به گزارش ایران اکونومیست؛ اتحادیه جهانی کشتی همواره در تلاش بوده با تغییر قوانین و افزایش جذابیت این رشته، گام های موثری در ابقای کشتی در بازیهای المپیک و جذب اسپانسر داشته باشد. در این راستا «نناد لالوویچ» به عنوان رئیس این اتحادیه، همواره از یک سیاست میانه‌رو و عدالت محور استفاده کرده و بر آن بوده هر تصمیم بزرگ و مهمی را با هم اندیشی کشورهای صاحب نام جهان اتخاذ و اجرایی کند.
اما در تغییرات جدید قوانین فنی و داوری و همچنین طرح سیدبندی کشتی گیران برای حضور در رویدادهای مهم و سرنوشت ساز، رنگ و بویی از آن سیاست‌های عدالت محور و هم اندیشی با بزرگان این رشته از جمله ایران وجود ندارد. طرح سیدبندی اتحادیه جهانی کشتی خیلی بی سر و صدا و فوری از سوی اعضای هیات رئیسه مطرح و تصویب شد؛ هیات رئیسه ای که در راس آن «مامیاشویلی» رئیس فدراسیون کشتی روسیه و یکی از چهره های بانفوذ در بدنه اجرایی اتحادیه جهانی ایفای نقش می کند و رقابتی دیرینه با متولیان کشتی ایران دارد.
در طرح سیدبندی اتحادیه جهانی، کشتی گیران باید با توجه به حضورشان در میادین مهم بین المللی، امتیازات و شرایط لازم برای حضور مجدد در میادین بزرگ بعدی را کسب کنند. در نگاه کلی به این طرح، کشتی گیران اصلی باید همیشه در کورس رقابت با حریفان خود باشند و دیگر خبری از جوانگرایی و ریسک فرصت دادن به کشتی گیران نوظهور و جوان نیست چراکه در هر بار حضور در میادین مختلف آسیایی و جهانی، باید امتیازات مندرج در طرح سیدبندی اتحادیه جهانی کسب شود. در غیر اینصورت نمی توان به سهمیه کامل در اوزان مختلف جهت حضور در مسابقات بعدی دست یافت.
در مجموع بدون اشاره به جزئیات تغییر قوانین و مقررات کشتی باید به این نکته اشاره کرد که روس‌ها با توجه به نقش تاثیرگذارشان در بدنه اصلی اتحادیه جهانی در حال نفوذ و اعمال نظر در سیاست های کلان این رشته هستند. نفوذی که در نهایت دود آن به چشم کشتی ایران خواهد رفت و تلاش چندین ساله خادم برای تعامل و تحکیم روابط با اتحادیه جهانی را نقش بر آب می‌کند.
رقابت دیرینه کشتی ایران و روسیه، قدمتی طولانی دارد و این مصاف و زورآزمایی مدتهاست وارد عرصه دیپلماتیک هم شده است. رقابتی که حالا رسول خادم و مردانش را رودر روی «مامیاشویلی» و حامیان این بازیگردان پرنفوذ اتحادیه جهانی قرار داده و مسئولان ایرانی را با دغدغه تازه ای مواجه ساخته است.
فدراسیون کشتی ایران در نخستین واکنش به این اتفاقات، نامه اعتراض آمیزی به نناد لالوویچ نوشت که البته هنوز با واکنش خاصی از سوی رئیس اتحادیه جهانی مواجه نشده است، اما آنچه مسلم است ادامه این روند که به نوعی زورآزمایی دیپلماتیک بین کشتی ایران و روسیه تبدیل شده، می تواند بر اقتدار همیشگی ایران در رقابتهای جهانی و همینطور المپیک ۲۰۲۰ تاثیر خاص و حتی مخربی داشته باشد.
