به گزارش ایران اکونومیست؛ سی و پنجمین دوره جشنواره جهانی فجر، از اول تا هشتم اردیبهشت ماه در پردیس سینمایی چارسو و با دبیری رضا میرکریمی برگزار شد.
این سومین سالی بود که جشنواره به صورت مستقل از جشنواره ملی برگزار می‌شد؛ اتفاقی که باعث می‌شد جشنواره دیگر مهجور نباشد و با استقلالی که داشت، نظرها را به سوی خود جلب کرد و چشم بسیاری به عملکرد جشنواره دوخته شده بود.
این دوره جشنواره نسبت به اولین سالی که مستقل برگزار می شد، با نظم و مدون‌تر شده بود و جز در یکی دو مورد تاخیر در اکران فیلم‌ها، بی نظمی دیگری را در جشنواره شاهد نبودیم.
به لحاظ باشگاه هواداری هم امسال جشنواره قوی تر ظاهر شده بود و دوستداران هنر سینما به غیر از پردیس چارسو در سینما فلسطین هم می توانستند به تماشای فیلم های منتخب خود بنشینند.
برای بخش دارالفنون هم شاهد بودیم که وقت بیشتری نسبت به پارسال صرف شد و در چند مکان مجزا کارگاه‌ها برگزار می‌شد و این بخش را می توان یکی از نقاط قوت جشنواره به حساب آورد.
آثاری هم که به نمایش درآمد، نسبت به فیلم‌های سال قبل با کیفیت تر بودند و حضور عوامل خارجی فیلم‌ها نیز در کاخ جشنواره بیشتر دیده می شد و از این حیث می توان گفت که جشنواره جهانی فجر امسال چیزی کم از دیگر جشنواره‌های جهانی نداشت.
بام چارسو هم نکته ای است که اشاره کردن به آن خالی از لطف نیست؛ مکانی زیبا و خوش آب و هوا در بام ساختمان که استراحتگاه مناسبی برای زمان میان دو فیلم محسوب می شد و موسیقی زنده ای هم که در بام و طبقات مختلف پخش می شد، فضا را صمیمی کرده بود و همه چیز جشنواره دم از صلح و دوست‌داشتن می زد.
این دوره از جشنواره نیز همانند پارسال افتتاحیه نداشت تا شرکت کنندگان هرچه بیشتر به متن نزدیک باشند و از حاشیه دور شوند.
بخش بازار فیلم هم به خوبی سعی در معرفی آثار ایرانی به پخش کنندگان و عوامل خارجی داشت.
در روز اختتامیه هم جوایز در بخش های جایزه نتپک، بین‌المذاهب، آسیایی و جایزه بین‌المللی اهدا شد.
در کل می توان گفت که جشنواره جهانی نسبت به سال قبل نمودار صعودی را پیموده است و با طی همین روند در سال‌هایی نه چندان دور می‌توان این جشنواره را از معتبرترین جشنواره های جهان دانست.
