به گزارش ایران اکونومیست به نقل از روابط عمومی انجمن موسیقی ایران، طلیعه کامران متولد سال 1309 بود، پدرش ویلون را از حسین خان اسماعیل‌زاده فراگرفته بود و مادرش نیز علاوه بر آشنایی با موسیقی، به هنر نقاشی می‌پرداخت.
پدرش از دوستان حبیب سماعی نیز بود و از حبیب خواست که به طلیعه سنتور بیاموزد. سماعی از حدود سال‌های 1321 هر دو هفته به تعلیم طلیعه می‌پرداخت. او از سال‌های 1326 به تکمیل آموزه‌های سماعی نزد دیگر شاگرد حبیب، مرتضی عبدالرسولی، پرداخت. همچنین طلیعه کامران به فراگیری ضربی‌های قدیمی و هم نوازی آن‌ها با حسین تهرانی پرداخت.
مرحوم استاد حسین تهرانی او را با زنده‌یاد استاد روح‌الله خالقی آشنا کرد و بخشی از برنامه‌های کنسرت‌های انجمن موسیقی ملی را به هم نوازی سنتور طلیعه کامران و ضرب حسین تهرانی اختصاص داد.
خالقی بعدها محتوای برنامه همایون اجرای طلیعه کامران را ضبط کرد و برای نمونه هنر بانوان موسیقی دان ایران، طی بازدید خود از روسیه، به آن کشور برد.
بنا به توصیه استاد خالقی به طلیعه کامران، او در اواخر دهه 20 به آموختن خط نُت نزد روح‌الله خالقی و تکمیل آن نزد ابوالحسن صبا پرداخت. پس از آموختن نت بود که طلیعه کامران، بخشی از آموخته‌های خود از حبیب سماعی شامل دستگاه‌ها و آوازهای شور، ابوعطا، اصفهان و چهارگاه را در حدود سال‌های 35-1334 به خط نت نگاشت که کتاب
«بخش‌هایی از ردیف حبیب سماعی به روایت طلیعه کامران» نتیجه آن‌ها است.
طلیعه کامران همچنین نقاشی پرسابقه بود. او نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1347 در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران برگزار کرد. او 11 نمایشگاه انفرادی داشت و در 42 نمایشگاه گروهی در ایران و خارج از ایران شرکت کرد.
کتاب «بخش‌هایی از ردیف حبیب سماعی به روایت طلیعه کامران» (منتشر شده به همت نشر موسیقی عارف در سال 1388) و لوح فشرده «یادگار حبیب» (دارای بخش‌هایی از ردیف حبیب سماعی) «سنتور طلیعه کامران، تنبک و آواز استاد حسین تهرانی» (منتشر شده در سال 1390) بخشی از فعالیت‌های این هنرمند است.
