به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ساینس نیوز، انسان‌ها از نزدیک به دو هزار سال قبل گزارش‌هایی در زمینه رصد ابرنواخترهای محلی را ثبت کرده‌اند.
اسناد چینی از در سال 185 بعد از میلاد از ظاهر شدن یک "ستاره مهمان" خبر داده‌اند که طی چند ماه محو شده است. در سال 1572 نیز ستاره‌شناسی به نام تایکو براهه و محققان دیگر، انفجار یک ستاره ناشناخته در صورت‌فلکی ذات‌الکرسی و ناپدید شدن تدریجی آن را مشاهده کرده بودند.
30 سال پیش نیز جهان شاهد انفجار مشابهی از نور یک کهکشان کوچک در اطراف کهکشان راه شیری بود. در همه این موارد، بشریت شاهد یک ابرنواختر در کهکشان راه شیری یا نزدیکی آن بوده است.
در اینجا نقشه‌ای از شش ابرنواختر که بطور مستقیم توسط چشم انسان در طول تاریخ بشریت مشاهده شده‌اند و یک انفجار که مورد توجه قرار نگرفته بود، ارائه شده است. برخی از آن‌ها ابرنواخترهای نوع 1A هستند که شامل انفجار بقایای هسته ستاره پس از انتشار گازهای آن به فضا است. سایر این انفجارها زمانی رخ داده‌اند که ستاره حداقل هشت برابر بزرگتر از خورشید بوده است.
ابرنواختر ذات‌الکرسی آ در فاصله 11 هزار سال نوری از زمین که در حدود سال 1680 رصد شد
ابرنواختر تیکو در فاصله 9000 سال نوری از زمین که ابتدا در سال 1572 دیده شد
ابرنواختر خرچنگ در فاصله 6500 سال نوری از زمین اولین بار در سال 1054 رصد شد
ابرنواختر کپلر در فاصله 20 هزار سال نوری در سال 1604 مشاهده شد
ابرنواختر SN 1006 در فاصله 7200 سال نوری از زمین که در سال 1006 در آسمان دیده شد
ابرنواختر SN 185 در فاصله 9100 سال نوری از زمین که در 185 بعد از میلاد مشاهده شد
ابرنواختر SN 1987A در فاصله 166 هزار سال نوری که در سال 1987 رصد شد
