از اقدامات پسنديده و مثبت صدا و سيما در دوسه دوره اخير برگزارى برنامه مناظره مستقيم كانديداها با يكديگر است كه بازتاب بسيار خوبى در ارتقا اگاهى مردم وافزايش قدرت انتخاب انها و البته تشويق مردم به شركت در انتخابات داشته كه شايسته تقدير مي باشد.
اما نكته مهمى كه رنج آور و مورد انتقاد است و صدا و سيما را از مسير بي طرفى خارج مي كند برنامه هاى جهت دار آن در تهيه گزارش ها و گفت و گو با مردم است. وجه اشتراك نوع اين برنامه ها كه در بخش هاى پر بيننده اى مثل ٢٠.٣٠ هم پخش مي شود، نقد عملكرد دولت كه تا تخريب و سياه نمايى هم جلو مي رود.
بديهى است وقتى با مردم درباره انتظاراتشان صحبت مي شود، مطالب مختلفى از جمله مشكلاتشان در حوزه هاى مختلف مثل بيكارى، بدهى به بانكها، گرانى و يا طرح مشكلات منطقه و محلشان هم مطرح مي شود.
جملاتى از اين قبيل كه كار نداريم دستفروشم، زير بار مشكلات اقصادى كمرمان خم شده كسى به فك جوونا نيست، مگه با اين حقوق كم ميشه زندكى كرد، از هواى اهواز و ريزگردها و غبار چه خبر؟ براى چى درس بخونيم؟ و امثال اين مطالب كه طبيعتا مستقيما مقصر وجود اين مشكلات دولت و رييس جمهور فعلى يا معاون اول كه كانديدا هستند مي شوند.
حجم اينگونه مطالب گاهى آنقدر زياد است كه استنباط مي شود، صدا و سيما خود داراى مواضع خاص خودش هست و مي خواهد در مقابل كانديداى حاكم به رقابت بپردازد و با ديگر كانديداهاى رقيب هم اوا شود.
قطعا نظر بر اين نيست كه صدا و سيما ديدگاههاى مردم را مطرح نكند و انتظاراتشان را منعكس ننمايند، بلكه بي طرفى خود را حفظ كند و طرح جهت دار و با گرايش خاص زير سوال بردن عملكرد دولت آن هم با خاكسترى نمودن شرايط عجين نشود.
صدا و سيما متعلق به همه مردم با گرايشها و سلایق مختلف است خود را به كانديداى هفتم تبديل نكند.
نوشته از سيد حميد كلانترى
