به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه اینترنتی ساینس دیلی، این که مصرف غذاهای شور باعث تشنگی می شود، باوری گسترده در میان مردم است اما یک گروه بین المللی از محققان در مطالعه ای که حین یک ماموریت شبیه سازی شده به مریخ انجام دادند، به یافته ای مغایر این باور دست یافتند. براساس این یافته، فضانوردانی که نمک بیشتری مصرف می کنند، بدن آنها آب کمتری از دست می دهد، کمتر تشنه می شوند و در عین حال به انرژی بیشتری نیاز دارند.
تاکنون مطالعه ای طولانی مدت به منظور تعیین ارتباط بین میزان نمک رژیم غذایی و عادات نوشیدن افراد انجام نشده و باور بر این بود که افزایش مصرف نمک باعث تکرر ادرار می شود و این امر ناشی از نوشیدن مایعات بیشتر به خاطر نیاز بدن به دریافت مایعات پس از مصرف غذاهای شور است.
محققانی از جمله از مرکز هوافضای آلمان(DLR)، مرکز ماکس دلبروک (MDC) و دانشگاه واندربیلت برای بررسی این باور از فرصت ماموریت علمی شبیه سازی شده به مریخ استفاده کردند و نتایج مطالعه آنها در دو مقاله در شماره اخیر مجله The Journal of Clinical Investigation منتشر شد.
مردان داوطلب در دو گروه 10 نفره در این مطالعه شرکت کرده بودند و در یک سفینه فضایی ساختگی برای دو پرواز شبیه سازی شده به مریخ قرار گرفتند.
به واقع، تاثیر مصرف نمک ارتباطی به مریخ ندارد، اما در یک سفر فضایی طولانی، حفظ هر قطره آب بدن اهمیت دارد و علاوه بر آن، در چنین محیطی می توان تمامی جوانب غذا خوردن افراد، نوشیدن آب، و مصرف نمک را کنترل و اندازه گیری کرد.
اولین گروه شرکت کننده در مطالعه به مدت 105 روز و دومین گروه بیش از 205 روز بررسی شدند؛ آنها عمدتا رژیم های غذایی مشابه داشتند و در سه سطح مختلف نمک به غذای آنها اضافه شده بود.
نتایج این مطالعه تایید کرد که مصرف نمک بیشتر باعث افزایش مقدار نمک در ادرار می شود و بین مقدار نمک و پرادراری هم ارتباط وجود دارد.
اما این افزایش به خاطر نوشیدن بیشتر آب نبود و به واقع رژیم غذایی شور باعث می شد که افراد کمتر آب بنوشند؛ زیرا مصرف نمک مکانیسمی را ایجاد می کند که آب در کلیه بماند.
پیش از این مطالعه، فرضیه متداول این بود که یون های سدیم و کلرید موجود در نمک به مولکول های آب می چسبند و از طریق ادرار دفع می شوند.
اما براساس یافته های جدید، نمک در مجاری ادرار می ماند و آب به کلیه و بدن برمی گردد.
چه نیروی محرکی می تواند آب را به عقب برگرداند؟ سوالی بود که ذهن محققان را مشغول کرد.
آزمایش روی موش ها برای یافتن این پرسش نشان داد که اوره می تواند با برگرداندن آب به کلیه ارتباط داشته باشد.
در موش ها مشخص شد اوره انباشت شده در کلیه ها با نیروی سدیم و کلرید برای جذب آب مقابله می کند.
همچنین اوره برای مقابله با نیروی یاد شده انرژی زیادی را مصرف می کند و همین امر توضیحی برای این چرایی بود که موش ها در گروه رژیم غذایی پر نمک بیشتر غذا می خورند. براین اساس، شوری غذا تشنگی را افزایش نمی دهد بلکه باعث گرسنگی بیشتر می شود؛ فضانوردانی هم که رژیم غذایی پرنمک دارند، از گرسنگی شکایت می کنند.
این تحقیق دیدگاه محققان را در باره عملکرد اوره در بدن تغییر می دهد و برخلاف آنچه تصور می شد، اوره تنها یک محصول زائد و دفعی نیست. به واقع، مشخص شد که اوره یک اسمولیت بسیار مهم -ترکیبی که به آب می پیوندد و به جابجایی آن کمک می کند- است. نقش اوره این است که هنگام دفع نمک، آب را در بدن نگه دارد، ظاهرا طبیعت راهی برای حفظ آب بدن دارد؛ در غیر این صورت آب با نمک از طریق ادرار دفع می شد و بدن را دچار کم آبی می کرد.
