانند دوربین‌ها یا شتاب‌سنج‌ها و ژیروسکوپ‌ها وابسته‌اند.
بند ساعت ابداعی که ظاهر آن معمولی به نظر می‌رسد، حاوی فیبرهای چاپ سه‌بعدی است که پیزو مقاومتی (پیزورزسیستیو) هستند. این بدین معناست که مقاومت الکتریکی آن‌ها در واکنش به فشار مکانیکی تغییر می‌کند و در این جا فشار مکانیکی هنگام اشاره کردن با انگشت یا مشت‌کردن، به مچ دست وارد می‌شود.
این تغییرات در مقاومت که با ژست‌های مختلف هم متغیرند، به سیگنال‌های دستوری تبدیل می‌شوند و سیگنال‌ها در نهایت به صورت بی‌سیم به سامانه‌ای مخابره می‌شوند که بند ساعت باید آن را کنترل کند.
در حالت پهپاد، حرکت دادن موج وار دست به چپ یا راست موجب چرخیدن سامانه می‌شود و مشت کردن دست هم باعث فرود آمدن آن می‌شود.
یکی از ویژگی‌های خاص این فناوری توان شناسایی ژست‌های ظریف و ریز است در حالی که در سیستم‌های کنونی شناسایی ژست، ژست‌ها باید بزرگ‌تر، تعریف‌شده‌تر و دارای طیف سرعت خاصی باشند.
