به گزارش ایران اکونومیست؛ شهرام خرازی ها در مورد سریال ها و مجموعه های طنز تلویزیون گفت: این سریال ها به همان شیوه گذشته تولید و پخش می شوند. تلاش هایی برای نوآوری صورت می گیرد اما بیشتر کپی برداری از نمونه های خارجی است و کمتر خلاقیتی در آن دیده می شود.
وی افزود: در عرصه کمدی سازی از دیرباز چشم به شبکه های خارجی داشته ایم و فقط در برخی مواقع جرقه هایی از بعضی کمدین های ایرانی مانند کارهای مهران مدیری به صورت خلاق و خودجوش دیده ایم.
عضو انجمن نویسندگان و منتقدان سینمایی ادامه داد: کمدین های خلاق کم داریم و قاعده همین است. افرادی که اکنون کمدی باارزش، قابل دفاع و مخاطب پسند بسازند که اندیشه ورز هم باشد و مخاطب را به فکر وادارد، معدود هستند.
** تلویزیون به کمدین ها مجال نداد
وی با اشاره به مشکل کمبود کمدی نویس، هنرپیشه کمدی و کارگردان کمدی ساز ادامه داد: البته هر از گاهی در دهه های گذشته جرقه های خوب یا ظهور کمدین های را مانند بهنوش بختیاری یا مهرانه مهین ترابی یا فلامک جنیدی دیده بودیم. تلویزیون می توانست به آنها مجال دهد که بیشتر کمدی کار کنند ولی این مجال داده نشد و این افراد به شبکه نمایش خانگی سوق داده شدند.
خرازی ها تصریح کرد: تلویزیون در عرصه کمدی سازی خیلی موفق نبوده و به جرقه ها و موارد خاص دل خوش کرده است؛ هر چند سال یکبار یک سریال کمدی ساخته که ماندگار شده اما بیشتر سریال های کمدی برای پرکردن آنتن و با هدف مالی ساخته می شوند.
وی افزود: تهیه کنندگان و کارگردانان کمدی اندکی برای کار کمدی ارزش قائل بودند و در درجه اول هدف آنها ارائه کار ارزشمند هنری و اندیشه ورز بوده است؛ نمونه ای از کارهای فاخر، درست و قابل دفاع کارهای مجموعه «کاکتوس» ساخته محمدرضا هنرمند است.
** کمدی سازی در همه جای دنیا دشوار است
خرازی ها در پاسخ به این سوال که آیا کمدی سازی در تلویزیون ایران دشوار است یا به طور کلی همه شبکه های تلویزیونی با این مشکل روبرو هستند، گفت: کمدی سازی در تلویزیون کار سختی است زیرا اشک تماشاگر را با چند حادثه مانند مرگ و ...می توان درآورد. اما به طور کلی کمدی سازی در ایران در مقایسه با کشورهای دیگر به دلیل رعایت برخی مسائل سخت تر است زیرا نمی توان وارد حیطه های مختلف شد.
وی ادامه داد: کمدی ساز و کمدی نویس به همین دلیل با چالش های خاصی روبرو می شود، هر چند رعایت برخی مسایل نیز لازم و ضروری است.
** خط قرمزها در تلویزیون باید تغییر کنند
این منتقد سینما و تلویزیون با اشاره به تولید پررونق آثار کمدی در شبکه نمایش خانگی افزود: این امر نشان می دهد مردم آثار کمدی را می پسندند و کار در شبکه نمایش خانگی به دلیل کمرنگ تر بودن خط قرمزها راحت تر است.
وی تاکید کرد: خط قرمزها در تلویزیون باید کمی تغییر کنند. خط قرمزهای تلویزیون با خط قرمزهای شبکه نمایش خانگی متفاوت است. از سال های طولانی مرتب مشغول پژوهش هستیم اما اتفاق خاصی نیافتاده و همان کمدی های دهه 80 در دهه 90 هم تولید می شوند.
** آموزش کمدی نویسی در دانشگاه ها وجود ندارد
خرازی ها در پاسخ به این سوال که اتکای تلویزیون به تک استعدادها و افراد درست است یا نه نیز گفت: اتکا به افراد دور از انتظار نیست زیرا شمار کمدی نویس ها و کارگردان های کمدی در دنیا کم است.
وی افزود: همچنین در دانشگاه ها، دانشجویان رشته های مرتبط از جمله ادبیات نمایشی و فیلمنامه نویسی، مبحث کمدی به خوبی آموزش داده نمی شود. در آموزش های تئوری و عملی باید بیشتر کار و بصورت گرایش های تخصصی رشته ها و واحدهای دانشگاهی کمدی نویسی تدریس شود.
خرازی ها گفت: ضمن اینکه در فضای آکادمیک و کلاس های فیلمنامه نویسی خارج از دانشگاه هم کمدی نویسی را باید آموزش دهیم.
وی با بیان اینکه افرادی مثل امیرمهدی ژوله و خشایار الوند نسل جدیدی از کمدی نویس ها هستند، افزود: این افراد نیز نتوانستند انقلابی در کمدی نویسی ایجاد یا آن را متحول کنند بلکه تا حدی آن را ارتقا داده اند.
** تلویزیون نمی تواند به هر تازه واردی اجازه کمدی نویسی بدهد
این منتقد و نویسنده سینما و تلویزیون افزود: بطور کلی ورود کمدی نویس به تلویزیون معادله ای پیچیده و چندوجهی است. اول اینکه فرد باید قلم خوبی داشته باشد و بتواند اندیشه خود را دراماتیزه و برای ورود به تلویزیون تلاش کند اما از طرف دیگر تلویزیون هم باید به این مطالبات پاسخ دهد.
وی تاکید کرد: اما درهای تلویزیون به روی افراد جدید نیمه باز است و عبور از این در نیمه باز به مقداری تلاش نیاز دارد. اما اینکه انتظار داشته باشیم هر تازه وارد و نوقلمی کمدی بنویسید انتظار درستی نیست؛ بارها شاهد بودیم در برخی سریال های کمدی مسائل حساس پیش کشیده شده است اما می شود با سعه صدر و دقت بیشتر افراد را گلچین و انتخاب کرد و این اتفاق به صورت کمرنگ افتاده است.
خرازی ها همچنین به نقش تهیه کننده های بخش خصوصی اشاره کرد و گفت: تهیه کننده ها هم باید در پی کشف استعدادهای نونویس باشند و آنها را به سیما معرفی کنند. تهیه کننده ها معمولا در دیگر کشورها استعدادها را کشف و حاصل کار آنها را روی آنتن شبکه های تلویزیونی قرار می دهند اما در ایران تهیه کننده فقط می خواهد محصولی را تحویل تلویزیون دهد و سود ببرد.
