به گزارش ایران اکونومیست به نقل ازگیزمودو، دانشمندان موسسه تحقیقات جنوب غربی در بولدر، کلرادو، می گویند که این جو نازک هنگامی که نور خورشید مسدود می‌شود یخ می‌زند.
آیو(Io) نام یکی از قمرهای سیاره مشتری و یکی از اقمار گالیله‌ای است. آیو نزدیکترین قمر از اقمار گالیله‌ای مشتری به این سیاره است. این قمر از نظر اندازه کمی بزرگتر از ماه است و با 400 آتشفشان فعال، فعال‌ترین جرم از نظر زمین‌شناختی در سامانه خورشیدی است. علت فعالیت آتشفشانی بیش از حد آیو انرژی و اثر جزر و مدی مشتری و سایر اقمار گالیله‌ای این سیاره بر این قمر است. این قمر در عین حال بالاترین چگالی را در میان قمرهای سامانه خورشیدی دارد. پژوهشگران دریافته‌اند که سطح این قمر به شدت بوی نامطبوعی مانند بوی تخم مرغ گندیده می‌دهد که ناشی از انتشار سولفور آهن و سایر ترکیبات گوگردی از آتشفشان‌های سطح این قمر است.
همانطور که گفته شد آیو آتشفشانی ترین جرم منظومه شمسی است. آتشفشان ها توسط فشار ثابت و کشش جاذبه سیاره مشتری ایجاد شده و زمانی که آنها فوران می‌کنند، مقدار زیادی از گاز دی اکسید گوگرد را که می‌تواند در حدود 500 کیلومتری بالای سطح ماه بالا بیاید با فشار خارج می‌کنند.
این امر نشان دهنده این است که فضای آیو در یک حالت ثابت از فروپاشی و تعمیر است و نشان می‌دهد که بخش بزرگی از جو با تصعید یخ SO2 پشتیبانی می‌شود. اگرچه آتشفشان‌های بیش فعال آیو منبع نهایی SO2هستند، نور خورشید فشار اتمسفر را به صورت روزانه با کنترل درجه حرارت یخ بر روی سطح کنترل می‌کند.
محققان مدتها بر این باور بودند و در نهایت موفق شدند تا این اتفاق را با چشم ببینند.
هنگامی که این قمر در سایه مشتری قرار می‌گیرد، درجه حرارت آن به طور قابل توجهی افت می‌کند و گاز دی اکسید گوگرد در جو آن منجمد شده و پس از آن به سطح پاشیده می‌شود و هنگامیکه دوباره گرم می شود، مجددا به گاز تبدیل می‌شود .آیو به مدت 2 ساعت از هر روز آیویی را در تاریکی به سر می‌برد که این میزان برابر با 1.7 روز زمینی است.
تمامی این مشاهدات و نیجه گیری ها با استفاده از تلسکوپ هشت متری بزرگ جمنای در هاوایی صورت گرفته است. پیش از این، چنین مشاهداتی به دلیل تاریکی این قمر در سایه مشتری امکان پذیر نبود. با این حال، محققان قادر به اندازه گیری تابش گرمای متصاعد شده از این قمر بودند.
محققان مشاهدات خود از آیو ر ا طی دو شب در ماه نوامبر سال 2013 و زمانی که این قمر نزدیک به 700 میلیون کیلومتر از زمین فاصله داشت انجام دادند.
این پژوهش در Journal of Geophysical Research به چاپ رسیده است.
