اینکه چه کنیم که فلان چیز را با فلان مارک داشته باشیم تاب و تامل را از ما گرفته است. از صبحی روشن تا شبی تاریک در حال دویدن هستیم اما باز هم در برآورده کردن نیازهای خود کم می آوریم، به این موضوع فکر کرده ایم که آیا همه نیازهای ما معقول است یا نه؟ معیارهای احترام و تشخص ما انسانها ابزاری شده اند.
روزی انسان خود را برای ساختن ابزار و وسایل مورد نیازش نکوهش می کرد. اما امروز خود را به سختی می اندازد که خدشه ای به متعلقات مادی اش وارد نشود و به گونه ای زندگی می کند که گویا این ابزار و وسایلی که ساخته و پرداخته دست اوست همه هستی اش گشته اند.
پیشروی شی پرستی و مادی گرایی آنچنان با سرعت در حال حرکت است که گویا هدف از خلقت انسان نگهداری وسایل گرانبها بوده است. در این مسیر راه را اشتباه رفته ایم و به خرابات رسیده ایم. تکبر، غرور، فخر و طمع از صفات نهادینه خیلی از اطرافیان ما گشته است. طوری به نگهداری زیور آلات، اسباب و اثاثیه های خود مشغول شده ایم که گویی جان دارند.
در ذهن خیلی ها محترم شمردن آدمهای دنیا به وسایل و تجملاتشان منتهی می شود، در چرخه شی پرستی و مادی نگری کسانیکه فاقد اشیاء فاخر هستند در دایره معاشرت قرار نمی گیرند، دوری و خستگی و فاصله ها، صفا و صله رحم گذشته را تحت شعاع خود قرار داده است.
خیلی از ما انسانها به دلیل نداشتن خانه ها و ماشین های پر زرق و برق خود را در غم چه کنم، چه کنم های بی جواب و بی انتها فرو گذاشته ایم. رنج و فرسایش برای بدست آوردن این ابزار لایتناهی است، زیرا رضایتمندی ما برای برآورده شدن نیازها بی پایان است.
در دنیای امروز احترام، تشخص و انسانیت وجود آدمی معطوف به اشیاء، وسایل، محله سکونت و لباس های برند وی شده است و جالب اینکه مهمترین سرگرمی بشر امروز در خرید کردن و معامله کردن خلاصه شده است.
لذت ها ی معنوی همان مقوله هایی که روح را رشد می دهند در حال حذف هستند. اینگونه است که حال آدمهای امروز با در دست داشتن بهترین امکانات هنوز ناخوش است.
مهمترین نکته آنکه آنقدر در پی اسباب و اشیاء بی جان و به درد نخور و بی ارزش خود دویده ایم که از لذت واقعی زندگی کردن، خود را محروم کرده ایم. شاد بودن و مثبت زندگی کردن جایگاه خود را به مولدهای پوچ و بی اساسی داده است. مفهوم خوب زندگی کردن به مفاهیم بی اساس و سختی تشبیه شده است که فرصت لذت و بهره بری از نعمت های اصلی را از انسان محروم کرده است. زیبایی های زندگی با داشتن اشیاء گران قیمت و خانه های تشریفاتی معنا پیدا نمی کند، دلایل شاد زیستی و مثبت اندیشی خیلی متفاوت و بسیار در دسترس تر از این مقوله ها است.
بیایید به شیوه زندگی کردن درختان سر به فلک کشیده نگاه کنیم و بیاموزیم که به دنبال روشنایی و نور تا بی نهایت هم می توان رفت. جانداران نباتی بی آنکه کبر به بلندی و تنومندی شاخه های خود داشته باشند در مسیر رشد و تعالی برای دیگری اسطوره اند و هر چه پر شاخ و برگ تر باشند جمعیت بیشتری را به زیر سایه هایشان دعوت می کنند.
برای داشتن زندگی بهتر، تکبر و فخر فروشی آن هم به اشیاء یا وسایلی که در بازده زمانی کم، دچار فرسایش و از کار افتادگی می شوند انسان را وارد چرخه ای از بیهوده زیستی می کند که مولدهای فکری و اندیش مدار وی را قطع می کند، انسانی که با شی مداری و شی پرستی زمان پر ارزش خود را از دست می دهد به همان فرد افسرده بی هویت و درمانده ای تبدیل می شود که با داشتن خیلی از جلال و جبروت های زندگی اش نه تنها شاد نیست بلکه غمگین و سرگشته نیز شده است. انسانی که اشرف مخلوقات خالق اعظم این جهان هستی است دارای شایستگی های بی نهایتی است که حق مسلم وی شایسته و شاد زیستن است وی ندانسته در جایگاه نگهبانی و پرستاری تمام وقت اشیاء ساخته شده دست خود، خود را به بیراهه کشانده است.
قطعاً هدف از خلق انسان با این همه پیچیدگی و ذکاوت نگهبان بودن نست. هر انسان تکیه ای از درایت خالق جهان نام گذاری شده است که در وجودش ذره ای از شوکت پروردگار نهفته شده است پس چگونه ممکن است تکه ای از شعور خالق ما، موجودی اینگونه پست و شی پرست باشد! بیایید نگاه به پیرامون خود را به منظور بهتر زیستن عمیق تر کنیم.
بیایید به رسم بهتر زیستن و شادکام بودن از درختان راه رسمش زندگی بیاموزیم.
مهرنوش خالدی، پژوهشگر امور خانواده
